Blog 2 Kroatië, Montenegro en Albanie!

Vrijdag 24 maart              Starigrad,

Vandaag was de 93e verjaardag van mijn vader, In 1990 is hij overleden en was pas 66 jaar, dat ben ik  nu ook!  Zus Tineke stuurt nog een fotootje van het urnengrafje waar mijn vader en moeder samen liggen. Ze heeft er violen omheen gezet en het ziet er weer goed verzorgd uit!

Nog even weer heeeerlijk gedoucht en de haartjes gewassen! Dan ontbijten en vertrekken. Op het marktpleintje van Krk voor de eerste keer  deze reis het blog verstuurd. Het had even wat voeten in aarde, maar uiteindelijk lukte het! Daarna rijden we  schoon en met een schone was richting zuidwaarts. We nemen niet de tolweg en ook niet de snelweg, maar de kustweg, de D8. Dat is een mooie rit langs de prachtige kust van Kroatië met allemaal elandjes, een lust voor het oog. We hebben een camping uitgezocht in Selene, bij Starigrad en in het natuurpark Paklenika. De weg gaat langs allemaal baaitjes en volgt die helemaal, dus allemaal lussen rond de baaien. Hierdoor duurt de rit langer, 190 km in ongeveer 4 uur! Als we op de camping arriveren staan er wel een paar campers, maar is er niemand bij de receptie, we zoeken dus maar een plekkie. Mooi aan zee met het zicht op het eiland Pag. Na een half uurtje komt er een auto de camping oprijden en checken we in. De beheerder vraagt of we een bonnetje willen, als wij dat niet hoeven zegt hij: geef maar 15 euro, dat is voor ons voordelig en voor hem zwart geld! Onderweg hebben we al boodschapjes gedaan en hebben verder een rustige middag. Het is prachtig weer, een strakblauwe lucht en zo’n 20 graden. We gaan dan ook lekker van het zonnetje genieten en wandelen later op de middag nog een stukje langs de zee!

Zaterdag  25 maart         Split,

Frank, mijn broodheer,  haalt een lekker vers broodje bij een kiosk om de hoek. Ik verzorg mezelf  en dan ontbijten we lekker in het zunneke. Het weer wordt steeds mooier, vandaag wordt het 23 graden. We kunnen zo de D8 weer op rijden en gaan dan richting Split. Op een gegeven moment komen we voor de keus te staan om over de snelweg te gaan of de D8 te volgen, deze laatste is korter maar duurt langer dan over de snelweg . Wij kiezen voor de D8 en krijgen daar geen spijt van, een prachtige route die we nog nooit hebben gereden, genieten dus. Ook deze route is net als gisteren niet lang, maar 164 km, maar we doen er ook nu weer lang over. Onderweg doen we wederom boodschappen bij de Lidl, in iedere redelijke plaats zitten er een stuk of wat. Een paar km na  Split gaan we naar camping Stobrec Split, daar zijn we een keer eerder geweest. het is een supermooie camping vlakbij het kleine plaatsje Stobrec. We kunnen zelf een plekje uitzoeken  en staan heerlijk aan zee. De vorige keer dat we hier stonden hebben we Split bezocht, erg mooi, maar een keer is genoeg.  Zitten dus ook vanmiddag weer lekker in het steeds warmer wordende zonnetje, maar tegen de avond vinden we wel dat we nog even wat moeten doen. We wandelen dus naar  Stobrec, leuk plaatsje! Zijn een uurtje in de benen en dat voelt goed! Vanavond macaroni, valt er prima in. We hebben een paar bakken snert van thuis meegenomen en dat gaat morgen onze magen in, het is al uit de vriezer en staat al te ontdooien! Volgen de wedstrijd Oranje – Bulgarije met horten en stoten, de wifi is niet te best, balen verlies voor Oranje!

Zondag 26 maart             Bijela Montenegro,

Na ons zondags ontbijtje met het laatste toge-eitje maken we ons weer klaar voor vertrek, maar eerst hebben we een babbeltje met onze Duitse buren. Twee oudere mannen, waarvan eentje ietwat Altzheimerig overkomt, zo loopt hij midden in het gesprek weg en slikt hij zijn mes af. We nemen afscheid en gaan weer verder zuidwaarts. We hebben een camping uitgezocht even voor Dubrovnik, maar eerst rijden we door een delta met prachtige vergezichten, dan een stukje Bosnië - Herzegovina en daarna zijn we zo bij de camping. Helaas is deze gesloten en zoeken we een alternatief, die denken we te vinden, een campercamping  even na Dubrovnik, helaas is ook deze gesloten!  Ja,  en dan is goede raad duur, we zijn al bijna in Montenegro en niet ver over grens is een camping. We kijken elkaar aan en zeggen beide: doen! Van onze laatste kuna’s tanken we diesel en rijden dan door naar Bijela en gelukkig is deze camping open! Wij blij, er wordt nog wel hard gewerkt aan de bouw van een restaurant, dus wat lawaaiig, maar dat deert ons niet! Als we gesetteld zijn barst er een fikse onweersbui los. We waren beide vergeten dat ons kotje lekte en moeten weer een bakje neerzetten om de druppen op te vangen. Gelukkig is het daarna droog en dat blijft ook de nacht zo. Er is ons wifi beloofd, maar dat werkt slecht en als het werkt alleen maar op een bepaalde plek op het terrein. Vlak bij ons staat een Nederlands jong stelletje dat  een half jaar vrij heeft genomen en lekker aan het reizen is in een oude VW bus. Kunnen in ieder geval even met de kinderen appen om te melden waar we zijn, verder een rustig avondje.  

Maandag 27 maart         Barbullush Albanië,

Vertrekken rond 10.00 uur naar Albanië, daarna hebben we de doortreklanden voorlopig gehad. We maken direct na vertrek een ommetje van 30 km rond de baai van Kotor, zeker de moeite waard, mooi! Al met al is het een ritje van 140 km, dat valt dus wel mee. De Albanese grens duurt even, maar dan zijn we snel op camping Albania, waar we vaker zijn geweest. Heerlijk weertje hier en we gaan lekker buiten zitten in het zonnetje. Aan het eind van de middag wandelen we naar het dorpje, echt Albanees, loslopende kippen, veel mannen op straat en bijna geen vrouwen, karren met ezels en weinig herrie! We bellen met de kinderen en  horen dat alles daar oké is! Zoals het nu lijkt blijven we hier 2 nachtjes.

Albanië

Albanië (Albanees: Shqipëria), is een republiek in het westen van het Balkanschiereiland. Het land grenst kloksgewijs aan Montenegro, Kosovo, Macedonië, Griekenland en de Ionische en Adriatische Zee. De hoofdstad en grootste stad van Albanië is Tirana in het centrum van het land, dat 610.070 (volkstelling 2015) van de in totaal meer dan 3 miljoen inwoners huisvest.  Albanië was eeuwenlang een uithoek van het Ottomaanse Rijk. In 1912 werd het land onafhankelijk en na de Tweede Wereldoorlog kreeg het onder Enver Hoxha een dogmatisch communistisch regime dat zich steeds verder van de rest van de wereld isoleerde. Sinds de val daarvan in 1991 is Albanië een parlementaire democratie. Vrijemarkthervormingen in het land hebben de weg opengesteld voor buitenlandse investeerders, met name in de energie- en vervoersinfrastructuursector. Albanië is lid van de Verenigde Naties, de NAVO, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de Raad van Europa, de Wereldhandelsorganisatie en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking en is een van de oprichtende leden van de Unie voor het Middellandse Zeegebied.

Dinsdag 28 maart            Barbullush,

Lekker broodje bij het ontbijt van het kleine winkeltje aan de overkant met een bakje koffie in de zon, dan een wasje doen en wederom in het zonnetje met een spannend boek en een puzzeltje. Vermaken ons prima en kletsen wat met onze Nederlandse buurtjes Kees en Ingrid uit Gouda. In de middag gaan we fietsen, we merken dat we in een dal zitten, rijden langs een bergketen en een heel rustig landschap. We rijden het rondje vrij vlot en fietsen door naar Bushat. Het is eigenlijk de bedoeling om Ppetje op een typisch Albanees bunkertje te fotograferen, maar de 2 bunkertjes die er 2 jaar geleden nog stonden zijn afgebroken. Voor wie niet weet wie Pptje is, daar zijn er heel veel van, ze doen mee met allerlei activiteiten en reizen ook heel wat af (zie foto)! We zijn nog wel een paar dagen in Albanië en komen zeker en vast nog wel een bunkertje tegen! Terug op de camping doen we een spelletje en daarna eten we lekkere spaghetti van Frank. Zijn nog niet uit eten geweest deze trip, moet binnenkort ook maar eens! Vanavond oefenwedstijd Oranje – Italie, weer verloren!

Woensdag 29 maart       Kavaja,

Doen rustig aan en vertrekken tegen 10en, gisteren heeft Frank al betaald, dus dat station hoeft niet meer! Op de grote weg komen we er weer achter hoe de Albanezen rijden, levensgevaarlijk! Inhalen op plaatsen waar het eigenlijk niet kan, vaak vlak voor een bocht bijvoorbeeld en superhard rijden!  Dat is de hele tijd goed opletten geblazen. Na Durrës komen we al snel bij camping Pa Emer en ondanks dat we hier al een paar keer zijn geweest rijden we toch even mis, gelukkig snel  te herstellen! De camping is eigenlijk  nog dicht, 1 april gaat ie open, maar er staan meer campers en we kunnen gewoon inchecken bij de receptie. Daarna zoeken we een mooi plekje aan het strand en settelen ons. In de loop van de middag wandelen we naar het dichtstbijzijnde dorpje en doen daar een paar boodschapjes. Frank koopt een anderhalve liters fles Stella bier, die inhoud kennen we niet in Nederland. Maken onderweg wat foto’s en komen een paar bunkertjes tegen die we op de foto zetten samen met Pptje. Hebben geen wifi bij het kotje, maar wel boven bij de receptie. Daar zien we op de app dat kleinzoon Teun een sponsorloop heeft gedaan en 13 rondjes heeft gelopen, klasse! Geven onze locatie door en doen het verder zonder wifi.

Donderdag 30 maart      Himare,

Voor we wegrijden hebben we contact met Fleur en Eelco, die de landen hebben bezocht die wij nu willen bezoeken. Zij zijn ook in Mongolië geweest en dat schept een band!  We krijgen van hen wat tips en wisselen ervaringen uit. Hun reis zit er bijna op en er moeten eerst weer wat Euries verdiend worden voordat er weer een reis gepland kan worden. Op dit moment wonen ze nog in het zuiden van het land, maar ze willen binnenkort naar Groningen verhuizen en het toeval wil dat de oma van Fleur in Zuidlaren woonde. Wij nodigen hen uit om , als ze in Groningen wonen, bij ons langs te komen! Hierna rijden we langs prachtige wegen langs de kust en door de bergen naar Himare naar camping Kranea. Hier zijn we in 2013 ook geweest, toen was de camping net open. Nu ziet het prima uit met goede voorzieningen. We worden hartelijk ontvangen door Dennis en Frank krijgt een raki aangeboden.  Settelen ons en wandelen langs de kust  waar even verder een vervallen strandtentje is aan een prachtig strand. Frank is hier lyrisch over en heeft even het idee om zelf het strandtentje te heropenen. Dit zet ie echter snel uit zijn hoofd als hij bedenkt wat daar allemaal bij komt kijken. Zitten nog even aan de bar en Dennis vertelt dat er gisteren twee Nederlanders waren die net de reis hadden gemaakt die wij nu gaan maken, dat waren Eelco en Fleur, grappig he! Gaan ’s avonds uit eten in een restaurantje aan zee, dat is de eerste keer deze trip. De Albanese maaltijd valt er prima in, we hadden een flinke Griekse salade, schotel met grote bonen, kofte met patat, brood, een half litertje wijn en water.  dit alles voor de somma van 1700 Lek = 12 Euro. De rest van de avond lekker rustig in het kotje. Het was weer een prima dag met mooi weer!

Toerisme in Albanië

Het toerisme is in Albanië nog volop in ontwikkeling. Mede door het strenge communistische regime dat het land tot 1991 kende, kwam de sector er trager op gang dan in de landen in de onmiddellijke omgeving, met name Griekenland, Italië en het toenmalige Joegoslavië. Vandaag de dag zijn circa driekwart van de toeristen in Albanië nog steeds de etnische Albanezen zelf, die hetzij uit de Albanees-talige gebieden (naast Albanië vooral Kosovo en West-Macedonië), hetzij uit de diaspora komen. Hoewel de meeste steden in het land inmiddels over hotels in verschillende prijsklassen beschikken, zijn westerse toeristen nog een relatieve zeldzaamheid. Reis- en taalgidsenuitgeverij Lonely Planet plaatste Albanië begin 2011 bovenaan haar top tien van te bezoeken landen in dat jaar. De uitgeverij prees daarbij onder meer de "lage prijzen, gastvrijheid, heerlijke keuken en een uitgesproken levendig nachtleven" in Albanië. Het communistische regime van dictator Enver Hoxha verbood lange tijd elke vorm van toeristische activiteit in Albanië. In de late jaren 50 en vroege jaren 60 hadden enkel staatsburgers van Oost-Europese bevriende staten de mogelijkheid als toerist naar het land te reizen. Op dat ogenblik was de toeristische industrie, zoals de meeste infrastructuur in het land, nog volop in opbouw, waardoor met name het comfort van reizen in Albanië geenszins met dat in meer traditionele vakantielanden kon worden vergeleken.

Bunkers in Albanië

De betonnen bunkers van Albanië zijn niet te missen in het land met een gemiddelde van 5,7 bunkers voor elke vierkante kilometer. De bunkers ( Albanian : bunkerët) werden tijdens de communistische regering van dictator Enver Hoxha van 1960 tot begin 1980 neergezet;  in 1983 stonden er  173.371 betonnen bunkers verspreid over het hele land.   Hoxha ‘s programma "bunkerisation" resulteerde in de bouw van bunkers tot  in elke hoek van de toenmalige Socialistische Volksrepubliek Albanië , variërend van bergpassen tot straten in steden. Ze werden nooit gebruikt voor het beoogde doel in de jaren dat Hoxha regeerde. De kosten van de bouw was een aanslag op de middelen van Albanië, daardoor bleven belangrijke dringende behoeften liggen, zoals het omgaan met woningnood van het land en slechte wegen. De bunkers werden verlaten na de ineenstorting van het communisme in 1990. De meeste zijn nu vervallen, hoewel sommige zijn hergebruikt voor verschillende doeleinden, waaronder woonruimte, cafés, pakhuizen en schuilplaatsen voor dieren of de daklozen.

Vrijdag 31 maart              Ksamil,

Dit is al weer onze laatste stop in Albanie! De trip van vandaag voert wederom langs een prachtige kustlijn, we rijden langs de baai van Palermo, waar op een eilandje een fort staat en een in de rotsen uitgehouwen opening, waar in de overheersing van de Russen onderzeeërs verborgen lagen. We  kunnen vandaag  ook in een keer door  rijden naar Griekenland, maar in Ksamil willen we nog langs bij Bardhi Mehmeti en zijn vrouw Maria. We hebben een keer achter zijn huis mogen kamperen en sinds die tijd gaan we altijd bij hem langs als we in de buurt zijn. Hij heeft een kleine supermarket (Ksamili) en daarboven een soort hotel/B&B. we gaan op een camping in de buurt staan en wandelen in de middag naar hem toe. Als hij ons ziet is hij altijd erg enthousiast en krijgen we in de winkel iets te drinken. Maria, zijn vrouw komt er dan ook bij zitten en we wisselen nieuwtjes over onze families uit. Hij heeft een kleindochtertje van nu 3 jaar en we moeten uitgebreid foto’s van haar bewonderen.  Geven aan dat we in Ksamil op zoek gaan naar een petje  voor Frank, hij had wel eentje meegenomen, maar deze ergens laten liggen. Tot nu toe heeft hij zich tot nu toe kunnen behelpen met een zonneklep van mij, waar hij een doekje in had geplakt, zodat hij toch bescherming op zijn kale knikkertje had. In het centrum van Ksamil vinden we een winkeltje waar simpele petjes worden verkocht en Frank koopt er gelijk maar twee. Dan terug naar Bardhi om wat boodschappen te doen, krijgen als we terug naar het kotje lopen beide een lekkere appel mee. Beloven dat we morgen nog even afscheid komen nemen en wandelen rustig weer terug. Tot onze verrassing komen er Nederlandse camperaars bij ons staan die ook naast ons stonden in Kavaja, gezellig. We geven hen voor de avond een flesje witte wijn en wij krijgen van hen een potje Belgische appel-perenstroop voor op brood. Hebben beide zin om Griekenland in te gaan, we blijven er wel een poosje want er is daar veel te zien!

Laifs RiFra