Week 12 april 2023

Moi allemaal,

Bedankt voor de reacties, ook deze keer weer leuk om te lezen wat er bij jullie gebeurt en zo van het wel en wee op de hoogte te blijven. 
Wij worden eigenlijk deze hele trip wat achtervolgt door het mindere weer. We hebben zegge en schrijve drie keer de stoeltjes buiten de camper kunnen zetten en dat is niet veel in drie en halve maand. Dat is wel jammer, maar de weergoden kun je nu eenmaal niet beïnvloeden!!!

Laifs RiFra 

Maandag 17 april, Burhaniye

We hebben een rustige nacht, wel warm! We hebben als ontbijt geen brood of broodjes, bakker is wel erg ver weg, maar crackers, zijn ook prima te pruimen. Ruimen op en nemen afscheid van onze Turkse buurtjes. Rijden dan rustig de kant op van Burhaniye waar we een camping weten. Hele prima rit en gaat best wel snel. We kopen onderweg een broodje voor tussen de middag en rijden dan naar de camping, waar we nog herkend worden van de vorige keerWe hebben gisteren bedacht wanneer we Turkije weer uit willen zijn en dat wordt woensdag 19  april. Er zijn dus nog twee stops in Turkije, de eerste is vandaag in Burhaniye en de tweede, dinsdag, weten we nog niet precies. Woensdag gaan we dan de grens over naar Griekenland tot in Alexandropoulis. Daar zien we wel verder. In de middag wandelen we nog een keertje naar het dorp en zien dat er sinds 28 april van alles is veranderd, de ijsbloemen bloeien, de stranden zijn schoongemaakt en klaargemaakt voor gebruik en de strand tentjes zijn ook bijna gebruiksklaar. Ook de camping is meer bezet, de vorige keer waren we de enige, nu staan er veeeeel meer. De meeste zijn Turken, er zijn maar twee “buitenlanders” een Engels stel en wij. Terug zitten we nog even in het zonnetje, maar de wind is best nog wel fris. We eten de rest van de wraps met de saus en en eentje met jam. Als we het eten bijna op hebben zien we steeds meer mensen met stoeltjes naar het strand lopen, we denken dat ze dat voor de zonsondergang doen. En inderdaad, ik ga er natuurlijk achteraan met mijn telefoontje/camera en maak ook nog een paar foto’s van een werkelijk schitterende zonsondergang. In de middag heb ik het blog verstuurd en nu ben ik met een nieuwe week begonnen en dat doe ik natuurlijk onder het genot van een lekkere bak koffie!

Dinsdag 18 april, Gallipoli

Geen brood vanochtend, dus een lekkere cracker als ontbijt. Vertrekken op tijd en hebben een rustige rit naar. Onderweg zoeken we op internet een camping of camperplaats en vinden die op het schiereiland Gallipoli, bekend van de slag om Gallipoli, zie stukje over de slag. Onderweg maak ik eindelijk een foto van een nep politieauto met nep politieagent. De hele trip door Turkije  ben ik al bezig om die foto te maken, maar kreeg steeds alleen een auto of alleen een agent er op. De lucht wordt onderweg steeds donkerder en op de weersverwachting zie  ik dat het de hele verdere dag gaat regenen en onweren. Zonder problemen komen we aan op de plek van bestemming, een klein plaatsje op het schiereiland bij een haventje. Er is een winkeltje tegenover en daar halen we een broodje en wat drinken. Dan barst het onweer los. Dat duurt bijna de hele middag. Aan het eind van de middag, als het droog is, lopen we een stukje. Kijken dan of er een restaurantje open is en of we daar vanavond kunnen eten. Helaas pindakaas, er wordt gebaart dat over drie dagen de restaurantjes open gaan. Als we er even over nadenken, valt het kwartje, de ramadan is dan afgelopen.  Gaan dan nogmaals naar het winkeltje en kopen daar nog iets te eten en worden dan ook vanavond wel weer vol. Er zijn hier ontzetten veel honden, roedels hele grote honden! Ze zijn beslist niet agressief en lopen de hele tijd met je mee. Ze worden door iedereen gevoerd, zo staat er nog een Turkse camper en de mensen daarvan kopen een brood en delen die uit aan de honden, die er soms om vechten. Morgen kopen wij ook een brood voor ze. Hoewel ik weet dat ze niets doen, ben ik toch bang voor ze. Ben een keer door een paar honden in het buitenland aangevallen en die angst die ik daarna voor honden kreeg, is nooit helemaal overgegaan. Ze maken daarbij ook heel veel lawaai, net wolvengehuil! Ben benieuwd of we een beetje kunnen slapen vannacht! Koffie!!!!!

De slag om Gallipoli

De Gallipoliveldtocht, ook bekend als de Dardanellenveldtocht, de Slag om Gallipoli of de Slag om Çanakkale, vond plaats op het schiereiland Gallipoli in het Ottomaanse Rijk (in hedendaags Turkije) van 25 april 1915 tot 9 januari 1916, tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een gezamenlijke Britse en Franse operatie werd opgezet om de Ottomaanse hoofdstad, Istanboel te veroveren en om een zeeroute naar Rusland veilig te stellen. De poging mislukte met zware verliezen, in totaal 500.000 mam,aan beide zijden. De veldtocht betekende een belangrijke overwinning voor de Turken en een grote nederlaag voor de geallieerden. De Slag om Gallipoli oefende een grote invloed uit op alle betrokken naties. In Turkije wordt de slag gezien als een beslissend moment in de geschiedenis van het Turkse volk - een laatste piek in de verdediging van het vaderland terwijl het Ottomaanse Rijk aan het afbrokkelen was. De strijd maakte de weg vrij voor de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog en de oprichting van de Republiek Turkije acht jaar later onder leiding van Mustafa Kemal Atatürk, een van de commandanten bij Gallipoli. 

Woensdag 19 april, Alexandroupolis

 Beetje saai, maar Frank haalt wel een broodje en ook eentje voor tussen de middag. Voor we weggaan geven we de honden onze laatste honden koekjes die ze lekker opeten. Dan vertrekken we voor de laatste keer uit Turkije van een plekje, nu richting Alexandroupolis Griekenland. We moeten eerst naar de hoofdweg, weg behoorlijk omhoog en dat trekt ons motortje maar net! Als we een  keer op de weg zitten gaat het voorspoedig. Als we bijna bij de grens zijn gooien we van de rest van het Turkse geld diesel. De tank zit dan nog niet helemaal vol en bij het volgende tankstation laten we de tank nog helemaal volgooien en van het resterende geld kopen we Turkse koekjes. De diesel is in Turkije maar één euro en in Griekenland rond de 1,60 euro. We profiteren dus nog even lekker van het prijsverschil. Dan komen we bij de grens van Turkije en ja, dan wordt het in de rij staan en wachten, wachten, wachten. Dan zijn we Turkije uit en denken dat we het hebben gehad, maar nee, het wordt bij de Griekse grenspost wederom wachten, wachten, wachten! Al met al kost het ons wel anderhalf uur!!! Uiteindelijk zijn we uitgewacht rijden we Griekenland in. Naar Alexandroupolis is het dan nog zo’n 30 km en als we daar aankomen rijden we gelijk naar de Lidl, die bestaat namelijk niet in Turkije. Halen daar onze boodschappen en parkeren de camper tegenover de Lidl aan zee. Staan daar in de loop van de middag en avond met nog 3 campers, prima plekje. Ondertussen is het wel gaan regenen, het slechte weer houdt maar niet op! Het is dan ook al wel half vier, de dag wil wel om. Even naar buiten zit er niet in ivm het weer. Doen nog een spelletje en maken dan lekkere nasi, beter gelukt dan de vorige keer. Nu schrijf ik bij en zitten we aan de koffie met een Turks koekje!

Donderdag 20 april, Biser Bulgarije

Lekker rustig plekje,slapen dus goed. Frank wipt naar de overkant, buurman Lidl voor een stokbroodje. Na een tijdje ramadanbrood is dit ook wel weer lekker. Het is prima weer, tenminste, de lucht is blauw! De temperatuur mag wel wat beter. We vertrekken niet te laat, waren al vroeg uit bed! Nemen de rondweg rond Alexandroupolis en komen op de weg naar Bulgarije. Die weg loopt helemaal langs de Maritsa, de grensrivier tussen Turkije en Griekenland. Zo’n 6 jaar jaar geleden reden we daar ook langs en toen war er heel veel grenspatrouille, dit in verband met vluchtelingen uit Syrië die via Turkije naar Europa wilden gaan. Nu is er maar amper grenspatrouille, blijkbaar nemen minder vluchtelingen deze route. De grens met van Griekenland naar Bulgarije zijn we zo over en  Bulgarije in, is ook een fluitje van een cent. Wel wordt onze camper van binnen gecontroleerd. Als er niets of niemand wordt gevonden, mogen we doorrijden en zo zijn we in Bulgarije!  We hebben een camping uitgezocht zo’n 26 km over de grens in Biser. Daar zijn we al eens geweest en is een prima camping. We zijn de enige gasten en staan op een droge plek. Alles is nogal nat en onze gastheer is bang dat we vast blijven zitten met de camper.  Het weer is wel aangenaam, zonnetje en zo’n 18 graden. Als we net staan en Frank het elektriek heeft aangesloten zien we dat weer eens niets het doet in de camper, geen licht en geen waterpomp. Frank kijkt bij de accu, frommelt daar wat en ja hoor, alles doet het weer, wat een kanjer hè! Dan halen we het bed af en gaan wassen, lekker alles weer schoon. De wasmachine staat bij de campingeigenaar in zijn keuken, maar dat maakt niet uit. De was wordt er wel schoon om! Als de was in de machine zit, wandelen we naar het dorp en drinken daar wat. We wilden eigenlijk vanavond uit eten, maar de restaurantjes in het dorp zijn in de tijd van Corona gesloten en niet weer open gegaan. Op de terugweg halen we boodschappen, we kopen mooie grote spiezen met vlees en worstjes. Hebben ook nog een aardappelsalade, dus wordt het barbecueën. De elektrische is prima binnen te gebruiken en we smullen van heerlijke spiezen. We hebben bij de grens geld gepind om een vignet te betalen en weten nu de koers van de lev, één lev is 0,50 cent makkelijk te berekenen. Alles is hier erg goedkoop, we moeten dus niet met de pin betalen maar cash. We komen anders niet door ons geld heen!!! De was is bijna droog en Frank heeft naar AZ-Anderlecht kunnen kijken, er is WiFi hier. Ik tik nu bij, mijn koffie is intussen op en nu zit ik aan de cola zero! 

Vrijdag 21 april, Kazanlak

Wij hebben heerlijk geslapen, de was is droog en opgevouwen, wij hebben ontbeten en betaald. Frank heeft een brood gehaald in het dorp. Lijkt niks, verpakt brood, maar is verrassend vers en lekker. Rijden, uitgewuifd door de Engelse campingeigenaar, richting Kazanlak in de Rozenvallei. Als we aankomen herkennen we de plek direct, achter een restaurant bij kabouter huisjes. Moeten even zoeken naar iemand die ons inschrijft, deze is in het restaurant, chef-kok, en hij schrijft ons in. Krijgen van hem sleutel 215 van een huisje, denken we, om daar te douchen en naar de plee te gaan. Als we staan en ook de stroom aan is gesloten, gaat Frank op zoek naar huisje 215.  Niet te vinden!!!! Gelukkig hebben we zelf een plee en baby doekjes. In de middag halen we de fietsen van de camper en rijden we naar Kazanlak. Het regent wat als we weggaan, maar het was gelukkig maar een klein buitje. Kijken nog even bij de trap naar de Thrasische tombe, maar hebben die al eens gezien. Het geen echte, maar een namaak, viel wat tegen! Als we terug zijn doen we een spelletje, dan wandelt Frank wat rond en vindt de plek die bij sleutel 215 hoort. Er staat  een klein flatje en daarin zijn kleine appartemenjes met inderdaad ook nr 215, raadsel opgelost. Tegen 8 uur gaan we uit eten in het restaurant. Frank neemt een gehaktballen soepje, ik een shopkasalade Dan beide iets, stoofpotje, waar ik de naam niet meer van weet, maar wat heel lekker was. Dit alles nuttigen we onder begeleiding van zigeunermuziek, 2 zangeressen, twee klarinettisten en een toetsenist, met een biertje, prima avondje! Al met al heb ik nog niet bijgeschreven, dat moet morgen maar, het was een mooie dag!

De Fozenvallei,

De Rozenvallei in Bulgarije strekt zich uit over een 140 kilometer lange strook land in het Balkangebergte. Toen Bulgarije nog onder communistisch bewind stond, werden hier pistolen, munitie en automatische geweren geproduceerd. Nu hult de vallei zich elke mei en juni in een roze kleed. De rozenolie die hier wordt gemaakt, wordt staat ook wel bekend als ‘vloeibaar goud’. En dat is niet zonder reden, want een kilo van het geurige goedje is tussen de drie- en vijfduizend euro waard en wordt gemaakt van ruim 3100 kilo rozen. Inmiddels is de roos in Bulgarije verworden tot het nationale symbool van trots. Maar door zware economische omstandigheden en een veranderend klimaat staat de teelt nu onder druk. Kazanlak wordt gezien als de hoofdstad van de Rozenvallei en is ook de plek waar elk jaar in juni het Rozenfestival plaatsvindt. Bezoekers kunnen traditionele rozenplukkers aan het werk zien, zich verdiepen in het destillatieproces en volksdansen bijwonen. De rozen worden op het festival verwerkt in cakes, zeep, sieraden, wijn en rakija (een sterke vruchtenbrandewijn uit de regio). In een uitbundige parade wordt de zogenoemde Rozenkoningin geëerd: een verkozen eindexamenkandidaat van de plaatselijke middelbare school.

Zaterdag 22 april, Koshov 

Als we weg willen en sleutel 215 in moeten leveren, is er niemand aanwezig. We leggen hem dan ook maar neer op het tafeltje bij de receptie, ze zullen hem wel vinden. Dan rijden we de rozenvallei uit en de bergen in. We rijden kilometers redelijk hoog en nemen heel veel rikkies. Het valt ons op dat boven alles nog hartstikke kaal is en dat het er koud is, maar 8 graden brbrbrbr. Als we weer wat lager rijden wordt alles weer mooi groen en wordt ook de temperatuur aangenamer. We rijden lang op weg 5, soms een mooie weg, soms een lappendeken. Passeren regelmatig stenen blokken met iets in het Bulgaars en het jaartal 1878 er op. Het blijkt dat in 1878 de Russen het land hebben bevrijd van de Turken en dat schept een band nietwaar! Op een gegeven moment slaan we af en rijden over een binnenweggetje naar Koshov, waar de camping is. Er is nog een bord met een verwijzing, zie je niet vaak! Als we aankomen, komt de eigenaresse van de camping ons tegemoet, een jonge Bulgaarse vrouw die prima Engels spreekt. We worden hartelijk welkom geheten en ze laat ons zien op welke plekken we kunnen staan. We zoeken een mooie plaats uit en zetten de camper er neer, prachtig uitzicht op rotsen, het dorp en velden koolzaad! Er staat nog een Nederlandse camper en een oudere Engelse vrouw die in haar eentje op de fiets en een tentje een aantal landen doorkruist, super cool! Het zonnetje schijnt, ik neem het er even lekker van en Frank wandelt naar het dorp en maakt wat dorps foto’s. Als hij terug is doen we buiten in het zonnetje een spelletje, dat is de eerste keer deze trip dat dit buiten kan! De warme maaltijd bestaat uit lekkere macaroni en een sinaasappel na. Dan doe ik de foto’s, schrijf bij en kijkt Frank naar de FC tegen NEC. We kunnen zo nu en dan naar Ziggo kijken, dit omdat we nog veel tegoed over hebben omdat we in Turkije. Iets gebruikt hebben. Nou, de koffie zit er al weer in en het is tijd voor wat anders!

Zondag 23 april, Lintesti

Het Nederlandse stel vertrekt op tijd en we wuiven hen uit, dan gaan we ons zondags eitje ontbijtje nuttigen. We eten de laatste eitjes van Hasran en Mustafa, heerlijke eitjes van echte scharrelkipjes. Als we de boel aan het opruimen zijn vertrekt onze Engelse buurvrouw bepakt en bezakt op de fiets, ook haar wuiven we even uit! Dan pakken we onze spulletjes ook weer bij elkaar en gaan ook weer aan de rit. We gaan de grens van Bulgarije over naar Roemenië, moeten daar nog een overnachtingsplaats vinden en die zijn in dit gedeelte van Roemenië niet dik gezaaid. De rit zal dan ook minimaal 180 km zijn en dat is voor ons aardig wat. We rijden eerst naar Ruse, de grens plaats en gaan dan de vriendschapsbrug over de Donau over. De Donau is de grensrivier en halverwege de brug, die gebouwd is in 1952, wordt het Romania. Over de brug komen de grensposten, Bulgarije zijn we zo uit en ook Roemenië stelt voor ons niets voor. Wel staat er een file van heb ik jou daar van vrachtwagens! Direct over de grens halen we een tolvignet  voor Roemenië. Kunnen daar niet met een kaartje betalen en moeten dus geld uit de muur halen. In Bulgarije ging dat niet goed, er ging meer van de rekening af in Euro’s dan wij hadden  voorzien, in Roemenië dus even voorzichtig kunnen wel met Euro’s betalen en dat doen we dan maar. Een maandkaart kost volgens de man 24 euro en we besluiten daar een week van te maken, kunnen altijd verlengen. Voor een weekkaart vraagt hij 10 eurie. We betalen, maar ik heb er geen goed gevoel over, want ik heb op internet gekeken wat een vignet kost. Als we doorrijden kijk ik het nog maar even na en inderdaad, een maandkaart 15 en een weekkaart 6 euro. Nou ja, laat de man er gelukkig mee zijn! We rijden door naar de plaats die we hebben uitgezocht op park4night , maar als we er aankomen blijkt hij niet te vinden. Daar komt nog bij dat het feest is in Pitesta en daardoor super druk, we moeten dus nog verder zoeken. Uiteindelijk vinden we 22 km verderop een camping. Denken eerst dat het niets is maar alles is aanwezig. We worden verwelkomt door een jonge half tandeloze vrouw die mij mama noemt en kushandjes geeft. Ik loop met haar mee en betaal voor de nacht. Intussen is het behoorlijk gaan onweren en regent het jonge honden. Nou ja, het is dan ook al bijna half 5 en we gaan even lekker bijkomen van de dag. Hebben makkelijk eten, de rest van de macaroni van gisteren en dat hebben we nu naar binnen gewerkt. Ik wacht nu op een kopje koffie, maar Frank zit naar eredivisie voetbal te kijken, dus zal ik wel even moeten wachten! 

Wat betreft het gedoe met licht en water, dit is weer terug! Op een iets andere manier, maar wel balen. Gelukkig is er in Roemenië een camper reparateur en daar gaan we binnenkort maar bij langs!

RiFra