Toch weer Marokko in!!!!!

19 november, Gerrit jarig! We pakken ons boeltje weer in en rijden langs de kust naar Safi. Een tochtje van net 100 km. de kust laat veel afwisseling zien, van vlak landschap tot hoge kliffen met als overeenkomst dat er overal waren mensen op het land aan het werk zijn. We komen op tijd aan in Safi op een camping, deze ligt op een heuvel zo’n 2 km van het centrum. Lunchen en wandelen dan heuvelafwaarts, naar het stadje. Mooi ommuurd oud Portugees centrum met allemaal poortjes. Als we daar aan de wandel zijn, zien we ineens twee bekende koppen, Erik en Lieke, het Belgisch/Nederlandse stel dat we in Martil ook hebben ontmoet. We hebben toen gezellig zitten borrelen en het was hartstikke leuk om ze weer te zien! We volgen elkaar op onze reisblogs en nu komen we er achter dat we weer op dezelfde camping staan. We worden gelijk uitgenodigd om ’s avonds bij hen te komen borrelen (Erik werd 61 jaar jong). Zij wijzen ons de weg naar de pottenbakkerswijk en dan gaan we uit elkaar. In die wijk lopen we een fabriekje binnen en daar zitten mannen uit klei allerlei dingen te maken waaronder tajines. Ze maken dit uit grote hompen klei  (lijken op grote koeienvlaaien). Dan komt een man die ons het hele proces van het pottenbakken laat zien. Van begin tot einde zijn er mensen mee bezig en wij mogen foto’s maken behalve bij de vrouwen die de producten traditioneel met de hand beschilderen, een heel precies werkje. Als we uitgekeken zijn wandelen we terug heuvelopwaarts. We hadden trouwens toch weer een vasthoudende gids, na drie keer heel duidelijk te hebben gezegd dat we met z’n tweetjes de stad willen bekijken en met dreigende blikken in de ogen, verdween hij!!!  Terug op de camping bellen we met Gerrit om hem te feliciteren en daarna gaan we naar Erik en Lieke. We hebben een gezellige avond met een aardig biertje, wijntjes en hapjes. Hebben elkaar best wat te vertellen over de  ervaringen in Marokko en wisselen tips uit.  Zij willen zelf graag reizen gaan begeleiden, zijn bezig met een opleiding daarvoor en binnenkort gaan ze voor het eerst mee op reis als assistenten. Morgen gaan ze noordwaarts en nemen 1 december de oversteek naar Spanje. Wij gaan verder zuidwaarts. Als we terug zijn in ons kotje gaat Frank naar het toilet en  struikelt daarbij over een ketting die over de weg is gespannen om auto’s te weren.  Hij houdt er een flinke plek op zijn scheenbeen aan over. De guardian wordt door hem uitgekafferd, maar achteraf blijkt dat de toezichthouder was vergeten de ketting weg te halen. Deze kwam in de loop van de avond bij Erik en Lieke langs voor een “babbeltje”en vroeg een biertje!!!! Deze heeft hij ook gekregen. Wij gaan een beetje teut te bedde

Safi (آصفي) is een stad in westelijk Marokko aan de Atlantische Oceaan. Safi ligt, als een natuurlijke haven, op de plek waar de rivier de Chaaba in de Atlantische Oceaan uitstroomt. Het lijkt enigszins op een steile gletsjerkloof. In het begin van de 16e eeuw (1508) verschenen de Portugezen. Zij bouwden een fort, maar hun verblijf op Safi was van korte duur want in 1541 werd de stad vrijwillig ontruimd. Dit was geen reden om het contact met Europa te verbreken want in de 17e eeuw vestigden de Fransen een consulaat aan de haven en waren ze verantwoordelijk bij het tekenen van handelsverdragen met de lokale heersers. In de 19e eeuw raakte de haven in groot verval, maar in de 20ste eeuw kwam het keerpunt want een grote vissersvloot startte vanaf hier zijn werkzaamheden. Sindsdien is het een belangrijke vissersstad, er wordt vooral gevist op sardines. Ook de aanwezigheid van ertsen en mineralen in het achterland is voor de economie van groot belang. Daarnaast staat de stad bekend om de pottenbakkerij.

20 november, we worden voor het eerst deze reis een beetje katerig wakker, nemen een lekkere douche en dan blijkt dat ook Lieke en Erik een katerig gevoel hebben! Ontbijten met geroosterde broodjes en dan krijgen we bezoek van een aantal pauwen, we voeren ze en maken foto’s. Daarna ruimen we op,  krijgen ondertussen wat babbelaars bij het kotje en Lieke komt afscheid nemen. Rijden dan naar Essaouira. Ook weer een fascinerende tocht langs de kust. Eerst komen we langs veel industrie, later wordt het weer meer natuur en weer prachtig. De camperplaats bij de haven is tjokvol, dus gaan we op zoek naar een camping. Na 3 keer vragen hebben we beet en komen terecht op camping Sidi Magdoul. Een prima plekje op loopafstand van het centrum. Als we net zijn geïnstalleerd komt er een Nederlandse vrouw die vraagt of we gegrilde sardientjes willen. Dat slaan we niet af en krijgen een bord vol zelfgebakken sardines, erg lekker! Een rustige middag, ik ga lekker in het zunneke zitten lezen en Frank gaat het plaatsje verkennen op de fiets. Dan sturen we tekstjes naar Esther om op de verjaardagskaarten voor Mees en Caro te zetten. Zij zijn 22 november jarig en worden dan al 10.  De bedoeling is om vanavond uit eten te gaan, maar beide zitten we nog vol van de sardines.  Frank kookt dus zijn overheerlijke spaghetti. Valt er zo als altijd heerlijk in. Teun is vandaag op school gevallen, hij had zijn handen in zijn zakken en struikelde over een fiets, viel op zijn kin en had daar een snee in. Dit is geplakt, hij was volgens Esther erg flink.

Essaouira (van het Berbers: Tassort, wat de muur of de kleine muur betekent) is een kuststad in het westen van Marokko aan de Atlantische Oceaan. Het is de hoofdstad van de provincie Marrakech. De stad werd gesticht in 1760 door Sultan Mohammed ibn-Abdullah. In 1844 bombardeerden de Fransen de stad om Marokko te dwingen te stoppen Abd Al-Kadir te steunen, leider van een Algerijnse verzetsbeweging. Tegenwoordig is Essaouira vooral bekend als toeristische trekpleister. Ook is het een geliefd oord voor windsurfers. Het staat op de lijst van UNESCO Werelderfgoed. Er is een kleine vissershaven, waar er een aanzienlijke hoeveelheid vis wordt gevangen, vooral sardine.

21 november, lekker uitgeslapen, drinken op ons gemak een bakje koffie en Frank gaat, terwijl ik even lekker zit te lezen, een stukje fietsen. Tegen half 11 wandelen we samen met een Nederlands stel naar het stadje. Al we bij de haven zijn scheiden onze wegen zich. Zij gaan het centrum in en wij gaan naar de haven. Hartstikke leuk, veel vissersbootjes met verschillende soorten vis, maar toch vooral sardines. Ook worden er boten op traditionele wijze gebouwd.  Er vliegen erg veel meeuwen die te pas en te onpas scheiten, het is dus oppassen geblazen. Dan gaan we Essaouira in, door de Bab naar het oude centrum. Veel mooie straatjes, maar wel erg toeristisch. Voor de kleinkinderen kopen we met de hand gemaakte trommeltjes. Buiten het toeristencentrum om weer veel armoede, zoals overal! Rond een uur of een krijgen we trek en belanden in het restaurant aan de haven dat ons was aanbevolen door TiTo, die daar in mei waren geweest. Menuutje voor 80 DH en daarbij een lekker koud biertje, dan kunnen we weer tegen. Wandelen daarna nogmaals door het stadje en bezoeken de Christelijke begraafplaats waar 1 Nederlander begraven ligt. Op de terugweg laat ik mijn hand met henna beschilderen, het resultaat is matig. Op het strand zijn veel kamelen en paarden, we skypen met ma en laten haar dit zien. Een paar quads verhurende jongeren vinden dat prachtig en hebben ook skype contact met ma. Terug op de camping doen we nog een spelletje in het laatste zonnetje en gaan dan het kotje in. Op de camping lukt skypen niet zo goed, morgen moet het wel goed zijn, want dan moeten we voor de tweeling zingen! We hebben vandaag genoeg gehad aan de middagmaaltijd en aten vanavond een kopje soep met een broodje, ook lekker!

22 november, Hoera Mees en Caro worden vandaag 10 jaar. Mees voelde zich de hele week niet lekker, hopen dat het vandaag beter gaat. Ons nieuwe 3G kaartje, van Meditel,  doet het voor ons gevoel lang niet zo goed als onze eerst van Maroc Telecom. We zoeken dus in onze campinggids een camping met een internetcafé en wifi. Dat kan dus niet missen denken wij. Als we na 80 km daar aankomen, blijkt het een hele leuke, beetje alternatieve, met een prachtig uitzicht over de zee camping te zijn, echter zonder internetcafé en wifi. Wij kachelen dan nog maar eens 80 km door naar Taghazoute. Daar is een hele grote overwinteraars camping (450 plaatsen) met wifi. Eigenlijk niets voor ons, maar we  installeren  ons en proberen skype uit. We hebben een soort gebakje gekocht en een kopje moi koffie erbij en om half 6 hun tijd skypen we. Gaat niet helemaal flitsend, maar we hebben voor ze gezongen. Mees zag er nog pierig uit en voelde zich ook nog niet goed. Caro had prachtige taarten gemaakt als schooltraktatie en vertelde wat ze allemaal al had gekregen. Het contact was kort maar krachtig. Eten ’s avonds aan zee, het weer is hier prima!

23 november, we maken ons op om naar de Paradise Valley te gaan en rijden vol goede moed weg. Als we bij een beetje onduidelijke splitsing komen, vragen we aan een jongen op een brommer of de weg naar Immouzer gaat en hij zegt dat dit zo is. De eerste kilometers zijn verhard en we komen een verdwaalde kameel tegen. Hij staat midden op de weg en het duurt even voor hij ruim baan maakt. Al snel gaat de verharde weg over in een redelijk begaanbare onverharde weg, Na nog een paar km wordt het een soort rivierbedding met heel veel keien en kuilen. We vragen nog een keer de weg aan een herder en die wijst wat! Wij gaan bij een splitsing eerst rechtdoor, maar daar wordt de weg helemaal dramatisch, dus weer terug en bij de splitsing de andere kant op. De weg blijkt al snel net zo slecht te zijn met af en toe een redelijk stuk Rijden door een dorpje met heeeeel veel kinderen die massaal rond de auto komen staan, we zijn nog steeds overal een bezienswaardigheid. Delen dropjes uit, onze laatste! Later komen we nog een paar jongetjes tegen die onze laatste pennen krijgen. Maar ja, we rijden en we rijden door een prachtig landschap met veel splitsingen en kruisingen zonder aanwijzingen, met een kaart die niet toereikend is en zonder navigatie. Rijden soms over hele smalle schuine weggetjes langs diepe afgronden, soms zo erg dat ik uit de auto ga en er voor ga lopen, heel onplezierig. Frank blijft wel rijden, maar leunt met zijn schouder tegen de deur aan als tegenwicht! Belanden uiteindelijk niet in Immouzer, maar op een gegeven moment levert navraag op dat we weer op de weg naar Agadir zitten, we hebben een rondje gereden! Dan zien we ook weer aanknopingspunten en vinden de weg weer terug. Uiteindelijk hebben we 5 uur gedwaald op slechte pistes. Zijn in die tussentijd 1 auto en een brommer tegengekomen. Een camping is snel gevonden, maar dan komt de volgende verrassing. We doen ons kotje open en zien daar een grote rode troep. De koelkast was open gegaan en alles was er uitgedonderd,  inclusief een fles rode barbecuesaus die tijdens de val open was gegaan. Ook een krat met levensmiddelen die op een zitplaats stond was omgesodemieterd en ook dat lag allemaal in de barbecuesaus. Het was een hele klus om dat weer op te ruimen en schoon te maken, maar uiteindelijk is het weer toonbaar. Wat een dag!!! Als we net lekker zitten, komt er een man langs die afbeeldingen schildert op campers en caravans. Wij hebben een lelijke plek op het kotje en laten er na afdingen een argania (is een boom) boom op schilderen. Wordt wel leuk en de plek is in ieder geval weg.

24 november, Rijden via de Marjane in Agadir naar Tafraoute, Het eerste gedeelte van de rit is saai, maar daarna wordt het adembenemend mooi met prachtige rotsformaties en schitterende kleuren. Voor mijn hoogtevrees is het rampzalig want hoewel de vergezichten geweldig zijn, zijn de weggetjes erg smal en kijk je loodrecht naar beneden. Ik zit zo nu en dan met de ogen stijf dicht en verstijfd als een plank naast Frank, zonde is dat toch! Staan nu in Tafraoute op een camping en zo als het nu lijkt blijven we hier 2 nachten. Het is hier erg mooi en morgen kunnen we wel een wandeling maken.

Tafraoute, het Anti-Atlas gebergte strekt zich uit ten zuidoosten van Agadir. Je vindt er zinsbegoochelende landschappen met vreemdsoortige rotsformaties in bruinrood graniet en groene palmentuinen. Middelpunt is het aangename marktplaatsje Tafraoute, dat aan alle kanten door bergen ingesloten lijkt. De vele amandelbomen verspreiden in januari/februari een witroze sluier over de hellingen. Ook de oleanders, olijfbomen en de bij geiten zo geliefde argania`s vormen een sierlijk contrast met de ruige kloven.