Op richting Sahara

Tjonge jonge, Frank zou deze keer het verslag doen, nou dat hebben jullie gezien! Ik heb het maar snel weer overgenomen.

Zondag 21 oktober gaan we vanaf de camping eerst nog even boodschappen halen bij de Marjane. Dan zitten we gelijk op de goede weg, met behulp van een hulpvaardige Marokkaan. We hebben vandaag een korte rustige rit naar Azrou. Onderweg komen we door Ifrane. Een moderne Frans uitziende stad. Er staat een Koninklijk Paleis en deze wordt goed bewaakt door soldaten. Het is echt een buitenbeentje tussen de Marokkaanse steden. Een beetje gekunsteld en zelfs een beetje elitair! Er zijn veel parken en fonteinen en ook een universiteit, maar het belangrijkste is toch het Koninklijk Paleis. In Ifrane rijden vinden we niet direct de goede weg naar Azou, maar we worden op de goede weg geholpen door een agent. Vroeg in de middag belanden we op een camping 6 km voor Azrou. Na de lunch pakt Frank de fiets en ga ik het bed verschonen, de was in de wasmachine doen en het kotje van binnen schoonmaken. Dit moet ook zo nu en dan gebeuren! Als ik bijna klaar ben, komt Frank terug, volledig kapot!!!!!! Heen 6 km beregie af, terug 6 km behoorlijk klimmen. Hij is zelfs afgestapt, dit is tegen zijn principes, maar de conditie van de 64 jaar jonge Frank was toch niet meer zo als die eerder was!! We merken dat ons internet op de IPad het niet meer doet, hoogstwaarschijnlijk de sim-kaart leeg.

Azrou is gebouwd op het kruispunt van 2 belangrijke routes, van Fes naar Marrakesh en van Meknes naar Tafilalt. Het heeft een belangrijke souk voor de Berbers en staat bekend om zijn Berbertapijten en houtsnijwerk. Ook liggen er prachtige cederbossen in de buurt.   

De volgende dag 22 oktober, gaan we naar Azrou om een sim-kaartje voor de IPad te kopen. Met hulp van een Marokkaanse man die 20 jaar op Schiphol had gewerkt en nu op vakantie in Marokko was, vonden we een winkeltje waar ze ons konden helpen. Het kopen van het kaartje was snel gebeurd, maar het er in doen en activeren kostte nogal wat moeite en tijd. Er stonden veel mensen te wachten om, vooral, telefoonkaartjes, te kopen, maar die moesten maar wachten. Uiteindelijk kreeg een jongetje van ongeveer 10 jaar de IPad weer aan de praat. Drinken een kop koffie met de man en duiken daarna het cederbos in.  We dwalen en verdwalen door het midden Atlasgebergte en zien daar apen en maken er foto’s van. Verder doen we onderweg een waterval aan, de Sources de I,Oum-er-Rbia. Het is een mooie spannende rit en uiteindelijk belanden we in de blubber. Onze 4X4 ploegt ons er doorheen.  We zaten soms wel op 2400 meter hoogte, een onherbergzaam gebeid, met veel schapen, geiten met hun herders, mensen op ezeltjes en kleine Berbergehuchtjes.  Uiteindelijk komen we, tot onze opluchting, net voor het donker  de bergen uit op een grotere weg.  Onderweg komen we een, uit Frankrijk (Sete) tegen die we die dag al 3 keer tegen waren gekomen. We maken een babbeltje en ondertussen komt er een oud vrouwtje bij ons staan en 3 kindertjes van een jaar of zes. De kinderen geven we wat snoep en de mevrouw krijgt 20 Dirham = 3 Euro. Ze is er erg blij mee en in ruil daarvoor krijgen we in een doekje 3 eieren. Het doekje geven we terug. Ik krijg wel 20 kussen op mijn hand en strelingen in mijn gezicht, wel aandoenlijk.  Tijdens een stop klapte ik de autodeur dicht en voel dat er iets tussen zit. Ik denk dan dat dit de gordel is, doe de deur weer open, doe hem weer dicht en dan rijden we weg. Een poos later missen we onze Sony camera en achteraf denken we dat hij van mijn schoot is gegleden dat deze ipv de gordel tussen de autodeur zat Dikke pech dus, de mooie foto’s van die dag foetsie en ook kunnen we nu geen foto’s meer maken. Maar ja, we moeten verder en rijden in het donker naar een camping even boven Midelt.  Dit is een stadje die tussen de Midden en de Hoge Atlas ligt. In de winter kan er in de omgeving geskied, Wij zien de eeuwige sneeuw liggen op de bergtoppen van het gebergte Jbel Ayachi, met als hoogste punt 3737 meter. Eten ’s avonds in het restaurant van het hotel. Frank Harira (een Marokkaanse soep) en ik een Marokkaanse salade. Daarna beide een tajine en vers fruit na. Al met al een vermoeiende, maar mooie dag en beiden liggen we er niet te laat in.

23 oktober, bij het restaurant is wifi en ik werk ’s ochtends ons blog bij en verstuur alles. Dat werd ook wel weer tijd!  Dan trekken we weer door de bergen, maar verdwalen deze keer niet. Een prachtige tocht net als gisteren. Rond 5 uur in de middag komen we aan in Bin-El-Ouidane. Dit plaatsje ligt aan een stuwmeer en de door ons gevonden camping ligt er zo’n 50 meter boven met uitzicht op het meer en de bergen.  Hebben nu een goede internetverbinding en skypen met JP en de kids. Dit is nog net te doen, want het begint ineens aardig te donkeren.  Besluiten om morgenvroeg met Esther en de jongens te gaan skypen en maken een afspraak om dat morgenvroeg om 10.00 uur te doen. Skypen nog wel even met Ton en proberen Harma nog even te bellen. Daar neemt niemand op, later nog maar een keer proberen.  Bij de campingbaas hadden we aangegeven dat we wel bij hem wilden eten en om even voor achten, kwam de kok ons halen omdat ons eten klaar was. We aten in een Berbertent, met overal tapijten. We aten deze keer voor het eerst van de gulle gaven van onze medekampeerders.  Salades, soep en een heerlijke tajine. Het was heerlijk jongens en er zullen nog wel meer maaltijden volgen! Dat horen jullie nog wel. O ja, we moeten goed opletten met het uitgeven van het geld wat in de collage was geplakt, want er zit nog overal wat lijm aan en voor dat we het weten geven we aan elkaar geplakt geld uit. Heel goed geplakt Mattie!!!

24 oktober,  goed geslapen. Vroeg in de ochtend  zegt Frank ineens. He trut, 10 uur met Esther skypen is bij ons 8 uur in de ochtend.  Dat wordt dus op tijd opstaan. Helemaal niet aan gedacht! Staan dus op tijd op en bellen eerst nog met mam. Dan skypen met Esther en de mannen. Leuk om het hele spul weer even te hebben gezien.  Rijden dan naar Azilal en vinden dan na veel gezoek een klein winkeltje die 1 soort camera verkocht, exact dezelfde Sony die wij kwijt zijn geraakt! 1500 DH = 140 euro, misschien wel wat duur, maar wij zijn blij dat we weer een camera hebben. Tanken en rijden dan naar de Cascades d’ Ouzoud. Zetten de auto op een parkeerplaats en wandelen dan naar de watervallen. Deze zijn 110 meter hoog en behoren tot de mooiste natuurlijke attracties van Marokko, we vonden het toch wel wat toeristisch. De omgeving is prachtig met rode kliffen, oleanders, schildpadden en apen. Apen hebben we gezien en op de foto gezet. Staan nu op een camping in Ouzoud, vlakbij de watervallen, hebben gezellig gekletst met Nederlanders, waarvan een stel een hotel in Noorwegen runt.

Noot:  Onderweg zagen we de laatste dagen heeeeeel veel schapen in veewagentjes vervoerd worden. Logisch want morgen is het slacht/offerfeest. Dit feest memoreert aan een gelijksoortig verhaal in de Bijbel, Abraham moest van God zijn zoon Ismaël offeren en toen hij dat wilde doen, zei God/Allah dat hij ipv zijn zoon een dier mocht offeren. Hij zag toen een schaap en offerde deze.  Dit feest duurt 3 dagen en het hoort zo te zijn dat de rijken een deel van het vlees aan de armen geven.

Wij  (Frank) gaan straks zelf koken. Heeft prima gesmaakt. Na het eten lopen we nog even naar het restaurantje waar we nog even babbelen met mensen uit Deventer, gezellig.

25 oktober, slacht/offerfeest in Marokko. Leuke woordspeling hé! Wij vertrekken naar Demnate  en komen in Imi N’Ifri. Daar is een indrukwekkende  natuurlijke brug. Deze is gevormd na een gedeeltelijke instorting van een grottensysteem en overspant een gapende kloof.  Wij dalen af in de kloof en bekijken het prachtige schouwspel. Veel vogels, waaronder veel kraaien, en eekhoorns. Op de heenweg moesten we door Demnate die door het offerfeest erg druk was met volgeladen busjes en kleine vrachtautootjes, volgeladen met boodschappen, mensen en schapen. Op de terugweg van de brug moeten we er nog een keertje door. Met aardig wat opstoppinkjes komen we uiteindelijk op de weg naar Marrakesh. Rustige rit en onderweg kopen we een “wasmachine”. Onderweg allemaal schapen die op allerlei mogelijke manieren naar de slachtbank gingen; op de brommer tussen de bestuurder en het stuur, op de brommer tussen de bestuurder en passagier (zie foto, mensen lopend met een schaap (pootjes vastgebonden) op de rug en vastgebonden op het dak. Best wel zielig! Komen in Marrakesh eerst aan bij een Marjane waar het vreselijk druk is. Iedereen is namelijk in verband met het offerfeest vri j en doet vandaag zijn inkopen! Wij ook en wij wilden graag wat bier en wijn kopen, maar helaas de alcoholshop was dicht. Ook in verband met het offerfeest. Toen we in de rij stonden bedacht ik dat ik wel even kon gaan plassen. Frank stond wel in de rij, echter toen hij aan de beurt was bleek dat het een pinkassa was. Hij had alleen maar cash Dirhams en geen pasje. Ik was ondertussen even wat winkeltjes gaan bekijken en Frank kon me niet vinden. Hij liet dus de boodschappen in de winkel achter en zocht mij op. Toen ik was gevonden zijn we niet meer in de rij gaan staan, maar hebben de camping opgezocht. We moeten dus uit nood uit eten, vreselijk is dat toch! Simpele maaltijd en niet echt goedkoop, worden er beiden wel vol van.

26 oktober, lekker gedoucht en nog even naar de supermarkt om de boodschappen te doen die we gisteren in de winkel hadden laten liggen. Onderweg zeg ik al tegen Frank dat het wel zondag lijkt, zo rustig is het. Dat blijkt het ook te zijn; het offerfeest is niet 1 dag maar duurt wel 3 dagen. Iedereen hield gisteren dus voor een paar dagen boodschappen, net als wij voor Kerst! Nog geen boodschappen, balen dus. Gaan dan vol goede moed richting Agadir via een prachtige route over een spectaculaire pas. Een hele rit, maar we genieten er wel van. Omdat we geen boodschappen hadden gehaald hadden we echter geen ontbijt gehad. Onderweg bij het tanken stond een stalletje met fruit en daar hebben we een paar bananen gekocht. Ik kwam aan de praat met een man die een vriend in Nederland had (hebben ze allemaal wel, een vriend of familielid in Nederland). Uiteindelijk komt hij met armbandjes op de proppen, als ik er eentje mooi vind en vraag hoe duur ze zijn komt hij met 200 DH op de proppen. Ik lach en zeg dat ik niets hoef. De koop wordt toch gesloten na afpingelen rijden we weg met 2 armbandjes voor 50 DH. Ja,ja! De Tize-N-Test pas lijkt eerst een eitje, maar wordt toch steeds moeilijker. Weggetjes van anderhalve auto breed, maar prachtige uitzichten. Ik met mijn hoogtevrees had het zo nu en dan niet meer, maar kon ondanks dat wel genieten van al het moois. We klimmen tot over de 3000 meter en zouden boven uitzicht moeten hebben op de hoogste berg van Marokko, de J. Koubdal van 4067 meter. Helaas komen we aan de andere kant van de berg in een dicht wolkendek terecht en hebben zicht van net een meter, dat was best wel even spannend! Daar eenmaal uit werd het makkelijker en reden we vlot door naar Agadir, ook daar waren alle winkels dicht en konden we geen camping vinden. Onderweg werden we gebeld door mijn moeder en even gezellig bij gekletst. Intussen liep  het tegen 8en en had Frank het wel gehad. De hele dag door de bergen en nu was het donker, dan is rijden in Marokko ook niet alles. Op een gegeven moment besloten we de auto aan de kant van de weg te zetten, een beetje uit zicht en alle raampjes verduisterd en daar te overnachten. We hadden echter net een pannetje noodrantsoen klaar toen er een auto stopte. Hier bleken 3 agenten in te zitten die zeiden dat we daar niet konden overnachten omdat het gevaarlijk was. Wat het gevaar was werd niet duidelijk, maar we mochten eerst even eten en moesten dan weg. De heren bleven wachten tot we klaar waren en weg reden. In Agadir terug zo’n 30 km vonden we uiteindelijk een camping, maar deze bleek gesloten. Wat een ellende, we rijden door tot Tiznit en dan is het half 1 in de nacht. Nemen een hotel, vies!!!! Maar we kunnen even slapen en er is een guardian die op onze auto past.

27 oktober, worden op tijd wakker en willen wel even douchen, er zijn echter geen handdoeken. Frank gaat naar de receptie, maar de receptionist ligt nog voor de balie op de grond onder een dekentje te pitten. We laten het maar zo en gaan een kwartiertje later afrekenen en ons beklag doen, de man is dan net wakker! Hij trekt zich er niet veel van aan. Wij rijden dan naar Sidi Ifni, een plaatsje die ooit een Spaanse enclave was. Sinds 1969 is het echter overgegaan in Marokkaanse handen. Zoeken van de 3 campings de leukste uit, we kijken uit over het strand. We zijn er al rond 10 uur een hebben een lekkere rustige dag, beetje in het zonnetje, voor het eerst de was uit de wasmachine gehaald, gespoeld en opgehangen. Tis lekker schoon geworden. ’s Middags lopen we naar het dorp boven op de klif, bekijken het daar en doen wat boodschapjes in een kleine souk. Op de terugweg een bakje koffie en dan weer terug naar de camping. Tegen de avond met de kinderen en TiTo gebeld en daarna weer een barbecue geprobeerd, deze deed het prima. In tussentijd  hoorden we boven in het dorp muziek en flaneerden er allemaal mensen langs de camping over een soort boulevaardje. Op het strand werden een aantal waxinelichtjes ontstoken en volgens Frank en mij was het nu  het einde van het meerdaagse offerfeest.

Morgen gaan we verder richting Sahara. In de weken dat we nu in Marokko zijn hebben we aardig wat contact gehad met mensen die naar Mauritanië en Senegal zijn geweest en hebben hun verhalen, ervaringen en adviezen ter harte genomen. Het blijkt namelijk dat een auto, ouder dan 5 jaar, in Senegal aan de grens niet zomaar doorgelaten wordt.  Aan de grens krijg je een formulier waarmee binnen 2 dagen in Dakar een bewijs moet worden gehaald en dan mag je 14 dagen met de auto in Senegal zijn. Er is een mogelijkheid om in Duitsland een carnet passage te halen, is in Nederland niet te verkrijgen, waar je bij de grens stempels in krijgt. Dan moeten we dus eerst terug naar Duitsland en dat vinden we beiden geen optie. Daarnaast moet je borg staan voor een behoorlijk bedrag, zodat het voor hen zeker is dat je met je auto het land weer uitgaat en hem dus niet verkoopt. In Mauritanië mag je met je visum met je auto het land in, maar doen ze erg moeilijk als je ermee terug wilt. De reisadviezen van diverse landen zijn momenteel van dien aard dat reizen naar het zuiden van Senegal sterk wordt afgeraden. Kortom balen te veel beren op de weg, maar we hebben de knoop doorgehakt en blijven voorlopig in Marokko, gaan de Sahara in en gaan een andere route volgen. Hoe dat er uit gaat zien weten we nog niet, maar dat zien we nog wel. Ons reisplezier is er in ieder  geval niet door vergald. We vinden het vooral spijtig voor jou Theo! We hebben wel bedacht dat we nog een keertje naar Senegal zullen gaan, maar dan met het vliegtuig. We zullen er zorg voor dragen dat de door Jan meegegeven spullen toch bij je komen.   

28 oktober, bij opstaan hebben we besloten nog lekker een dagje te blijven waar we zijn en te niksen. De afgelopen dagen hebben we veel gereisd en gezien en vinden het heerlijk om nog een dagje boekie te lezen, wandeltje te maken, kortom een heerlijke luie dag.