Door de binnenlanden en de Zwarte Zee

Zaterdag 20 april
Na een rijkelijk ontbijt vertrekken we verder het binnenland in. We moeten weer door het hek om naar  de grote weg te kunnen. Eenmaal daarop beland gaat het weer voorspoedig. We komen mooi op tijd aan bij Egirdir, een plaatsje dat ligt aan het op een na grootste meer van Turkije, 60 km lang,  op een hoogte van maar liefst 900 meter. Dat houdt in dat het er in de zomer een lekker temperatuurtje is, maar dat het ook snel kan afkoelen.  Als we de camping in Egirdir zoeken, wordt er op een parkeerplaatsje naar ons gezwaaid, wij wuiven terug. We kunnen geen camping vinden en rijden terug, weer langs de zwaaiende mensen. Wij stoppen dan en worden begroet door vier mannen en een vrouw. Krijgen gelijk een glas (dure) whisky in  de hand gedrukt en moeten dat opdrinken. Ook krijgen we allerlei soorten fruit en chocola. De mannen hebben het veel over sex!!!! Wij weten niet precies wat we moeten denken van deze mensen, ze zijn in ieder geval wel heel hartelijk. Dan zoeken we de camping op en zitten nog even lekker buiten. Daarna wandelen we 3 km naar het oude dorp en het kasteel. Helaas kunnen we die alleen maar aan de buitenkant zien. Als we staan te kijken worden we al snel aangesproken door een jonge man (Kamil) die daar een theehuis heeft. We krijgen een kopje thee aangeboden en komen er niet onderuit om dat te nuttigen. Babbelen en er komen nog wat mannen bij staan, we zijn reuze interessant. Ik maak foto's en zeg toe deze te sturen, er worden dus wat gegevens uitgewisseld. Er wordt ons eten aangeboden, maar dat hoeven we niet en met wat moeite komen we er uiteindelijk weer weg. Wandelen dan weer terug en onderweg zoeken twee Turkse jongetjes van een jaar of 12 contact met ons. Ze vinden het erg leuk om wat Engels te oefenen. Eentje is op een gegeven moment thuis en de andere, Mustafa Karadeniz, loopt nog met ons mee. Een erg leuk ventje waar we gezellig verder mee oplopen en kletsen. Hij wil graag met ons op de foto en bij ons op  Facebook en dat doen we ook. We sturen gelijk de foto's naar hem toe en hij schrijft meteen iets op Facebook.

 Zondag 21 april
We gaan verder de binnenlanden in, we rijden nog een heel stuk langs het meer en er staan veel appelbomen in bloei, een prachtig gezicht! Onderweg zouden er een paar overnachtingsplaatsen moeten zijn, maar wij kunnen ze niet vinden. Rijden dan door naar de Zwarte Zee kust, naar het plaatsje Akcakoca. De camping lijkt dicht, maar er komt al snel een man naar ons toe die zich voorstelt als Osman, eigenaar van de camping. Hij vertelt dat we op de camping kunnen staan, maar dat er geen warm water is. Dit vinden we geen probleem en nestelen ons op een plekje. We hebben wel electra en Frank wordt door Osman steeds aangesproken met chef. Osman inspecteert de plees nog en komt met een goedkeurend knikje terug. Amehoela, behoorlijk vies. We piesen wel op ons eigen pleetje. Eten lekker in en strandrestaurant, vis met een lekkere salade.

Maandag 22 april
Luieren de ochtend door en in de middag wandelen we heuveltje op, heuveltjeaf naar het stadje. Het valt niet tegen, er wordt druk gewerkt aan een mooie boulevard en er is een leuk haventje. Op de terugweg halen we boodschappen en drinken een bakje thee en eten een soort van tosti, valt er goed in. 
Terug op de camping zitten we nog even lekker in het zonnetje en plotseling verschijnen er 2 campers.  Het blijken Turken te zijn uit Istanbul. Als we staan te kletsen komt er een mannetje aanlopen die zich voorstelt als de eigenaar van de camping!!!!! Wij zijn verrast en hij vertelt dat Osman op de camping past, maar dat hij er helemaal niet tevreden over is. Osman drinkt te veel en doet te weinig. Wij kunnen dat moeilijk ontkennen. Hij gaat gelijk de toiletten en douches schoonmaken en zegt dat we de volgende dag kunnen douchen met warm water! Hoe bestaat het allemaal. Dan komt hij vragen of we nog iets willen eten, hij kan zorgen voor Turkse pizza's met salades. Deze worden dan bij ons in het kotje bezorgd, kosten €4,30 pp. 
Osman had ons de dag ervoor naar het nabijgelegen restaurant verwezen, maar dat vond hij te duur! Het eten is prima en Errol Flynn (zo heet hij hahaha) heeft nog wat reistips voor ons. De avond is zo voorbij en morgen wordt het rijden naar Safranbolu!

 Dinsdag 23 april
Als we weggaan en afscheid nemen vertelt Errol dat het vandaag een nationale feestdag is (zie hier onder). We krijgen een zak hazelnoten van eigen pluk mee, lekker! Dan rijden we gedeeltelijk langs de kust de binnenlanden in naar Safranbolu. Een leuk plaatsje, bekend om zijn houten huizen, maar het is erg toeristisch en door de nationale feestdag ook erg druk. Kunnen geen overnachtingsplaats vinden en rijden dan terug  naar de Zwarte Zee kust en komen op een prima plaats in Amasra te staan, op een parkeerplaats aan de havens, met uitzicht op het plaatsje. 

Amasra
Dit is een van de mooiste steden aan de Zwarte Zeekust, het heette in de oudheid Sesamos en is in de 6e eeuw voor Christus gesticht door inwoners van Milete. Het ligt op een schiereiland gevormd door twee inhammen. De oostkant is een uitstekende plek om te zwemmen. Op een rotsige kaap rijzen de wallen op van een Byzantijnse citadel, waarbinnen zich een kerk bevond, nu de Fatih Moskee. De necropolis dateert uit de Romeinse tijd. Voorwerpen uit de geschiedenis van Amasra zijn te bezichtigen in het Archeologisch Museum. 

23 april. Turkse nationale feestdag.
Op 23 april 1920 kwam in Ankara voor het eerst een nationaal parlement bijeen. Atatürk had de onafhankelijkheidsoorlog geleid en riep deze dag uit tot Dag van het Kind, ter nagedachtenis van de omgekomen kinderen in de oorlog. Kinderen krijgen veel aandacht, hebben geen les, en mogen bijvoorbeeld op plaatsen van bestuursambtenaren zitten. Het is meer een schoolfeest dan een familiefeest. Er zijn veel (verklede) optochten en volksdansen. De kinderen dragen gedichten voor, dansen en zingen. Bij de lepeldans bijvoorbeeld hebben ze in iedere hand twee lepels die ze tegen elkaar tikken. De viering geeft ook aandacht aan Atatürk, de revolutie en de 23e april. In Turkije hebben de kinderen ook op 24 april vrij om uit te rusten.

Woensdag 24 april
Voordat we weggaan wandelen we Amasra in bekijken het plaatsje, leuk! Het is het tot nu toe mooiste plaatsje dat we in Turkije hebben gezien. We rijden langs de kustweg, mooi, maar komen er al snel achter dat als we die blijven volgen we blij mogen zijn als we vandaag Sinop bereiken. Allemaal kronkels en door de bergen over een slechte weg! Nemen dus op een gegeven moment een andere weg die wel langer is, maar veel sneller! Doen er ondanks dat wel  weer een poos over en het is al na vijven als we in Sinop bij camping Marti aankomen. Het hek staat open, maar er lopen koeien en er liggen overal koeievlaaien. Er is niemand en ik vraag me af of het wel open is en kunnen we er wel staan. Toevallig staat er een politieauto voor de camping en ik vraag aan de agent of de camping open is. Ik begrijp van hem dat de camping niet meer in bedrijf is en hij verwijst ons door naar een hotel even verderop, waar we ook kunnen staan. We rijden daar naar toe en krijgen een plaatsje op een soort pleintje. Alles is aanwezig, maar we hebben eigenlijk spijt dat we niet tussen de koeien zijn gaan staan. We vragen of we in het restaurant kunnen eten, dat kan. Het eten wordt dan geserveerd in ons kotje, het smaakt prima. Kofte, een salade, patatten en brood. Kopje koffie en dan zijn we wel weer gevuld. Frankie is moe, hij heeft ook veel gereden vandaag,  ik schrijf even bij!
Krijgen dan bericht van Esther dat ze met Danny in het ziekenhuis is, hij is tijdens het verven dik 2 meter van een ladder gevallen. Een pijnlijke hand, zijn been doet pijn, zijn gezicht is gekneusd, gescheurde lip en er wordt gedacht dat er ook iets met een nekwervel is. Gelukkig is dit niet het geval en kan  hij na het gipsen van zijn hand weer naar huis. Ik heb via wordfeud contact met Esther en ze belt nog even als ze thuis zijn. Gelukkig lijkt het (relatief)  mee te vallen! Het is dan Turkse tijd half 2 en ik kruip, opgelucht, ook in bed. Op zulke momenten voel je je door de afstand wel wat machteloos!  
.
Donderdag 25 april
Na ons ontbijt, we hebben brood bewaard van het diner, gaan we betalen. We hoeven alleen het eten betalen en staan gratis. We worden stevig omhelsd als we afscheid nemen en krijgen het advies mee om linksaf te gaan. Dit doen we en tot onze verrassing is er ongeveer 500 meter verder een soortement van camping. We vragen of we daar  kunnen staan, dat is geen probleem. We settelen ons aan de zee en zijn beide content met de plek. In de middag gaan we met een dolmus naar Sinop, wandelen, drinken en theetje plus broodje en lopen naar de markt. Erg druk, maar ook erg leuk. We komen een Duitse Turk tegen en komen er niet onder uit om thee met hem te drinken. Na 2 kopjes gaan we verder de markt over en ik koop een maffe Turkse rok/broek. Als we op de dolmus staan te wachten zien we een fotozaak en gaan daar naar binnen om te vragen wat een lens kost voor onze canon. Dit blijkt de helft te zijn van wat we er in Griekenland voor moesten dokken en we besluiten dan ook om hem te kopen. Ik haal geld uit de muur en dan gaan we met onze aanwinst de dolmus in,  die verder gevuld wordt met Turkse behoofddoekte vrouwen met een hoop geklets over en weer. De lira's die betaald moeten worden worden door vele handen doorgegeven naar voren naar de chauffeur. De vrouwen zijn naar de markt in Sinop geweest en dragen een hele lading zware tassen mee de dolmus in. Onderweg wordt er naar voren geroepen dat er eentje uit moet en dan wordt er gestopt. De tassen worden dan ook naar buiten doorgegeven. 
Verder een rustig dagje, eten 's avonds een broodje vis bij het bufe op de picknickplaats. Met veel moeite verstuur ik nog een paspoort van Frank voor de kaart van de elfstedentocht en lig daardoor wat laat in bed.

Vrijdag 26 april
Hebben vandaag een rustdag ingelast. Ik doe in de ochtend het wasje en we doen het verder rustig aan, in de loop  van de middag wandelen we samen naar een schiereilandje waar een vuurtoren op staat. Erg leuk! Als we terug komen bij ons kotje, staan er een aantal auto's bij en zijn er hele groepen aan het picknicken. Allemaal hebben ze grote potten thee bij hun plekje staan. Wij zijn de enige buitenlanders en trekken veel belangstelling. Er worden veel praatjes gemaakt en op een gegeven moment worden we uitgenodigd door een erg gezellige familie om mee te eten. Dit doen we en we hebben een leuke middag bij hen met heerlijk eten. Papa verzorgt de kebab, dat is zijn specialiteit volgens zijn vrouw. Wij zijn vol en hoeven niet meer te koken vanavond. 

Zaterdag 27 april
Slapen een beetje uit en doen het ook vandaag rustig aan. Lekker in het zonnetje zitten, lezen, puzzelen en luisteren naar de radio. In de loop van de ochtend vult de plek rondom ons zich met auto's en theezettende, picknickende families. 's Middags wandelen we naar de camping waar we in eerste instantie wilden staan. Ziet er nog steeds gesloten uit, maar er hangen wel nieuwe vlaggen. Op de terugweg komen  we langs een klein boerderijtje en worden we uitgenodigd voor een kop thee. We slaan dit niet af en drinken er een paar kopjes. Daarna wandelen we terug en kopen nog een paar Efesjes bij een buffetje! Terug bij het kotje zien we dat alles ondertussen helemaal volgelopen is met auto's.  We komen er achter dat Turkse mensen behoorlijk familiemensen zijn en erg gezellig samen kunnen picknicken. Iedereen zit aan de thee en wij wagen ons maar niet aan een biertje en een wijntje, we vallen zo al genoeg op. Regelmatig komen er mensen langs voor een kletspraatje, willen weten waar we vandaan komen, of we kinderen hebben, wat ons werk is/was en hoe we Turkije vinden. Er worden heerlijke broodjes gebracht en we worden door een andere familie wederom uitgenodigd om mee te eten. Heel gezellig allemaal!  In de loop van de avond loopt het leeg en wordt het rustig om ons heen, ook wel weer lekker! 

Zondag 28 april
Na te hebben betaald en afscheid genomen rijden we een stuk langs de kust over een nieuw aangelegde weg. Duiken dan het binnenland in, dat is andere koek, slechte wegen, van piste tot asfalt en van breed tot smal fietspadje. Dat duurt ongeveer 60 km, maar daar doe je wel 3 uur over!!! Onderweg rijden we even mis, fotograferen hettitische rotsgraven, mooi begraafplaatsje en tanken. Hier krijgen we weer eens een kop thee aangeboden, tafeltje wordt schoongemaakt, stoelen neergezet en wij aan de thee! Oja, toen we mis reden vroegen we de weg aan een man die in een heel klein huisje in de bergen woonde. Voor de verandering kregen we eigengebrouwen karnemelk en geen thee aangeboden, dat viel er lekker fris in. Daarna konden we de goede weg vervolgen. Staan nu op een camping in Bogazkale, vlakbij een opgraving. Morgen gaan we die bekijken. Hebben een paar weken niet met mam kunnen skypen omdat we geen goede internetverbinding hadden. Nu wel, we hebben een prima beeld en het is erg leuk om haar weer even live te zien. 

Maandag 29 april
Ik heb vannacht niet echt super geslapen, warm en wat misselijk. Bij opstaan is het nog niet over, wat diarree en niet helemaal fit. Tegen elven wandelen we toch naar de opgraving van Hattusa (de oude naam van Bogazkale). Ik merk al snel dat het niet mijn dag is, niet fit, berregie op, de conditie, al met al! Frank biedt een paar keer aan terug te gaan, maar dat is eigenlijk mijn eer te na. Toch besluit ik op een gegeven moment terug te gaan. We hebben dan een derde van de opgraving gezien, jammer. Doe het de rest van de dag rustig  aan.