Genieten in de Gobi!

Moi,
Hier onder wat info over Mongolie en dingen die ons opvallen en waar we soms tegen aan lopen.  Wij zijn er nu meer dan een week en hebben het erg naar onze zin. Het land is prachtig, het landschap erg afwisselend. Het land is 38 keer zo groot als Nederland en er wonen maar 3,5 miljoen mensen waarvan er een miljoen in Ulaan Bataar, de hoofdstad, woont. Van de rest woont  25 % in gers (nomadententen) verspreid over het hele land. In het verslag komt naar voren dat de bevolking erg gastvrij is, je mag niets weigeren. Proef het in ieder geval even, neem een klein hapje, zet je lippen aan het glas en krijg je een snuifje, doe dan de dop er niet af maar doe net alsof, ook dat is oké. Dit geldt ook voor wodka. Waar je ook komt en hoe laat of vroeg het ook is, je krijgt wodka aangeboden. Soms in een glas, soms in het dopje  van de wodkafles. 
Wij hebben speciaal een extra fles gekocht om ook hun een glaasje aan te kunnen bieden. De flessen worden aan de kant van de weg gemieterd. Verder is er erg weinig troep aan de kant van de weg. Wat betreft eten, groenten zijn er niet veel, maar wel veel vlees. Alles van het dier, koe, varken, geit, schaap en paard, wordt gebruikt, van de hersens tot de bibs. 
De Mongolen, mannen en vrouwen, hebben geen gevoel voor privacy. Ze staan en zitten te piesen op anderhalve meter afstand en hebben ondertussen een gesprek met je. Ook midden in het veld  zie je mannen en vrouwen hurken. 
Overal aan de kant van de weg staan ovoo's, stapels stenen met een stok in het midden, met kleurige doeken er omheen. Meest blauw omdat deze kleur de verbinding is tussen hemel en aarde. Als je er langs rijdt moet je er drie keer omheen lopen om op die manier een goede reis te hebben, maar de gehaaste reiziger kan ook volstaan met toeteren.  In Mongolië mag vrij gekampeerd worden, dit is erg prettig. Als je dit in de buurt van een Ger doet, dan heb je snel bezoek van de buren die alles van je willen weten en in alle laatjes en kastjes kijken. Nergens  zijn prullenbakken waardoor wij als nette Nederlanders wat in de problemen komen, bewaren ons afval gewoon tot we iets tegenkomen waarvan we denken dat we het daar kunnen lozen. Water is belangrijk om mee te nemen. In de Gobi woestijn is een warme droge wind en is het belangrijk dat je goed drinkt.  We merken ook dat het zand overal door heen gaat. Om water uit te sparen is het handig om vochtige/ natte doekjes mee te nemen. In Georgië en Rusland wasten we gewoon onze kleding in de rivier, maar in Mongolië  mag dat niet. Het water  wordt dan vervuild, ook de aarde mag niet omgewoeld worden.  Douchen kun je vaak op bepaalde tijden in een gerkamp.
Internet is in de redelijke plaatsjes goed te ontvangen, wij hebben een simkaartje in de Ipad en dat gaat prima. Het verslag versturen is dan ook geen probleem, foto' s gaat wat moeizamer. Die versturen we met de laptop en daar moeten we wifi voor hebben. Telefoonverbinding gaat ook redelijk, maar in de woestijn en in de bergen hebben we regelmatig geen verbinding. 

Vrijdag 26 juli
Nemen afscheid van de familie, maar komen  niet weg voor we iets hebben gegeten. Als dank voor de gastvrijheid sprokkelen we wat grutterswaren bij elkaar en voor opa en oma vullen we een waterflesje met wodka (beiden kunnen er wat van) De familie verdient de kost met het maken van etenswaren voor een fastfood restaurant in Ulaan Bataar. Dan rijden wij naar de big city om een paar dingen te regelen en te doen.  We willen graag te weten komen hoe lang het duurt om een visum te regelen voor de terugweg naar Rusland, kijken of we internet kunnen regelen en er moet geld worden gehaald. We rijden de stad in en dan verzanden we even in een buitenwijk. Als we het centrum weer ingaan vinden we vlakbij het  Suukhbataar plein (het centrale plein) een parkeerplaats. Wandelen naar het plein en vragen daar in een winkel naar een simkaartje voor de Ipad. Worden doorverwezen, trekken onderweg geld uit de muur en komen terecht in een grote telecomzaak. Daar regelen we met succes internet, maar moeten 40 minuten wachten om dit te activeren. Wandelen dan naar een reisbureau, die gratis een uitnodiging voor Rusland zou kunnen regelen. Zij moeten dan wel een datum weten, die hebben we nog niet, dus gaan we dat later doen. Als we het reisbureau uitstappen zien we aan de overkant Café Amsterdam, daar moeten we natuurlijk iets gaan drinken. Ontmoeten daar 2 Franse backpackende mannen, waar we ervaringen mee uitwisselen. Dan komt er een Hollandse meid, Josien, bij ons zitten, waar we mee aan de klets komen en waar het mee klikt. Zij is ongeveer net zo lang onderweg als wij en heeft al heel wat landen aangedaan. Dit doet ze door middel van vliegen en backpackend, helemaal in haar uppie, klasse! Drinken nog een biertje met haar en zij kan ons vertellen waar de Russische ambassade is. We wandelen daar naar toe, maar de ambassade is gesloten. Lopen dan via het centrale plein, maken daar wat foto's,  terug naar het kotje. Rijden de stad uit en vinden na zo'n 50 km een plekje voor de nacht. Koken voor het eerst weer ons eigen potje, heerlijk. Zijn beide wel moe, hadden vandaag ook sinds tijden wat hikhakkerij, maar dat is nu weer oké! 
. 
Zaterdag 27 juli
Wij zijn begonnen aan een route van zo'n 12 tot 14 dagen. Komen dan langs een aantal bijzondere dingen, zoals een waterval, een van de mooiste en grootste kloosters van Mongolië, een canyon en de Gobiwoestijn. Ook vandaag rijden we weer door een schitterend landschap, komen onderweg 2 fietsers tegen, Nederlanders!  Staan even gezellig te kletsen. Nemen afscheid, wensen elkaar een goede tijd en gaan verder. Eten onderweg een soepje van schapenvlees, lekker maar wel vet. Mongolen eten veel vet in de zomer om een reservelaagje op te bouwen voor de winter. Dat krijgen wij ook mee, maar is bij ons zeker niet nodig! Op een geven moment zien we een soort camping, kijken daar en hebben een plekkie voor de nacht. Er worden gers verhuurd en tipi's.  Er zijn goede toiletten en douches, heerlijk! Wij staan met ons kotje op de parkeerplaats tussen een paar bussen en auto's. Natuurlijk hebben we weer de nodige belangstelling van vriendelijke Mongolen. De omgeving waar we staan is erg mooi, rotspartijen met veel roofvogels. We maken er een wandeling en hebben prachtige vergezichten. Maken foto's en krijgen ook een roofvogel mooi op de kiek. s'Avonds eten we in het restaurant, ietsje duurder dan op andere plekken,  maar erg lekker en goed verzorgd. Sturen sms'jes naar de kinderen en bellen met ma, alles is goed daar. 

Zondag 28 juli
Rijden zo'n kleine 100 km over goede wegen en over pistes naar het Boeddhistische klooster  Erdenedzuu vlakbij Karhorin.  Ziet er vanuit de verte al imposant uit, helemaal wit ommuurd met 108 stoepa's erop. We bekijken het en zijn onder de indruk van de oude bouwwerken. Daarna vinden we een plekje een paar honderd meter van het klooster op, net als gisteren, een gercamping. Het is erg warm en benauwd, zitten buiten in de schaduw van ons kotje. Skypen met TiTo, helder beeldje. Alles is goed daar, met een paar weekjes gaan ze ook weer op vakantie. Dan gaan we uit eten in een restaurant in een grote ger. Zitten nu in het kotje met een bakje koffie en een wodka! Het onweert flink boven ons. 

Erdene Zuu klooster
Het Erdene Zuuklooster staat in de Mongoolse ajmag Övörhangaj. Het is het oudste boeddhistische klooster in het land en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het complex vormt een vierkant van 400 bij 400 meter. Het wordt omgeven door een 7,5 meter hoge muur waarin 108 stoepa's zijn verwerkt. Binnen de muren zijn nog slechts een paar tempels en een stoepa bewaard gebleven. Op een heuvel buiten het complex staat een groot fallussymbool. Dit is bedoeld om de seksuele lusten van de monniken buiten de deur te houden. Abajah Kahn, één van de leiders van de Khalkha-Mongolen, gaf opdracht voor de bouw. Dit begon in 1585. Hiervoor werden stenen gebruikt van de ruïnestad Karakorum. Het klooster werd meerdere malen tijdens oorlogen verwoest en weer opnieuw opgebouwd. In de 19e eeuw leefden meer dan 1.000 monniken in het complex dat intussen 62 tempels binnen haar muren telde. In 1939 werd het overgrote deel van de Mongoolse kloosters afgebroken in opdracht van de communisten. De monniken werden op grote schaal vervolgd. Ook het Erdene Zuu werd onder handen genomen. Slechts een paar gebouwen, plus de buitenmuur bleven gespaard.
Sinds 1990 is het complex weer in gebruik als klooster.
In de muur zijn 108 stoepa's verwerkt omdat 108 een heilig getal is in het boeddhisme.

Maandag 29 juli
Als we de mail bekijken is er een mailtje van Kira bij waarin ze vermeld geen nieuw reisverslag te hebben gehad. Wij ondernemen gelijk actie en sturen het al verstuurde verslag nog een keer. Hopen dat het nu bij iedereen overkomt! Krijgen later op de dag een berichtje van haar dat zij het verslag binnen heeft en we gaan er nu van uit dat iedereen hem heeft gekregen. reizen af richting de watervallen, bij nader inzien gaan we daar toch maar niet naar toe. Een gigantisch slechte weg en de waterval ligt droog momenteel, dus niet doen. Inplaats daarvan gaan we richting Gobiwoestijn. Een flinke afstand over pistes, dat schiet niet echt op, zo'n 30 km per uur. Doen een paar boodschapjes en vinden een heerlijk rustig plekje, de eerste Ger staat een kilometer van ons af! Als we de deur open doen komt een gedeelte van onze inventaris ons tegemoet, door de vreselijke  slechte wegen en door het geschud van ons kotje zijn er wat deurtjes opengegaan met alle gevolgen van dien. Glazen kapot, een paar kunststof borden, soepkop en jammer genoeg een van onze Moi mokken. Als de mogelijkheid zich voordoet maar weer aanvullen en oplossingen bedenken om het te voorkomen. Als we een poosje staan komt er een jongetje  aan met een pot zelfgemaakte yoghurt met een tekst op de deksel: natural yoghurt (tarag)  enjoy  It. Laif he! Frank maakt zijn overheerlijke spaghetti en ineens staan er vijf kinderen voor het kotje met een geitje, erg leuk! Nu zitten we binnen met een woestijnwindje om het kotje met een bakje koffie en een wodka. Vandaag hebben we een mailtje gestuurd naar een Russische toeroperator in Ulaan Bataar met de vraag hoelang het duurt voor een Russisch visum rond is. Kregen een mail terug met het bericht dat dit 12 werkdagen kost. Dit is even slikken en we moeten onze route wat aanpassen om de visa op tijd te kunnen aanvragen. Daarna hebben we echter nog ruim de tijd om nog iets leuks te doen en nog meer te zin in dit prachtige fascinerende land. 

Dinsdag 30 juli
Hebben net ons eerste bakje koffie op als er ineens een brommertje aan komt rijden met een oudere man erop. Hij is vol belangstelling, bekijkt het kotje en drinkt een bakje koffie bij ons. Met handen en voeten, gebarentaal kunnen we elkaar prima begrijpen. Hij woont in de dichtstbijzijnde Ger en nodigt ons uit om mee te gaan. Dit kunnen we niet afslaan en al snel zitten we weer achter de wodka, aruul en airag (merriemelk), wat heerlijk smaakt, fris, beetje zurig en mousserend. Frank vindt het maar niets, maar ik vindt erg lekker. Moeder maakt yoghurt, dit wordt gekookt en voor de hittebron wordt gedroogde mest gebruikt. De familie woont in de winter in een nabijgelegen plaatsje en brengt de hele zomer door in deze Ger. Er is een dochter die goed Duits spreekt, zij heeft 3 jaar in Oostenrijk gewoond. Frank moet natuurlijk ook even weer tabak snuiven, maar doet maar alsof! Dat mag in Mongolië. Na dit leuke intermezzo gaan we weer op pad. Ons doel is vandaag 150 km rijden over pistes, soms redelijke en soms bar slechte. We hebben voorzorgsmaatregelen getroffen voor onze huisraad en hopen maar dat dit helpt. We rijden uiteindelijk 
zo'n 190 km, dat scheelt morgen weer. Staan weer in de buurt van gers, voelt wel veilig. We krijgen natuurlijk nog weer een paar keer bezoek en bieden 1 keer een man en en vrouw een wodka aan. Dit wordt in een keer achterover geslagen en dan gaan ze weer verder. Frank maakt spaghetti, niet die hele lekkere. Maar deze smaakte ook goed. Liggen beide niet te laat in bed, vermoeiend hoor, zo'n tripje Mongolië!!!!! Overigens hebben onze voorzorgsmaatregelen goed geholpen, alle kastjes nog dicht!
     
Woensdag 31 juli
Frank staat op tijd op, is uitgeslapen, en komt tot de ontdekking dat ik de Ipad niet aan de oplader heb aangesloten. Dat is wel erg stom, want we zijn helemaal afhankelijk van ons navigatiesysteem. Gelukkig kan hij er nog een poosje aan en laadt nog behoorlijk op. Als we dit systeem niet hadden gehad, dan was deze reis heel anders verlopen. Hij geeft zonder internet prima de weg aan en als je er van afwijkt dan zie je dat gelijk. Hier in Mongolië zijn er bijna alleen maar zandwegen en die lopen kriskras door elkaar, waardoor je direct de kluts kwijtraakt en niet meer weet waar je zit. Op de kaart staat 1 weg, maar de realiteit is anders. We komen gigantisch veel paden tegen met gigantisch veel splitsingen en helemaal geen borden en mensen om de weg te vragen. Bijna geen toerist gaat met eigen vervoer naar Mongolië, de mensen die naar dit mooie land gaan doen dit bijna altijd georganiseerd en rijden door het land met een gehuurde jeep en gids. Heeft een van jullie plannen om Mongolië op eigen gelegenheid te bezoeken, zorg dan voor een goed GPS systeem!!! Ik loop nog in mijn nachthempie als er een manneke op brommer aankomt. Hij wil graag ons kotje in en bekijkt alles goed. Het heeft allemaal zijn interesse, zo ook de wodka in de koelkast. Zonder ontbijt slaat Frank samen met hem een wodka achterover. Even later wijst hij nogmaals naar de fles en krijgt hij er nog eentje (Frank niet die moet nog rijden). Frank geeft hem zijn Russische zaag, waar hij erg verguld mee is. Op een gegeven moment willen wij wel weg, maar hij blijft maar zitten. We pakken dus gewoon maar in en ook dat vindt hij erg interessant. Dan rijdt hij voor ons aan en wijst ons waar we langs moeten en hij gaat, na handjes schudden, een andere kant op. We hebben dan een fantastisch mooie rit, hobbeldebobbel, rivieren oversteken, steil omhoog met het kotje. Op een gegeven moment gaan we de rotsen in en volgen dan een rivierbedding. Ik word wat gammel, want door de komst van het manneke hadden we geen koffie en ontbijt gehad, dus een stop! Nou, we doen de deur open, rampje! Ook door de aanwezigheid van het manneke was Frank vergeten het spul binnen vast te zetten en normaal controleren we elkaar voor we gaan. Dit was echter ook niet gebeurd, puinzooi dus. Het wordt dus eerst opruimen en dan koffie met een broodje. De rit verloopt verder prima, veel kamelen onderweg en uiteindelijk staan we nu op een gerkamp bij de hoogste zandduinen van de Gobi, Khongory Els. Onze conclusie is wel dat je met een gewone auto hier niet ver komt, het moet echt een 4x4 zijn! Gaan naar het restaurantje en denken dat we daar eten bestellen, denken inderdaad. Er komt alleen maar drinken en het duurt steeds langer. We zitten wel gezellig te kletsen met een keelzanger, Aruuka, die daar in de zomer werkt. Er komt geen eten en samen met Aruuka gaan we naar het kotje. We krijgen een keelconcert van hem en samen eten we een noedelsoepje en drinken we een wodka! Wel weer gezellig, maar gaan beide een beetje teut naar bed. Wel wodka en geen warme hap is niet handig hé! We hebben voor het eerst een nacht geen telefoon verbinding, is niet prettig, maar tot nu toe vallen alle verbindingen, zowel telefoon als internet erg mee. 

Gobiwoestijn
De Gobi of Gobiwoestijn, ook bekend als hànhǎi 旱海 (droge zee) is de grootste woestijn van Azië. Zij ligt in het noorden van de Volksrepubliek China en in het zuiden van Mongolië.
De Gobi meet ca. 1600 kilometer van zuidwest naar noordoost en 800 kilometer van noord naar zuid. De oppervlakte bedraagt 1.295.000 vierkante kilometer; hiermee is zij de op vier na grootste woestijn ter wereld. Voor een groot deel bestaat de woestijn niet uit zand maar uit kale rots. Gobi betekent in het Mongools "heel groot en droog". De hoogste zandduinen bevinden zich in Khongory Els en zijn meer dan 300 meter hoog.
In de Gobi-regio bevinden ondanks het barre klimaat populaties van bijzondere zoogdiersoorten zoals wilde kamelen, kropgazelles, gevlekte bunzing, het heringevoerde Przewalskipaard en de Mongoolse wilde ezel.
Er bevinden zich meerdere natuurgebieden aan de rand van de Gobiwoestijn.

Donderdag 1 augustus
We worden door Aruuka en Nana, die in het restaurant werkt, uitgewuifd. Dan is het 113 km rijden langs een afwisselende route. Komen Zwitsers tegen die samen met Mongoolse vrienden door het land tuffen. Zij hadden vooral het Altai gebied aangedaan en waren erg enthousiast over dit gebied. Een stuk verder komen we Fransozen tegen die met een gids onderweg waren naar Khongory Els waar wij die ochtend vandaan zijn gereden. Babbelen nog wat en rijden dan naar Dalay, waar we boodschapjes doen. Probeer met mam te skypebellen, dit lukt niet. proberen dan om haar op haar vaste nummer te bellen, maar ook dit lukt niet. Sms naar Tineke en vragen of zij ma wil bellen en zeggen dat het hier oke is.  Dan gaan we richting Dalandzagdad en vinden een dikke 20 km ervoor een plaatsje waar we kunnen staan. Het is hier zo weids dat we s'avonds de lichten van Dalandzagdad kunnen zien. Het was weer een prima dag.

Tot het volgende verslag
RiFra