In de Anti-Atlas en de Woestijn

25 november, slapen lekker uit en liggen naar radio noord (de Noordmannen  vandaag uit Midlaren), te luisteren. Ze zitten hemelsbreed maar een kilometer bij ons huis vandaan, wel apart om dat te kunnen volgen. Voor ons bekende namen passeerden de revue! Na het broodje wandelen we de rode bergen in, erg mooi. Als we bijna terug zijn komen we langs een gemarkeerde route en wordt ons duidelijk gemaakt dat er een lange afstandloop wordt gehouden voor scholieren. Het valt ons op dat de meeste kinderen op sokken lopen, een enkeling op sportschoenen. Een van de kleinsten loopt ver  voor de meute aan.  Lopen langs het dorp, drinken daar en bakje koffie en thee. Op de terugweg  naar de camping kopen we brood en mini banaantjes  Deze zijn erg lekker op het broodje. Lummelen de rest van de middag een beetje aan en tegen de avond wandelen we nog weer even naar het dorp. Hebben een portie eten over van gisteren en eten dat met smaak.  We zitten op 1000 meter hoogte en het wordt nu wel frisser. Gaan dus lekker binnen zitten.

26 november, naast ons staan Spanjolen die net zo’n soort auto hebben als wij. Zij hebben er zelf een vast opbouw op gemaakt, laag met een kanteldak. Zag er mooi uit, maar voor ons zou het te klein zijn. In Spanje hebben ze huis en haard verkocht en ze gaan naar Zuid-Afrika en blijven daar voor langere tijd. Wij gaan naar Sidi Ifni, een plaatsje aan zee waar we vier weken geleden ook waren.  Beetje saai misschien, maar we hebben weer een mooie rit. Onderweg zien we de afgelopen tijd veel kleine gestreepte beestjes en we komen er achter dat het gestreepte grondeekhoorns zijn. In ons boekje over Marokko lezen we dat aan onze route vaak kinderen  levende grondeekhoorns aan een touwtje staan te verkopen. Het blijkt dat een tajine van grondeekhoorns een delicatesse is  en dat, als je dit wilt eten in een restaurant, je zelf de eekhoorntjes mee moet nemen, gatsie!!!!! We komen gelukkig niemand tegen die de beestjes verkoopt.  We rijden zo weer naar de camping waar we eerder hebben gestaan. Nu is het drukker dan vier weken geleden, er komen meer overwinteraars in november. Het weer is prima en we zitten lekker nog een poosje in het zonnetje buiten. Rustig dagje verder.

27 november, slapen uit tot even over negenen. Staan dan op, ontbijten en nemen ons kotje even goed onder handen; het bed verschonen, de kastjes opruimen, de horretjes en blindering schoonmaken en het wasgoed laten wassen. Dit gebeurd door een meisje, Aisja, en kost 10 DH per kilo. Wij hebben 5 kilo was en laten het graag door haar doen. Zij heeft hiervoor een  langzaamwasser, een soort hoovertje met een centrifuge ernaast. Na een paar uur krijgen we de was heerlijk fris en bijna droog terug. Dan nog even aan de lijn en we hebben weer een heerlijk fris bed.  ’s Middags wandelen we over het strand naar een oud Spaans fort (Sidi Ifni was tot voor kort een Spaanse enclave).  Voor het fort staat een Maraboet, het graf van een heilige. Dit is ook vaak een soort pelgrimsplaats. Als we boven bij het fort zijn blijkt het groter dan we hadden verwacht en aan de voorkant worden we al opgewacht door een paar soldaten die ons er op wijzen dat we op militair grondgebied zijn. We worden vriendelijk verzocht om terug naar het plaatsje te gaan en een van de mannen loopt met ons mee en wijst ons de weg terug. Al met al wel een leuke wandeling, terug bij de camping op het terras even iets drinken en dan is de dag zomaar weer voorbij. Boven in het dorp eten we  ’s avonds een pizza en dan is het al snel weer beddegaanstijd.

28 november, Frank heeft en jichtpootje en we besluiten om nog maar een dagje te blijven. We weten uit ondervinding dat de jichtaanval met medicatie snel weer over gaat. Ondanks het jichtpootje wandelen we over het strand naar de haven van Sidi Ifni. Een mooie wandeling van 5 kilometer  met gelukkig de wind in de rug. Er staat een behoorlijke wind en we voelen het zand achter tegen ons aan knallen. Bij de haven aangekomen wilden we via een zandduintje over een betonnen afrastering  naar de haven gaan. Dit bleek echter wel  4 meter diep en toen Frank er over heen keek verloor de oen zijn brilletje. Toen via de normale weg en via de slagboom van de douane de haven in, dit om de bril te zoeken . Dit deden we niet voor de lol, want de wind blies het zand pal in ons gezicht. Ik stop en Frank zoekt en vindt uiteindelijk zijn bril, bijna ondergezand.  We wandelen, nadat we een berg opgeklauterd zijn,  volledig gezandstraald over de weg terug naar Sidi Ifni. Moeten daar nog wat boodschapjes doen voor de warme maaltijd (linzen met zure room, eieren en kerrie).  Terug op de camping komt onze buurman nog even langs. Dit is een aparte man, hij is in Polen geboren,  is naar Australië geëmigreerd en heeft in Oldenburg gewerkt. Als we elkaar zien zegt hij moin moin en wij antwoorden dan moi. ’s Avonds eten we ons linzenpotje, een echte vakantiehap (vonden JP en Esther ook altijd heerlijk!!!).

Sidi Ifni (Arabisch: سيدي إفني) is een stad in het zuidwesten van Marokko aan de Atlantische kust. De voornaamste economische activiteit is de visserij. Het stadsplein van Sidi Ifni wordt volledig gedomineerd door de Spaanse architectuur, (artdeco) gebouwd van 1934 en daarna. In 1476 bezette Spanje een enclave in de regio waar vandaag Sidi Ifni ligt en de Spanjaarden noemden hun vestiging Santa Cruz de la Mar Pequeña. Marokko viel het gebied Ifni binnen in 1957 (buiten de hoofdstad, Sidi Ifni). In 1969 deed Spanje onder Marokkaanse druk afstand van Sidi Ifni.

29 november, vertrekken na uitgebreid afscheid te hebben genomen van onze medekampeerders, als je ergens 3 dagen staat krijg je toch een band! Na een voorspoedige reis van ongeveer 100 km belanden we in Bouizakarne.  Staan op camping Bab Sahara (poort naar de Sahara) en worden daar erg vriendelijk ontvangen. Het waait behoorlijk en dit brengt heel fijn zand met zich mee dat overal door heen gaat.  In de loop van de middag wandelen we naar het midden van het dorp en daar laat ik me knippen. De kapsalon ziet er nogal achenebbisj uit, met ouderwetse attributen, maar de kapper doet vreeslijk zijn best, is lang bezig en knipt me helemaal naar de zin. Zijn vrouw zit er ook bij en er zijn regelmatig mensen die even naar binnen kijken om te zien wat daar gebeurt, vrumd volk in de keet! Daarna moet Frank er aan geloven. De kapper vraagt voor ons samen 50 DH = 4,80 euries. We geven hem een flinke fooi, want hij is wel anderhalf uur met ons bezig geweest. We hadden op de camping aangegeven dat we daar wel wilden eten, tajine van geitenvlees en om half 8 lopen we naar de ruimte waar we dachten te moeten zitten. We worden echter ergens anders heengebracht, een afgeschutte ruimte met mooi opgemaakte tafel en een verwarming van 2 stoofjes met kooltjes erin. Heerlijk gegeten en thee gedronken. Er werd echt aandacht aan ons geschonken en we werden in de watten gelegd. De eigenaar van de camping kwam nog even vertellen dat de kapper bij hem een kopje thee had gedronken en hem vertelde en dat hij ’s middags 2 campinggasten had geknipt. Al met al een leuke dag. Internet lukt niet echt goed,ook in Sidi Ifni niet,  morgen maar weer proberen.

30 november, onze volgende stop wordt vandaag Tata via Akka. Het is een rit van ongeveer 250 km door de woestijn. De weg is prima te doen en we arriveren voor in de middag op een municipal camping midden in het dorp. De camping is niet groot en er staan alleen maar Franse, nogal rumoerige, overwinteraars. ’s Middags wandelen we het dorp in over de markt en door de winkelstraatjes,  hele lange rechte straten. Het valt ons trouwens op dat er veel huizen, ook mooie, niet helemaal af zijn gebouwd.  Dit heeft zijn reden, als in Marokko namelijk een huis helemaal af is, dan wordt hij extra belast. Mensen laten dus altijd iets over dat nog af moet.  In een hotel in het dorp kopen we een paar biertjes en een flesje wijn.  ’s Avonds eten we in een restaurantje naast de camping. Het uitzicht vanaf de camping is mooi, over de rivier naar een oud dorp aan de overkant. In de bijna droge rivier zijn vrouwen bezig takken en groen te verzamelen.  In de loop van de avond begint het wat te waaien en wordt het frisjes, we zitten dan ook niet te laat binnen.

Tata (طاطا) is een oase in het zuidwesten van Marokko. Tata beslaat een bodemoppervlakte van nagenoeg 26.000 km² en omvat meerdere stadsgedeeltes en landelijke gemeentes. Veel huizen in de stad zijn gebouwd met roze klei. De oase wordt bevolkt door Berbers en Arabieren. Tata ligt in een regenarm gebied aan de extreem noordwestelijke rand van de Sahara. De oase ligt in een ravijn die van water wordt voorzien door drie wadi’s die neerstromen van een berg die een uitloper vormt van de Anti-Atlas. De stad ligt niet ver van de Algerijnse grens.

1 december, de wintermaand is begonnen en in Nederland nadert Sinterklaas met rasse schreden. Dit gaat allemaal een beetje aan ons voorbij en soms voelt dat ook wel een beetje als een gemis, maar wij krijgen er dit jaar andere dingen voor terug. We genieten volop van de voor ons vreemde cultuur, de mooie dorpjes en stadjes, het elke ochtend om half 6 Imamgebed, zomaar op een afstand van 20 km al een dorp zien liggen, het steeds veranderende landschap van de, zoals men zegt, saaie woestijn, de vriendelijke Marokkanen, het lekkere eten en niet te vergeten het zonnetje en de lekkere temperatuur.   

Vandaag rijden we van Tata naar Foum Zguid, een ritje van 150 km door een bergachtig woestijnlandschap. Om de haverklap veranderen de kleuren en de vorm van de bergen en regelmatig komen we groene oases tegen met palmentuinen, lemen dorpjes en kashba’s. Om half een vinden we een camping in een palmentuin in Foum Zguid. Eten een crackertje en wandelen dan het dorp in. We bekijken het vervallen oude lemen dorp, waar nog enkele mensen wonen en lopen dan naar het marktpleintje. Daar bied ik op een mooie berberdoek, met de hand geborduurd. De verkoper begint met 150 DH en hij eindigt op 80, maar ik wil niet meer dan 70 betalen. Ik loop dan weg in de hoop dat hij me  na komt, maar dat doet hij niet! Dan is de doek vast wel de 80 DH waarde en morgenvroeg ga ik nog wel even bij hem langs!

2 december, bij het weggaan nog een babbel met een Nederlandse jongen en na informatie te hebben gevraagd aan de campingbeheerder over een eventueel te rijden piste naar  ‘M hamid of Zagora, rijden we naar het marktplein waar ik alsnog de doek koop voor 80 DH. Ik wordt begroet met de woorden: Ha Berbervrouw! De informatie die we kregen over de pistes was dat ze niet goed berijdbaar zijn, zelfs niet voor de grote, speciaal er voor gebouwde vracht/terreinwagens. Wij wagen het er dus niet op en rijden een ietsje om, maar over een goede weg. Het is prima te doen en ook weer erg mooi. we genieten elke dag dat we rijden van de omgeving! Ons einddoel  van vandaag is ‘M hamid, dit plaatsje ligt tegen de dessert. Als we op weg zijn merken we dat dit toch wel een eind rijden is en besluiten dat we in Zagora gaan overnachten.  Als we daar zijn aangekomen komen we 2 jongens tegen in een grote jeep met Nissan erop. Frank heeft toevallig ’s ochtends naar de uitlaat gekeken, deze was los en hij had ook had gezien dat de linker voorband slijtageplekken had. Wij komen met de jongens aan de praat en wij gaan met ze mee naar de Nissangarage. Daar bekijken ze de auto en constateren dat  het chassis verbogen is, waardoor de bladvering niet goed meer is.  Dit laten ze ook aan ons zien en leggen uit wat hier aan te doen is. Tegen de chassisbalken wordt aan weerszijden een ijzeren plaat gelast, waardoor hij niet meer kan verbuigen. Daarnaast wordt er aan weerszijden een extra bladveer gemonteerd. Ook constateren ze speling in het linkervoorwiel, waardoor de slijtage aan de band ontstond.  De wielen worden dus uitgelijnd en de uitlaat wordt gerepareerd. Dit alles voor de somma van 215 euro, hier gaan we mee akkoord. Dan gaan ze er met 4 man mee aan de gang, het is dan 3 uur in de middag en ze werken door tot 9 uur ’s avonds. De veren worden door een smid gemaakt en zij doen de rest.  Wij gaan slapen in ons kotje voor de garage. Omdat het zonder unit makkelijker werken is, rijden we morgen naar een camping , halen het kotje er af en dan kunnen zij verder werken aan de auto.