Terug naar het noorden

In Merzouga hebben we ’s avonds heerlijk gegeten in het restaurant van onze camping ”La Gazelle Bleu”.  Er werd voor ons alleen gekookt. Ook wordt er gevraagd of we de volgende ochtend  willen ontbijten en daar zeggen we geen nee tegen. ’s Avonds genieten we van een prachtiger sterrenhemel en hebben besloten om nog een dagje te blijven. In de middag zijn we de Erg Chebi in geweest en de prachtige zandduinen bewonderd.

7 november, we hebben een uitstekend ontbijt met alles er op en er aan en zitten ook nu alleen in het restaurant. Frank fietst naar het dorp en verkent daar de boel, ook helpt hij mee om het podium op te bouwen voor het Berberfeest. Hij wordt door iedereen Ali Baba genoemd, dit omdat hij een baard heeft. Ik haal het bed af  en was het spul, alles is zo weer droog en ’s avonds hebben we weer een lekker fris bedje. Verder lees ik een spannend boek en geniet van het nietsdoen. In de middag fietsen we samen naar het dorp en koop ik 2 broeken, kijken nog wat in het dorp en dan zie je toch weer veel armoe. We zien een begraafplaats in de Sahara, bultjes zand met een steen. Terug doen we een spelletje en daarna nuttigen we een specialiteit van de streek, al met al weer een heerlijke maaltijd. We hebben een lekkere dag gehad en spreken af om de volgende ochtend om 6 uur op te staan om de zonsopgang te zien in de Erg Chebbi.  

8 november, we zijn al om half 6 wakker met z’n tweetjes en om 6 uur staan we op. Kleren aan en de woestijn in.  Ploeteren door het zand en vinden zelf dat we een mooie plek hebben gevonden om van de zonsopgang te genieten, maar er komt een Berber langs die wijst dat we op een ander punt een beter uitzicht hebben. We volgen hem dus, nog een heel geploeter door het zand, duintje op, duintje af. Hij had echter gelijk, het was een prima plek om van het magnifieke schouwspel te genieten. Mooie kleuren en de stilte om ons heen, prachtig!  De naam van de Berber was Hassan en we maken nog wat foto’s van hem en hij van ons samen. Hassan had een tas bij zich en kwam natuurlijk ook nog met zijn koopwaar op de proppen. Wij vertellen hem dat we al iets bij een ander hebben gekocht (je bedenkt maar wat he!) en hij pakt zijn spullen weer in. Dan vraagt hij of we iets te ruilen hebben en we spreken met hem af dat hij nog even bij ons zal komen en dat we dan zullen kijken wat we eventueel te ruilen hebben. Terug bij ons kotje drinken we een bakje koffie, ruimen wat op, douchen en krijgen dan weer een heerlijk ontbijt voorgeschoteld, op zo’n ontbijt kun je de hele dag teren! Nemen afscheid (Hassan is niet geweest) en  rijden dan naar Bouarfa. Een lange weg, maar een prachtig afwisselend landschap met kuddes kamelen met hun drijver en schapen/geiten met hun herder. In Bouarfa vinden we bij een hotel op een voormalig tennisveld een camping. Schrijven ons in en zien tot onze verrassing dat er daar een biertje wordt geserveerd. Tis warm, dus wij lusten er ook wel eentje! Dan nog even het dorp in en nu even bijschrijven. Daarna zijn we beiden wel moe, want we zijn al vanaf 6 uur vanochtend in touw. Vanavond is het dus een vroegertje!

9 november, het heeft vannacht flink gewaaid, zo nu en dan schudde ons kotje behoorlijk. Het is ook wat frisser geworden, maar de temperatuur is nog altijd redelijk (zo’n 22 graden). Als we willen afrekenen horen we in het hotel de patron al van verre schreeuwen naar zijn personeel. Gisteren deed hij dit ook al, maar nu was het echt vreselijk! Kwam naar ons toe en bood zijn excuses aan, maar ja, hij had echt vreselijk personeel! Een vreselijke man dus.  Na de schrik zoeken we de N17 op, maar komen er na 23 km achter dat we de verkeerde kant oprijden. Balen balen, balen, terug naar Bouarfa en de goede N17 opgezocht. Hebben daarna een prima reis naar Oujda, wel met zandstormen. We zijn ondertussen bijna door onze wijn en bier heen en gaan in Oujda naar de Marjane en wat blijkt. Vandaag geen drankverkoop, morgen weer! Hoezo pech met winkels! Bij de Marjane mocht ook voor de nacht geparkeerd worden, maar dat hebben we niet gedaan. Bij het station op een parkeerplaats bij een Ibis hotel kon je ook staan en dat was midden in het centrum. Dit opgezocht en zonder problemen  een plekje gekregen op een grote parkeerplaats. Een guardian wijst ons waar we mogen staan en een andere man helpt hem daar wat bij, deze laatste woont in een oude, helemaal dichtgeplakte auto. Hij laat ons dit zien, maar doet niet zielig. Het is een aardige man en wij hebben wel met hem te doen.  Ondertussen is het gaan regenen, een flinke bui, maar tegen half  7 is het droog en lopen we richting centrum en Medina, dwalen wat rond en eten voor de eerste keer in Marokko een pizza, goed gevuld en lekker gekruid. Zitten nu in ons kotje en horen veel lawaai van parkerende mensen om ons heen.

Oujda (وجدة) is een stad in het noordoosten van Marokko en de achtste stad van het land. De stad ligt ongeveer vijftien kilometer ten westen van de Algerijnse grens en ongeveer zestig kilometer ten zuiden van de Middellandse Zeekust. De stad heeft 400.738 inwoners. Het is een belangrijk spoorwegknooppunt en heeft een grote landbouwmarkt. Tevens ligt er nabij de stad een internationale luchthaven, Oujda-Angad. Oujda telt de meeste moskeeën van Marokko. Oujda is onder andere bekend vanwege de twee grote poorten naar de oude binnenstad: Bab Sidi Abdel-Wahhab en Bab Al-Gharbi.

10 november, we worden al vroeg wakker door rumoer op straat, staan bij een station hé. Dommelen nog wat en om half 8 staan we op. Ontbijtje en dan inpakken en wegwezen. Nemen afscheid van onze auto-oppassers en geven beide wat Dirhams voor de goede oppaszorg. Gaan eerst naar de Marjane om een wijntje en een biertje te halen, maar helaas we moesten een half uurtje wachten tot de slijterij open was. Je moet er wat voor over hebben hé! Wandelen wat door de winkel en zien daar de lekkerste, leukste en gekste dingen. Na onze drankinkopen gaan we richting Saidia, daar gaan we met een omweg naar toe. We rijden via de Zeghel kloof, deze kun je het beste berijden met een 4X4. Prachtige tocht. In Saida vragen we op een parkeerplaats naar een camping en de gardian van de parkeerplaats zegt dat we daar ook wel kunnen staan, dit zou ons dan 20 Dirham kosten. Wij moesten echter we naar een camping omdat we de was al voor de 3^e dag in de machine hadden zitten. De Gardian vraagt om whisky, maar we geven hem een blikje bier waar hij ook blij mee is. Vinden op zijn aanwijzingen snel de camping. Saidia  is een vrij nieuwe badplaats en ligt  direct aan de grens met Algerije. Je kunt aan het strand beide landsvlaggen zien, maar je mag de grens niet over. Wel apart!  Vanochtend zagen we dat het rubberen ringetje van de kraan lekte en kapot was. Frank gaat op zoek naar een nieuw  rubbertje en ik ga de was spoelen. Frank komt terug met een rubbertje die net iets te dus was. Hij had geen keus want dit was het enige rubbertje! Het lekt dus nog steeds een beetje, maar wel iets minder. Wandelen samen het stadje in en keken uit nar een passend rubbertje, helaas was deze niet te vinden, we moeten het er voorlopig dus maar mee doen. Lopen tot aan de grens en maken daar wat foto’s. Er is een oudere man die water uit de zee haalt, ik vraag aan zijn dochter waar hij dit voor gaat gebruiken. Zij beduidt dat hij het zoute water opsnuift, een soort van stoombad dus. Grappig en erg natuurlijk! Het valt Frank ondertussen op dat ik snel contact krijg met Marokkaanse vrouwen. Ze lachen, groeten, praten (handen en voeten), raken me aan  en knuffelen met me. Ik vind dat wel erg plezierig en leuk! Na de wandeling een spelletje en dan maakt Frank weer eens een maaltijd. Rijst met kerrie en groente saus, het kon er mee door, je werd er vol van, maar daar is ook alles mee gezegd. Volgende keer weer beter!

Saidia  is een Marokkaanse toeristenplaats aan de Middelandse Zee. De plaats is gelegen in het uiterste noordoosten van Marokko, tegen de grens van Algerije. In de winter wonen er minder dan 4.000 mensen,maar tijdens het toeristische seizoen kan dit wel 40.000 zijn. De geschiedenis van Saïdia is vrij jong vergeleken met de rest van Marokko. Onder de vader van de huidige koning werd het dorp ontwikkeld als badplaats met het zicht op Algerije vanaf het strand. Het ligt zo'n 30 kilometer ten oosten van het Rifgebergte  af.

11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag! Wij waren eerst van plan om 2  dagen in Saidia te blijven, maar de camping was erg saai en toen we wandelden kwamen we een Marokkaanse Haagse Nederlander tegen die zei dat het nu in Saidia wel heel erg saaaaaaaiiiiiiii is (Caro Hahaha). Dus besloten we om een ietsje verder te gaan, zo’n 40 km. Hier zou je kunnen overnachten op een gigantische parkeerplaats met toestemming van de politie. We hebben het bekeken en vonden het niks. Daar kwam bij dat het weer echt slecht was, storm, regen en hagel!!!! Reden dus door naar Nador en wilden daarna naar Melilla, een Spaanse enclave. Toen we daar aankwamen was het echter zo’n noodweer dat we de auto niet eens uitkonden, vette pech dus! In de wijde omtrek zijn er geen overnachtingplaatsen, we rijden dus maar door en belanden na een prachtige rit langs de zee in Cala Iris op een camping. Eerst rijden we verkeerd omdat er geen bordje camping stond bij een splitsing en gokten we verkeerd. Terug dus, maar dat viel nog niet mee. Achteruitrijden over een zandpad van tweeënhalve meter over een afstand van enkele honderden meters! Maar ja, Frank is een fantastische chauffeur en hij fikste het, met een paar aanwijzingen van mij natuurlijk! Toen was de camping snel gevonden. Nu staan we in een fikse storm, met hagelbuien op een hoogte boven zee. Gaan straks een tajine eten, wordt speciaal voor ons gekookt. Zal ons benieuwen wat het wordt. De tajine met warm brood heeft heerlijk gesmaakt.

12 november, het heeft de hele avond en nacht gestormd, geregend gehageld en geonweerd. Ondanks dat Frank de poten van ons kotje op de grond heeft gezet voor de stevigheid worden we bijna zeeziek van het schudden! De temperatuur is ook behoorlijk gedaald. De campingeigenaar vertelde ons dat het al een week slecht weer was. We vertrekken in de regen, maar gaandeweg de rit wordt het droog. Misschien een beetje saai, maar we hebben wederom een fantastische route langs de kust. In de voormiddag arriveren we op de camping in Oued Laou. Hier is het weer prima en we zitten nog even lekker in het zunneke. Op de heenreis zijn we hier ook geweest en de campingeigenaar herkent ons nog na een maand, grappig! Vandaag lopen de kleinkinderen Sint Maarten en we hadden de afspraak om nog even met ze te skypen. Alle vier hebben ze uit volle borst gezongen en vanuit Marokko hebben ze daar iets voor gekregen. Ons ene internetkaartje is op, maar gelukkig hebben we nog eentje die het nog een weekje vol kan houden. Frank is ook hier weer achter een rubberen ringetje voor de kraan aan geweest, maar na vier winkels houdt hij het voor gezien. We proberen het in een grote bouwmarkt nog wel weer. Op de camping is een mevrouw bezig om met een stok takken van de olijfbomen naar beneden te trekken en ze er met een soort sikkel af te kappen. Ik vraag haar wat ze met de takken doet en ze legt me uit dat ze van de bladeren olie maakt, ik mag een foto van haar maken. Frank en ik hebben de laatste paar dagen  even op een rijtje gezet en vinden dat we wel hele stukken hebben gereden en daardoor snel weer bovenin Marokko zijn beland. Oorzaken, geen onderkomens en erg slecht weer. Besluiten om nog een rustig weekje in het noorden te blijven. Het weer is hier prima en de vooruitzichten zijn ook goed. Er zijn nog een paar plaatsjes en dingen die we willen zien en die ligt allemaal redelijk dicht bij elkaar. Nog even lekker genieten dus