14 tot en met 23 april 2015

24 april 2015 - Kars, Turkije


Hallo allemaal,
Een beetje later dan anders, maar hier is weer een verslag van ons. Zoals jullie hieronder kunnen lezen gaat alles iets anders dan in de planning lag. Eerst hadden we een superslechte weg door Georgie, toen in Armenië van hetzelfde laken een pak en kregen tegelijk twee lekke banden. Ook was het land niet echt wat we er van verwacht hadden. Besloten dan ook om terug te gaan naar Georgie. Azerbajdzjan was niet echt een optie omdat ze daar niet happig zijn op mensen die net uit het vijandige buurland  Armenië komen. Onderweg hadden we van BZ ook nog negatieve reisadviezen gekregen van landen waar we heen wilden en dat samen met de slechte wegen die we hadden gehad, hebben we besloten terug te gaan naar Georgie en van daaruit weer naar Turkije. Achteraf maar goed ook wat betreft de toestand van de auto!
Groet RiFra 
Dinsdag 14 april,
Vandaag verder langs de Zwarte Zee kust. De route is een stuk minder mooi dan eerder, een rechte snelweg, druk en weinig moois te zien. We rijden een dikke 100 km en gaan in Ordu op een parkeerplaats staan. Een best wel redelijke plekje en we wandelen een stuk langs de boulevard. Wij kenden de plaats niet, maar het blijkt een behoorlijk plaats te zijn, een moderne universiteitsstad met veel inwoners. Best wel maf, maar buitenlanders bij ons kennen natuurlijk Amsterdam en nog een paar grotere plaatsen, maar bijvoorbeeld Assen zullen ze niet kennen! Eigenlijk loopt deze minder mooie route door tot Georgie. 
Woensdag 15 april,
Rijden tot in Rize, ook een flinke plaats! Komen aan in de stromende regen en gaan over een loopbrug over de snelweg boodschapjes doen. Gaan daarna bij een theehuis staan en bij aankomst gaan we er een bakje thee drinken en vragen of we op hun parkeerplaats een nachtje mogen doorbrengen. No problem, zegt de beheerder en we krijgen een bakje thee van hem. Settelen ons en doen het kacheltje aan, het is hier koud. In Zuidlaren is het een dikke 20 graden! Gewoon pech, ti's iedereen in Nederland van harte gegund. In de loop van de avond is het droog en wandelen we over de loopbrug naar de overkant. Daar vinden we al snel een simpel restaurantje en besluiten om daar iets te eten. Frank een Turkse pizza met speciaal Turks rundvlees, ik een pide met vlees en kaas. Ook hier is weer een man die in Duitsland heeft gewoond en gewerkt, 32 jaartjes en heeft de dubbele nationaliteit. Zijn oudste dochter studeert in Istanbul voor arts en de jongste dochter studeert in Duitsland en woont daar nog steeds met haar moeder en broertje. Hij heeft een pand geërfd van zijn vader van 7 verdiepingen en leeft daar nu van.  Hebben gewoon even gezellige babbel met hem. Verder bel ik de familie om te zeggen dat we morgen naar Georgie gaan en even geen internet meer zullen hebben.
Donderdag 16 april,
Vandaag wordt Ingrid 40 jaartjes en we feliciteren haar via de mail, 40 is ook wel een mijlpaal! Dan vertrekken we richting grens Turkije Georgie, we zijn daar eigenlijk zo over. Halen wat geld uit de muur en tanken voor 90 cent de liter! In Turkije was het een stuk duurder. Eenmaal in Georgie zoeken we de P1 die volgens Frank een prima weg moet zijn doorlopend naar de Armeense grens, nou dat hebben we geweten! De eerste 50 km een gesfalteerde weg die prima te berijden is. Maar ja, dan komen we in Cholu en in dat plaatsje kunnen we 2 kanten op. Ik volg ons navigatiesysteem en vraag ook nog even aan een plaatselijke bewoner de weg. Hij wijst ons dezelfde weg als het navigatiesysteem, maar eenmaal op die weg beginnen we toch wel te twijfelen. Het wordt een offroadweg en we klimmen steeds hoger. Komen door hele kleine dorpjes over modderpaden, langs afgronden en uiteindelijk belanden we in de sneeuw! Zie fotoos. Dit was een stuk van 37 km en daar hebben we zeker 4 uur over gedaan. Frank moest al zijn  stuurmanskunst aanwenden om alle gaten in de weg te ontwijken en ik zat regelmatig met de ogen dicht naast hem!  Het is een hele smalle weg zonder vangrail of afrastering! Gelukkig hebben we maar 2 keer een tegenligger en dan ook nog net op een stuk weg waar we uit kunnen wijken. Maar we hebben het overleefd en komen uiteindelijk op een gewone asfaltweg die richting Akhaltsikhe gaat. Daar gaan we op een parkeerplaats staan, het is dan ook al half 8. Onderweg zijn we drie fietsende jongeren tegengekomen, twee Engelsen en een Fransoos. Ze waren een band aan het lappen en hadden hierbij geen hulp nodig. Zij hadden gefietst wat wij met de auto hadden gereden. Super dat ze zo'n pittig stuk op de fiets aflegden. Het was vandaag weer eens een keertje echt spannend!!!! Overigens hebben we er een uurtje bij gekregen, ti's bij ons nu 2 uurtjes later dan in Nederland! 
Vrijdag 17 april,
We gaan redelijk op tijd weg van uit Akhaltsikhe. Naar Armenië is het nog zo'n 80 km. We rijden een prachtige route langs kloven, bergen en rivieren en wat belangrijk is over een goede weg! Even voor de grens verandert dat, de weg wordt slechter en er rijdt praktisch geen verkeer. De Georgische grens zijn we zo over, maar dan komt de Armeense grens! Dit gebeuren lijkt erg veel op de Russische die we een paar jaar geleden passeerden. We worden van het ene hokje naar het andere gesleept en dat gaat ook op voor de ambtenaars. Uiteindelijk zijn we 3 uur en 80 Euries verder, 75 om over de Armeense wegen te mogen rijden en 5 voor een verzekering. Bij het afsluiten voor de verzekering krijgen we een bakje koffie en de jongen die alles regelt vraagt of we een klein souveniertje uit Holland voor hem hebben in de vorm van een aansteker of pen. Dat kunnen we hem geven en zijn dan weer klaar voor een nieuw avontuur. Er ligt nog steeds veel sneeuw op de bergen, Armenië ligt voor het grootste deel op een hoogvlakte. De weg is superslecht, een erg hoog Albaniegehalte. Op een gegeven moment wordt dat ietsje beter en gaan we in Gjoemri wat boodschappen doen. Als we uitstappen wijst een taxi-chauffeur ons op de banden en het blijkt dat we twee lekke banden hebben! Besluiten om eerst de boodschapjes te doen en dan de banden te regelen. In de winkel is een jongen die Engels spreekt en als we hebben afgerekend komt hij naar de auto en regelt dat er iemand komt om de banden te lappen. Eerst wordt er 1 band afgehaald en gerepareerd, er weer opgezet en dan de andere. Dit alles gebeurt onder veel belangstelling. Als Frank mee is met de band wordt ik uitgenodigd om een kopje thee te komen drinken in een naastgelegen soort delicatessenwinkel. Er is ook een aquarium met gamba's erin. Het is er best gezellig ook al kunnen we elkaar maar amper verstaan, met handen en voeten kom je een heel eind. Er is een man die wat Spaans spreekt, hij vertelt dat hij in Spanje heeft gevoetbald, maar ook in Amsterdam, Parijs, Amerika enz. Hij kende heel wat voetballers uit Nederland en zo heb je toch wat te babbelen. De dames achter de toonbank hebben er ook wel lol aan en we "kwebbelen" heel wat af. Gelukkig lukt het bandengedoe prima, kosten 2 euries, en zijn we na een uurtje weer klaar om verder te gaan. Uitgewuifd door iedereen vervolgen we onze weg. Maar dan een overnachtingsplekje vinden, dat valt nog niet mee! We rijden Gjoemri uit en zien na een poosje een soort van kasteel met restaurant er op geschreven. Wij er dus op af, mooie parkeerplaats, maar het restaurant is dicht. De eigenaar komt naar ons toe en laat ons het hotel restaurant zien + een kamer, een hele luxe bedoening. We kunnen er niet eten, maar mogen wel op de parkeerplaats overnachten.  Dat is al heel fijn en nog een keer een reservemaaltijd is ook niet erg! We ken'n wel wat heb'n ja! Zijn beide wel wat moe, want al met al hebben we een paar enerverende dagen achter de rug, morgen zien we wel weer verder!
Zaterdag18 april,
Niet al te best geslapen, ben wat verkouden en heb de neus wat vol gehad vannacht. Heb dan ook wat moeite om op te staan, ondanks dat vertrekken we vol goede moed naar Jerevan, de hoofdstad van Armenië. Het is een miljoenenstad maar wij denken dat  er vast wel een overnachtingsplaats voor ons zal zijn. Helaas, was dat een beetje te optimistisch en niet helemaal realistisch gedacht. We zijn dan ook zo door Jerevan heen en gaan dan aan de kant van de weg staan om te bedenken wat we gaan doen. Bedenken dat we een restaurantje buiten Jerevan gaan zoeken en ons oog valt op de kaart op een vliegveld. Daar zijn vast wel parkeerplaatsen, denken we. Helaas niet, het is een militair vliegveld. Dus rijden we door naar het Sevan meer, prachtig hoor, maar het seizoen is nog lang niet begonnen, alles dus nog dicht!!!! Ook zijn de wegen nog steeds slecht. Al met al begint het op ons beider humeur te werken en worden we er allebei niet echt vrolijker op. Na rijp beraad besluiten we dan ook eensgezind om naar Georgie  terug te gaan.  Wel maf hoor, Armenië moet prachtig zijn, maar daar hebben we eigenlijk maar weinig van meegekregen. De  reis naar Georgie verloopt goed, de grens controles ook, we moeten trouwens bij het vertrek uit Armenië ook weer 20 Euries betalen! De weg na de grens is dramatisch, allemaal gaten en we raden dan ook iedereen, die deze kant op wil gaan, aan om een andere route te nemen, die zijn er echt wel, maar wij hebben deze route gekozen. Maar om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu weer in Georgie op een parkeerplaats in Tbilisi waar we eerder hebben gestaan. Zijn beide behoorlijk afgedraaid, sturen nog een sms'je en liggen niet te laat in bed.  
Zondag 19 april,
Worden lekker uitgerust wakker en Frank gaan de auto controleren, dat doet hij met grote regelmaat. Nu komt hij al snel met de mededeling dat de auto helemaal scheef staat. We denken natuurlijk in eerste instantie aan een lekke band, maar dat blijkt niet zo te zijn. Frank  ontdekt al snel dat er onder de auto twee bladveren gebroken zijn. Dan komt er een in Nederland werkende Georgiër aan, hij is op vakantie in zijn vaderland. Hij bekijkt het spul ook nog eens even, bevestigt wat Frank al had ontdekt en raadt aan om de bladveren aan elkaar vast te binden, het kotje er af te halen en naar een garage te gaan. Het is erg gevaarlijk om zo verder te rijden en we volgen zijn raad dan ook op. Vervolgens komt er nog een beetje Duits sprekende theologiestudent en die rijdt voor ons aan naar een Nissan garage, maar ja ti's zondag, dicht dus! Dan nog naar een andere garage, maar ook die is dicht. Onderweg naar ons kotje halen we boodschappen en moeten maar zien hoe we vanavond slapen! Terug bij het kotje komt de Nederlands Georgiër nog weer naar ons toe en doet ook nog zijn best om een garage te vinden die vandaag open is. Dat lukt hem niet. Vandaag kregen we een sms van Esther waarin ze stelde dat het thuisfront wel wat uitleg wilde over het hoe en waarom we zo snel weer uit Armenië waren vertrokken. Sms terug gestuurd met de uitleg over slechte wegen en het autopechverhaal. Ti's allemaal niet anders en het is maar goed ook dat we niet verder Armenië in zijn gereden! Nu zitten we rustig in het kotje met de auto ernaast en onweert en regent het. Het is weer droog en om de haverklap hebben we kijkers en babbelaars. Meestal in het Georgiës, maar soms een beetje Engels of Duits. Ook komt er een echtpaar uit Oostenrijks langs, die in Georgie woont. Hij is een Deen, zij een Zweedse en ze hebben overal gewoond. Zij loopt erg moeilijk, heeft MS.  Even daarna komt de baas van het naastgelegen sportcomplex bij ons de boel bekijken. Hij zegt dat een reparatie geen probleem moet zijn en belt een autoservice, deze zal er over 20 minuutjes zijn, even weer afwachten dus! De auto is opgehaald door een oplader. Morgen wordt hij gerepareerd en rond de middag zal hij klaar zijn. 
Maandag 20 april,
Nou nou, wat een nacht! We slapen in eerste instantie een uurtje half zittend, half liggend. Dan begint het toch te stormen, het kotje staat op zijn vier pootjes te wiebelen en dat is een eng gevoel. We hebben het idee dat hij zo om kan gaan en gaan naar buiten om wat controle te houden en omdat dat misschien ook wel veiliger is. We staan de halve nacht de poten vast te houden en rond half zes gaan we steenkoud weer naar binnen. De storm is dan een ietsje minder geworden en we proberen nog even te slapen. Dit lukt niet zo goed en vooral ik heb het wel even gehad, verlang naar een lekkere douche en mijn schone warme bedje in Zuidlaren. We klungelen de hele ochtend wat aan, dommelen wat. Zo nu en dan lijkt het of de wind wat gaat liggen, maar dat is maar schijn. Het blijft erg hard waaien, ti's koud en het begint ook nog eens te regenen. De reparatie zou hooguit 3 uurtjes duren en die zijn om 12 uur om. Wij dus met de taxi naar de garage. Daar wacht ons de boodschap dat het nog niet klaar is, er is meer kapot dan in eerste instantie gedacht werd. Dat gaat nog eens 3 uur duren, gadverderrie!!!!! balen dus.  Wandelen in de regen naar een hele grote winkel, een soort Makro. Daar is ook een restaurant en daar maken we dankbaar gebruik van. Nemen een lekkere kom kippensoep en een pizza, valt er prima in. Ook is er wifi aanwezig en kunnen we even met de kinderen appen. Beide zijn aan het werk, bellen laten we dus maar achterwege. Omdat mijn moeder niet meer werkt, bel ik die wel en ook Tineke laten we even weten hoe het gaat. Mijn moeder is blij om ons aan de lijn te hebben en ook ik vind het fijn om haar stem even te horen. Wandelen daarna weer terug naar de garage waar ze nog steeds bezig zijn met de auto. Worden naar een klein cafeetje geloodst waar we kunnen wachten tot de auto echt klaar is. Ondertussen is het half vier geworden en we zitten nog steeds te wachten en vragen ons een beetje ongerust af of het vandaag nog wel goed komt met de auto! Bijna half vijf worden we gehaald en is de auto klaar. We moeten 290 lira betalen voor het halen en repareren van de auto = nog geen 100 euries, wat een koopje, er is wel de hele dag aan gewerkt! We rijden terug naar het kotje en zetten het met behulp van een paar mannen, waaronder een politieman, terug op de auto. Alles moet weer worden vastgezet en dat is toch altijd weer een klusje. Uiteindelijk zitten we tegen zessen lekker met de kachel aan in het kotje, heerlijk!
Dinsdag 21 april,
Bij opstaan regen en flink ook! Frank ziet dan dat het kotje niet symmetrisch staat en we besluiten om met enige kunstgrepen dat symmetrisch te maken. Poten er dus weer onder. In die tijd komt er een auto naast ons staan met een jonge man van een jaar of vijfentwintig. Hij vraagt mij om water, dat geef ik hem en hij vult een flesje water bij, vreemd! Na een poosje vraagt hij om WC papier, ook dat kan hij krijgen. Ondertussen zijn wij bezig in de stromende regen om het kotje goed op de auto te krijgen. Als ik op een gegeven moment richting auto kijk zit de man in zijn blootje met zijn onderbroek op zijn hoofd. We snappen er niets van. Dan vraagt hij of hij van onze wc gebruik kan maken. Die hebben we dus niet! Hij staat zo nu en dan half uit zijn auto volledig in zijn nakie, maar als er een andere auto komt gaat hij snel naar binnen, doet Eem shirtje aan en doet de autodeur dicht! Al met al een behoorlijk verwarde man in een hele dure auto! We hebben hem vriendelijk benaderd en toen we klaar met ons kotje waren zijn we vriendelijk wuivend weggereden. Ik was even terug in mijn Mesdagtijd, maar ik hoefde er gelukkig niets meer mee! Wij rijden richting Batumi en onderweg zien we kampementen van mensen die woonden in Zuid Ossetië, een gebied dat Rusland in heeft gepikt. Zij willen in Georgie wonen en niet in Rusland, vandaar een soort nieuwe dorpen. Onderweg wordt het droog en bedenken we dat we nog wel een dagje richting Mestia kunnen gaan. We kunnen ons kotje dan bij Lia neer zetten, 2 jaar geleden hebben we daar ook gestaan en hadden we het er erg gezellig. Helaas is de boel bij Lia nog dicht en rijden we door naar Mestia. Ook daar vangen we bot bij het hotel van de Georgische Nederlander, Vitali, waar we 2 jaar geleden ook hebben gestaan. Gaan terug naar het centrum  van Mestia, parkeren het kotje voor het politiebureau en gaan een hapje eten. De eigenaar heeft in Duitsland op school gezeten  en hij vertelt dat ook hij problemen had gehad om na Armenië Azerbajdzjan te bezoeken. Hij kon aan de grens er een smoes aan draaien door te zeggen dat hij alleen maar op het vliegveld in Armenië was geweest en mocht toen het land wel in. Met ons kotje onder de kont gaat zo'n verhaal er natuurlijk niet in! Hij vertelt ook dat het hotel niet meer van Vitali is, maar ondertussen in andere handen is overgegaan. Eten lekker en sturen appjes naar het thuisfront om te vertellen waar we zijn en dat de auto weer klaar is. 
Woensdag 22 april,
Slapen prima, bij opstaan sneeuwt het lichtjes, we besluiten richting Turkse grens te gaan en wel naar Batumi, dat is de beste weg! Gaan niet te laat weg, want we weten niet of de sneeuw doorzet en we moeten nog een paar uurtjes hoog rijden. De rit verloopt prima en we zijn op tijd in Batumi, halen van ons laatste geld wat bier en wijn, dat is in Georgie goedkoop en in Turkije betaal je je scheel. Van de rest van de lari's tanken we, ook dat is in Georgie een stuk goedkoper. De grens zijn we in een poep en een zucht over in de stromende regen, beide partijen hadden geen zin om in de regen te staan om het kotje te controleren. Over de grens zien we verschillende plaatsjes aan de andere kant van de weg waar we zouden kunnen staan, maar we kunnen niet aan de andere kant komen. Rijden dan het binnenland in door dikke mist en haarspeldbochten en stoppen voor Artvin. Daar lijkt een mooi plekje te zijn, een oudere man komt naar ons toe en we mogen er staan. Ook kunnen we er eten, tjonge wat een gedoe! We krijgen brood, olijven, kaas en allebei 2 gekookte eieren. We krijgen ons buikje wel vol, maar tijdens het eten maken ging alles mis. Het theewater bleef lopen, de olijven zaten in een blik en het openen ging helemaal mis. Kortom de man deed veel te goed zijn best, met onze hulp lukte het uiteindelijk toch! Intussen komen er 2 mannen binnen die zeggen dat het niet safe is om daar te staan, er wordt veel ingebroken in dat gebied. Ze verwijzen ons naar motel Marina 10 km verderop. Daar is echter niemand en ons humeur wordt er niet beter op. Frank blijft doorrijden, maar op een gegeven moment roep ik stop, hier gaan we staan. Dat is vlakbij een benzinestation en genoeg ruimte! Installeren ons en liggen er vrij vlot in.
Donderdag 23 april,
Worden wakker van het gerinkel van bellen, geblaat van schapen, het gemekker van geiten en het fluiten van een herder. En ja hoor, het kotje staat tussen de beesten (zie foto) Frank maakt een babbeltje met de herder, we verzorgen onszelf en vertrekken dan naar Kars. Een afwisselende route, eerst door kloven en langs een rivier, dan hoger en door sneeuw en met sneeuwbuien. Ook is het bij tijden behoorlijk mistig. Bij Kars aangekomen sneeuwt het behoorlijk en er is weinig te zien. We vervolgen onze route en kijken onderweg of we een plekje kunnen vinden. Die vinden we in Dzafarabat! Wat een naam he! Het is een oude grensovergang tussen Armenië en Turkije, die nu gesloten is vanwege de perikelen rondom de genocide, precies morgen, van Armeniërs door Turken. De laatsten hebben dat nooit erkend en dat is een heet hangteboe voor de Armenen. Wij staan op een soortement camping zo'n 50 meter van de Turks-Armeense grens. Best een druk plekje, er stoppen veel vrachtwagenchauffeurs en lokale busjes en bussen en drinken daar een bakje thee! Wij eten er in de loop van de avond, het electra valt een paar keer uit en buiten worden 6 schapen geslacht. Wij eten lekkere lamsboutjes, een salade en brood, heerlijk! Tot onze verrassing is er wifi en kunnen we het blog weer eens versturen. Morgen gaan we richting het Van meer.
Groetjes RiFra



 

14 Reacties

  1. Ilse en Kees:
    24 april 2015
    Hoi ondanks dat het even geduurd heeft is het een heel verhaal geworden van alles wat. Jullie in de sneeuw en wij in de zon, over vakantie gesproken. Hopelijk komen jullie er zonder kleerscheuren vanaf met al die gevaarlijke weggetjes. Dit keer was het wel een enerverend verhaal waarvan ik zou denken waar zijn ze allemaal mee bezig. Maar als je het verhaal leest maak je wel veel mee. Succes verder. Oh ja wij gaan morgen zaterdag 25/4 naar Zuidlaren voor een week.
  2. A.moerman:
    24 april 2015
    Oef, wat een avontuur, maar ben blij dat dat het met jullie verder goed is. Het was een heftig hoofdstuk van het boek. Geniet nu maar verder en hopelijk een beetje meer suc6. Groetjes Kees en Attie
  3. Wim:
    24 april 2015
    Pfff,wat een verhaal!
    Doe het de komende week maar een beetje rustig aan,het is tenslotte ook vakantie!
    Hopelijk ook wat lekkerder weer,succes verder!
    Groetjes!!!!!
  4. Geesje:
    24 april 2015
    Wat een pech ja met het kotje, gelukig =alles nu goed en brengt hij jullie weer verder op avontuur , heb weer genoten op naar het volgende.
  5. Janny Moerman Huizing:
    25 april 2015
    Is het nog steeds leuk dat reizen??
    Fijn dat de auto nu weer klaar is. Doe maar even minder avontuurlijk, dat is wel rustiger voor het thuisfront.
    Nog veel reisplezier!
  6. Kira:
    26 april 2015
    De foto's zien er af en toe wel heel spectaculair uit. Uren rijden over een korte afstand langs diepe afgronden erg vermoeiend als je achter het stuur zit. Kennen dat gevoel. Daar nog bij de lekke banden en de spingveren. En jullie met zijn tweeen het kotje in de storm in bedwang houden. Geen wonder dat je daar verkouden van wordt. Ondertussen terug in Turkije waar de tulpen zo te zien enkele weken geleden prachtig bloeiden. De wereld is een beetje onrustig. De herdenking van de Armeniers en gisteren Turkije, de slag om Gallipoli. De grote aantallen vluchtelingen. De IS. Het is me wat. We zijn benieuwd naar jullie verdere plannen en reisverhalen. Groetjes vanuit het land waar vele mensen zich opmaken voor Koningsdag
  7. Koos en Tina:
    26 april 2015
    Dat zijn weer behoorlijk wat avonturen die jullie beleven in een relatief korte tijd, van potloodventers tot lekke banden en kapotte veren van het kotje, en dan ook nog over smalle bergwegen en diepe afgronden en dan ook nog vaak slecht weer.
    Doe nu maar een tijdje rustig aan.
    Groetjes van Koos en Tina Zuidlaren
  8. Chris en Tine:
    26 april 2015
    Wat een verhaal,die slegte wegen met gaten,de kou en regen.We hopen dat het weer snel beter wordt De foto's zijn erg mooi!Een hele goede reis gewenst.Groeten vanTine en Chris.
  9. Sjoerd en Hanneke:
    27 april 2015
    Pfff, kan het ook even wat minder spannend. Tenslotte willen wij wel graag dat jullie er gewoon van genieten en overal heelhuids vanaf komen. Wensen jullie een voorspoedig vervolg vd reis toe! Groetjes, Sjoerd en Hanneke
  10. Henk en Sina:
    27 april 2015
    Wat een spanning zeg. Wees a.u.b. voorzichtig, we willen jullie graag heelhuids terug zien in Zuidlaren. We griezelden al bij het idee van die stijle afgronden. Hopelijk hebben jullie vanaf nu een voorspoedige reis. Groet uut zuudjeloaren
  11. Roelie en Ton Dagelet:
    27 april 2015
    "Wat mooie spannende verhalen" zeiden de lezers tegen de auteur.
    Maar denk vooral aan jullie zelf. We wensen jullie natuurlijk nog een hele mooie reis, maar vooral "behouden vaart ".
    Groetjes, Roelie & Ton
  12. Martin en cobi:
    27 april 2015
    Wat een pech hebben jullie gehad en ook nog slecht weer
    Het was vast wel spannend om door de bergen te rijden in de sneeuw
    Maar gelukkig goed er door gekomen .Hoop dat jullie nu weer kunnen genieten van de reis
    Groetjes Cobi en Martin
  13. Alie:
    28 april 2015
    Wat een mooie fotoreeks op facebook van jullie.het eten was volgens mij erg lekker.Wat leuk dat Ester het van Jan heeft door
    gestuurd. het was erg leuk maar wel vroeg pissen.maar dat hadden we er voor over.Een hele fijne reis verder
    grt Jan en Alie
  14. De buurman (ex.):
    29 april 2015
    Nou, jullie zijn wel echt in "een andere wereld"!
    Gelukkig hebben jullie elkaar nog.
    groeten,sterkte en Bon Voyage:-).
    Le Voisin