Mongolië in!

Dit verslag hebben we al een keer verstuurd, maar omdat het voor ons onduidelijk is of het over is gekomen, nog maar een keertje!

Hoi allemaal,
Nou, Rusland zit er op. Was een lange, maar ook een aparte ervaring. Nu zijn we in Mongolië, ons einddoel aangekomen. We zijn hier nu 2 dagen en vinden het tot nu toe fantastisch. We weten niet hoe het internetgebeuren hier is en het is dus afwachten wanner we verslagen kunnen versturen. We hebben een route uitgestippeld van een dag of 14 en zien wel, ti's spannend!
RiFra

Vrijdag 19 juli
Gisteravond het verslag weggestuurd,  een paar fotootje gingen ook nog mee, maar toen wast beurt. Hebben tot na negenen heerlijk uitgeslapen, een kopje koffie en dan om half 11 weer aan de rit. Laat voor ons doen. Prachtige rit, met soms een stuk slechte weg ertussen, het blijft opletten geblazen. Nu nog ietsje minder dan 700 km en dan zijn we in Ulaan Ude. Dit is 2 keer 350 km en is makkelijk te doen. We zitten nu diep in Rusland in Siberië en hebben enig idee hoe het er in de winter uit moet zien, grote gebieden waarin je niets tegenkomt en alleen maar sneeuw ziet. Dit moet wel fantastisch zijn om te zien, om er te wonen is een ander verhaal. Het is dan al gauw 40 Gr. onder nul en we zien nu al grote bergen hout liggen voor de komende winter. De huisjes zijn klein en meestal van hout met luiken en dubbele ramen.  Ze zijn vrijstaand en hebben tuinen waarin van alles verbouwd wordt. Dit moet ook wel want in de winter zal men zich zelf moeten redden, dus zullen de groenten moeten worden ingemaakt en het vlees gepekeld en gedroogd. De huisjes hebben vaak mooi bewerkte luiken en asbest daken. De trend van nu is metalen daken in frisse tinten zoals blauw, groen, rood enz.  Staan nu weer op een parkeerplaats met vrachtwagens en hebben lekker gegeten.  Een Russische man  begon uit zichzelf een babbel en zei in gebroken Duits dat hij ons kotje op de foto had gezet, wilde ook graag met Frank op de foto. Het valt op dat er heeeeel veeeeel Russen naar het Bajkalmeer gaan voor een weekend of een vakantie. Het  is het grootste zoetwatermeer ter wereld en wordt ook wel de "parel van Siberië" genoemd.

Zaterdag 20 juli
Een prachtige tocht richting het Baikalmeer. Onderweg doen we Irkutsk aan, dit omdat onze internetverbinding het niet doet en we nog wat dingen op moeten zoeken. Parkeren de auto en na wat vragen  wandelen we naar het centrum waar de provider een winkel heeft. Blijken er meer te zijn en we worden dan ook 2 keer doorgestuurd omdat er geen Engels wordt gesproken. Uiteindelijk lukt het in winkel 3. Op de terugweg eten we een broodje,  als er wordt gevraagd wat voor beleg er op het broodje moet, zegt Frankie "doe van alles maar wat". Dat hebben we geweten, het worden de duurste broodjes die we ooit hebben gehad en hoogstwaarschijnlijk de duurste van heel Rusland. We vertellen lekker niet wat het heeft gekost, maar het was een rib uit ons lijf! Rijden dan door naar het meer, waar we al snel een plekje vinden. Frank heeft anschluss met 2 jonge vrachtwagenchauffeurs waar hij een paar lekkere wodka's mee achteroverslaat. 

 Baikalmeer
Het Baikalmeer is een meer in het zuiden van Siberië (Rusland) ten zuiden van het Baikalgebergte. Met een maximale diepte van 1642 meter en de oppervlakte van 31.500 km² (ongeveer zo groot als België) is het Baikalmeer het diepste meer en het grootste zoetwaterreservoir ter wereld.
Berekend is dat het meer zoveel zoetwater bevat dat het in de drinkwaterbehoeften van de hele wereldbevolking zou kunnen voorzien voor een periode van 30 jaar. Het meer is rijk aan flora en fauna en herbergt unieke diersoorten als de baikalrob (een zoetwaterzeehond), de omoel, een houtingsoort (zalmachtige) en een hele reeks endemische vlokreeftjes.

Zondag 21 juli
Ik heb me erg verheugd op de rit langs het Baikalmeer, maar het blijkt dat we er maar amper zicht op hebben. Het is eigenlijk een van de saaiste ritten door Rusland. Onderweg doen we de was in een snelstromende beek, kleren weer lekker schoon en een fris bed, zalig! 50 km voor Ulan Ude vinden we een plekje voor de nacht, eten een hapje en liggen er niet te laat in. Onze internetverbinding werkt op de een of andere manier alweer niet, dus appen en bellen is uit den boze. We doen het nu weer gewoon met sms! 

Maandag 22 juli
Als we opstaan zien we dat er een personenauto naast ons is geparkeerd. Daar in liggen slapende mensen, ze vertrekken al weer snel. O, ja, de Russische auto's hebben meestal  net als wij het stuur links zitten, maar er zijn ook een aantal die het stuur rechts hebben zitten. Inhalen is dan helemaal uitkijken. We zijn ruim op tijd in Ulan Ude en worden door 2 vrijwillige studentes naar het hotel Bailkal gebracht waar de Mongoolse ambassade in huist. Daar gaat alles vrij vlot. Moeten samen 9000 roebel betalen=ongeveer €180,- De dames vragen naar ons reisformulier en wat blijkt, deze hadden we, volgens hen moeten laten registreren. Ze zeggen dat we daar misschien wel wat problemen bij de grens mee kunnen krijgen. Daarna zorgen we dat we weer internet hebben. Bij de auto terug worden we er op geattendeerd dat er olie lekt. Dus op zoek naar een garage, die vinden we snel. Worden gelijk geholpen en in eerste instantie worden we doorgestuurd naar de Nissangarage in Irkutst, 500 km terug! Er wordt nog verder gekeken en dan wordt er gebeld met de Nissan in Ulan Ude, gelukkig! Daar blijkt dat de auto de garage niet in kan, hij is te hoog. Dan wordt er naar de buren gebeld, een Renault garage, deze heeft hogere deuren en daar kunnen we wel onderdoor. Het blijkt dat de olielekkage wordt veroorzaakt door een lekkende pakking. Ook ons brandstoffilter wordt vervangen. We maken een afspraak voor morgen voor een beurt, omdat de auto meer dan 30.000 km achter de kiezen heeft. Na, voor ons doen lang zoeken, vinden we een plekje bij een restaurant. Een aardige eigenaar, een Aziatische man. Onze Ipad heeft de geest gegeven, maar we hopen dat hij zich weer hersteld.

Republiek Boerjatië
Boerjatië is een autonome republiek binnen de Russische Federatie. Het ligt in het zuiden van Oost-Siberië. De Boerjaten ontstonden door een vermenging van inheemse sjamanistische bevolkingsgroepen en nomadische Mongolen in de 9e en 10e eeuw en ontwikkelden een eigen cultuur en een vorm van sjamanisme met Tibetaans boeddhistische invloeden. In de 12e eeuw werden ze onderworpen door Dzjengis Khan en bleven vervolgens drie eeuwen onder invloed staan van zijn rijk. Toen de Mongolen in het zuiden en oosten zich moesten onderwerpen aan de Mantsjoes, beëindigden de Boerjaten hun vriendschappelijke band met hun zuidelijke broedervolken. Hierdoor raakten ze echter geïsoleerd tegenover het verband van Mongolen en Mantsjoes en besloten een alliantie aan te gaan met het steeds verder naar het oosten oprukkende Rusland.
De belangrijkste religie in het gebied is het Tibetaans boeddhisme, gevolgd door de Russische orthodoxie en het sjamanisme. De Boerjaten hangen de Vajrayana variant van het Tibetaans boeddhisme aan en Boerjatië vormt het centrum voor deze stroming in Rusland. In het Europese Kalmukkië bevindt zich ook een boeddhistisch volk. De Boerjaten leefden aanvankelijk in stammen waarbinnen de meerderheid verwant aan elkaar was. Aan het hoofd van elke stam stond een prins, die de macht van generatie op generatie overdroeg. Er bestond geen grondeigendom; alleen het vee was particulier bezit. Langzamerhand kwam er echter een leidende elite van prinsen op, bestaande uit de rijkere klasse, die de overige prinsen ondergeschikt maakte, terwijl de ondergeschikte prinsen de armste bevolkingsgroepen uitbuitten. Dit had tot gevolg dat tegen de 17e eeuw het Boerjatische systeem was geëvolueerd van een communesysteem naar een feodaal systeem. In de 17e eeuw bracht de Russische ambassadeur Vasili Starkov thee van de Mongoolse khan naar het hof van de tsaar in Moskou, hetgeen het begin vormde van de theehandel tussen Rusland en China. 

Dinsdag 23 juli
De Ipad doet het gelukkig weer en we maken een plannetje voor vandaag, eerst de auto naar de garage brengen, dan een vervangende plank halen voor in het kotje, als de auto klaar is boodschappen doen, dan in de omgeving een plaatsje zoeken en het kotje schoonmaken. We doen het lekker rustig aan en tegen half elf arriveren we bij de Nissan garage. De olie moet worden ververst en gelukkig hebben we zelf genoeg bij ons om dat te laten doen. De auto krijgt verder een goede beurt. Wij gaan ondertussen bij een naastgelegen bouwmarkt een plank halen van 37 bij 74 cm. Nou, er staan op een gegeven moment wel vier jongens om ons toe, maar het wordt niet begrepen. Uiteindelijk wordt  het duidelijk, maar is er geen mogelijkheid om de plank op maat te zagen!!! Wij dus balend richting uitgang, maar zien onderweg kastplanken van 80 bij 40. Goede raad is (niet) duur en we kopen zelf een zaag voor €2,- en een kastplank. Ondertussen staat de auto weer bij de Renault garage en daarachter op een rustig plekje zaagt Frank de plank op maat ( wel een slechte zaag hoor, hij wil er zelfs een Rus er niet blij mee maken). Terwijl de monteurs nog bezig zijn met de auto, leggen we plank er in, hoera, hij past perfect. Dan worden we gebeld door de Mongoolse ambassade, we kunnen vandaag onze paspoorten met visa en verzekering komen halen, een dag eerder dus, wij blij. Vervolgens komen er 4 Russische jongens die het erg leuk vinden om ons te ontmoeten. Zij zijn vanaf Moskou komen rijden met een Renault Dustin en zijn alleen maar 2 Belgische fietsers  (wie bedenken er anders zoiets) tegengekomen. We maken foto's en wisselen in het Engels ervaringen uit. Als de auto klaar is doen we boodschappen, we kopen veel water en geconserveerde etenswaren om in ieder geval de eerste tijd Mongolië door te komen. Als dat is gelukt rijden we weer naar Hotel Bailkal om de passen met visa op te halen, wandelen een klein stukje door het centrum en zetten de kop van Lenin op foto, deze is met sokkel meer dan 17 meter hoog en van oor tot oor meer dan vier meter, imposant! Ons plan verandert en we zoeken een plekje richting Mongolië, die vinden we op 190 km van de grens. Ondertussen in het na vieren en beiden hebben geen zin meer om het kotje te doen, andere keer maar! De omgeving en de mensen worden steeds Aziatischer, maar ook steeds opener en nieuwsgieriger. Ze komen uit zichzelf naar ons toe en willen ook wel even in het kotje kijken. Eten heerlijk, soepje, salade,  noedels gevuld met schapenvlees, het gebruikelijke brood en koffie en thee. De internetverbinding is nihil, dus naar onze naasten een sms gestuurd. Met mam gebeld, alles was goed.

Woensdag 24 juli
We vertrekken mooi op tijd naar de grens van Mongolië, het is nog een kleine 200 km rijden, peanuts voor ons! Eerst moeten we de Russische grens passeren, er staan maar een paar auto's, maar het duurt eeuwen. Als we echter aan de beurt zijn verloopt alles soepeltjes, geen problemen en kunnen zo doorrijden. Bij de Mongoolse grens eigenlijk hetzelfde, wachten, wachten, wachten. Als we uiteindelijk aan de beurt zijn rijden we eerst door een ontsmettingsbak, kosten 50 roebel. We rijden door maar hebben niet in de gaten dat de auto op dezelfde plek moet  worden ingecheckt, dus weer terug. Als dat is gebeurd volgt er een controle van de auto en het kotje. Dan paspoortcontrole en wel langs 6 loketten met allerlei formulieren die moeten worden ingevuld. Is dat gebeurd dan kom je voor een hek voor de nacontrole. Dan denken we dat was dat, maar nee! Nog een keer een slagboom voor een autoverzekering, deze valt niet onder de groene kaart en moet dus apart worden afgesloten. En dan, hoera, mogen we Mongolië in. We kunnen net over de grens nog even skypebellen met ma en sturen de kinderen, TiTo en Dries een sms waarin we blij vertellen dat we de grens over zijn naar Mongolië! Rijden het land in en zien al snel gers staan en paardjes lopen. Frank zijn droom  komt uit, hij is in Mongolie! we staan nu even voorbij Darkhan bij een restaurantje waar we lekker hebben gegeten en van een paar Mongolen bezoek hebben gehad. Ze maken foto's van het kotje en willen er graag mee op de foto. Zijn beide wel moe. Frank ligt er al in en ik volg ook zo.

Ulaanbaatar
Ulaanbaatar is de hoofdstad van Mongolië. De stad kreeg zijn huidige naam tijdens de socialistische revolutie en betekent Rode Held. 
Ulaanbaatar is de koudste hoofdstad ter wereld met een gemiddelde jaarlijkse temperatuur van -1.3 °C. In de winter kunnen de temperaturen dalen tot -40 °C terwijl in de zomer +35 °C mogelijk is. In het steppeklimaat valt weinig neerslag, waarvan het grootste deel in de zomer. Rond 1640 bestond er op de plaats van het huidige Ulaanbaatar een nederzetting met de naam Örgöö.  Het was op deze plaats dat Zanabazar, de eerste Jebtsundamba, zijn eerste klooster bouwde. De stad was zowel de plaats waar handel tussen Mongolen, Russen en Chinezen plaatsvond, maar ontwikkelde zich ook tot het religieuze centrum van het land. Na meer dan 25 keer verplaatst te zijn geweest is de stad sinds 1778 te vinden op de huidige plek. De stad is ontstaan uit een serie joert-nederzettingen en er werd pas in de jaren twintig van de 20e eeuw voor het eerst in steen gebouwd, toen de eerste huizen langs de Laan van de Vrede verschenen. Dit gebeurde op het moment dat Mongolië onder invloed van de Sovjets was en dat is te zien aan de architectuur: deze is functionalistisch van aard, met veel beton en flatgebouwen. Centraal in Ulaanbaatar ligt het Sükhbaatarplein, waaromheen zich de belangrijkste culturele en maatschappelijke gebouwen bevinden. Ulaanbaatar is het belangrijkste knooppunt op de trans-Mongolische spoorlijn, die de trans-Siberische spoorlijn verbindt met het Chinese spoorwegnet. 

Donderdag 25 juli
Ti's nog 212 km naar Ulaanbataar en we beginnen vol frisse moed aan de trip.
Het is een hele mooie tocht en we zien steeds meer van het echte Mongolie. We besluiten onderweg om 20 km voor Ulaanbataar te stoppen en morgen de dingen daar te gaan doen die we willen doen (uitzoeken hoe het visum Rusland aangevraagd kan worden, internet op de Ipad). We zitten echter ineens al in Ulaanbataar en verzanden in de miljoenenstad. Druk, druk, druk en we  komen er maar moeizaam door. Daarna zoeken we een plekje voor de nacht, dit valt nog niet mee! Uiteindelijk zien we een uithangbord met iets ondefinieerbaaars er op en denken beide dat het wel eens een restaurantje zou kunnen zijn. Frank vraagt dan ook op zijn beste Mongools of we er kunnen eten, er wordt bevestigend geknikt. Er is een mooi veldje en daar zetten we de auto neer. We parkeren ons kotje zo, zodat hij recht staat. Met wat Duits en Engels komen we erg ver. Er zijn 2 jongens, waarvan de een wat Duits spreekt en de ander goed Engels.  Het blijkt echter  geen restaurant te zijn, maar een hele grote gastvrije familie die daar samen woont. Opa en oma hebben 16 kinderen en dan weet e het wel!!! We krijgen in de middag eten in ons kotje, iets sushi-achtigs, roerei en eigengemaakte patat. Daarbij rozijnendrank. Vragen wat we moeten betalen, niets, het is een presentje! De kinderen willen wel graag met ons volleyballen. Opa van 78 doet ook mee en slaat alle ballen op Frank. Dan worden we uitgenodigd om mee te gaan naar hun ger (wij weten niet wat het verschil is tussen een ger en een joerd). In de gezellig ingerichte grote ruimte krijgen we wodka, zoetzuur fris water, snoep en aruul ( wordt gemaakt van gestremde melk en daarna gedroogd, harde reepjes). Bekijken elkaars foto's en dan komt opa op het idee om met ons naar zijn lievelingsplekje in de bergen te gaan. Hij is een soort boswachter geweest in dit gebied. Wij gaan natuurlijk graag mee, samen met oma en 2 kleinkinderen. We stappen in de 4x4 en maken een spannende rit door de bergen naar een riviertje. De kinderen vertellen dat ze daar vaak kamperen met de hele familie. Het rivierwater kun je drinken en het is daar prachtig met allemaal bloemen en kruiden, het ruikt er heerlijk, een hele belevenis! De vader van oma was een Dalai Lama en daardoor weet zij veel van kruiden. Opa voert nog een Boedhistisch ritueel uit en we zitten nog even rustig te genieten. Terug krijgen we wederom eten, rijst, met hete kip en augurk, daarna is het zo langzamerhand beddegaanstijd voor ons. Het was een bijzonder, bijzondere dag!