Kroatie uit, Montenegro door en Albanië

Woensdag 6 februari
Vanochtend bij opstaan een harde wind, donkere lucht en regen. We vertrekken toch richting Mostar, een aardige tocht. We komen op een parkeerplaats terecht vlakbij de brug. Wandelen naar de brug en maken daar wat foto's. Er zijn niet veel toeristen en  wij bieden aan om van hen foto's te maken en zij doen dat van ons op en bij de brug. Daarna rijden we terug naar de kust op jacht naar een overnachtingsplaats. Helaas zijn er weinig wintercampings en geen camperplaatsen. We rijden dan  ook een eind om, om een plekkie te vinden. Helaas pindakaas, de aangegeven camping is dicht! Het is intussen al wel donker geworden en het gaat behoorlijk onweren. Dit onweer gaat gepaard met harde slagregens, hagel en natte sneeuw.  Het zicht op de, toch al erg donkere weg,  wordt wel erg slecht. We zijn dan ook  blij als we de camping vinden, deze lijkt gesloten.  We kunnen er wel op en besluiten er maar te blijven staan.

Mostar
In april 1992 brak in Bosnië en Herzegovina de Bosnische Oorlog uit die al snel ook de stad Mostar bereikte. In het voorjaar van 1993 braken er in Mostar hevige gevechten uit tussen Kroaten en moslims, als onderdeel van de Kroatisch-Bosnische Oorlog. In november van dat jaar werd de 'Stari Most' (oude brug) verwoest.  Na de oorlog, sinds 1995 wordt de stad door een boulevard verdeeld in een Kroatisch deel in het westen en een moslimdeel in het oosten. Van het aantal Serviërs dat voor de oorlog in de stad woonde, is na de oorlog maar een zeer klein deel teruggekomen. De oude binnenstad met de beroemde brug en de Neretva liggen in het moslimdeel van de stad. Ten westen daarvan, door de boulevard gescheiden, liggen de Kroatische wijken, voornamelijk bestaand uit deels kapotgeschoten, deels herstelde betonnen flats. De berg achter dit stadsdeel, die het uitzicht vanaf de binnenstad domineert, is voorzien van een enorm kruis. De in de oorlog kapotgeschoten brug werd na de oorlog weer herbouwd met dezelfde stenen. Deze werden weer uit het water opgedoken. De opening vond op 23 juli 2004 plaats. In 2005 werd het historische deel van de stad, inclusief die brug, de Stari Most, door UNESCO tot werelderfgoed verklaard.

Donderdag 7 februari
Vandaag zou de verjaardag van de moeder van Frank zijn,de eerste verjaardag die ze zelf niet meer meemaakt.  Ze zou vandaag 89 jaar zijn geworden. 
Wij worden vandaag wakker op een plek die ons totaal onbekend is, we kwamen er in het pikkedonker aan en zijn gewoon maar gaan staan. Nu zien we de omgeving. Ontbijten, pakken onze spulletje bij elkaar en gaan dan op zoek naar de campingbeheerders, dit omdat we vinden dat we wel moeten betalen. We vinden echter niemand en houden ons geld dus in de knip. 
We rijden het eiland dan weer af en zien de hele boel bij daglicht. Mooie omgeving met heel veel druivenranken en aanbiedingen voor wijn. Zien een oude muur die 2 plaatsjes met elkaar verbindt, namelijk Ston en Mali Ston. 
Komen dan vanzelf weer op de weg naar Dubrovnik. Willen daar de old city bekijken, maar kunnen de camper niet kwijt. Hi is te hoog voor parkeergarages en op gewone parkeerplaatsen mogen we niet staan. Vorige keren stonden we er op een camping,maar deze is nu dicht? Gelukkig zijn we er al  2 keer geweest en is het geen ramp! We rijden dan richting Montenegro, een land waar onze TomTom niets mee kan en ook de kaart op de IPad niet. We moeten het dus doen met het summiere ANWB kaartje. Grenzen komen we zonder problemen over en zoeken onze eerste overnachting. Deze vonden we al snel, gingen over met een pontje en daar was hij, maar dicht. Rijden verder en na wat vragen komen we op een camping in Petrovac. Vriendelijk ontvangst, we zijn de eerste gasten dit jaar. Omdat we nog wat geld over hebben van onze sponsors van de 50 Bunder, gaan we uit eten. Frank heeft kalfsoep en mix grill. Van de mix konden wel 3 eten, 12 grote stukken vlees. Hij eet dus het vlees op en de bijgeleverde zelfgemaakte patatten bleven staan. Ik kreeg een gigantisch bord spaghetti met zeevruchten en een salade ook wel voor 3 man. Allebei een schnaps, een halve liter zelfgemaakte wijn, koffie en nog een schnaps en dit alles voor de prijs van (ja buurman) 31 euro! We waren de enige gasten en hebben gezellig zitten kletsen met de eigenaars/koks. 

Vrijdag 8 februari
Het is de bedoeling om naar Ulcinj te rijden en daar een wintercamping te zoeken. Vinden we deze niet of is hij dicht dan rijden door naar Albanië. Vinden wel wintercampings, maar deze lagen heel afgelegen. Onderweg doen  we boodschappen en Frank ziet een bout vlees dat hem toelacht. Dit blijkt  een gedroogde, gerookte schapenpoot van bijna een kilo te zijn.  Supergoedkoop, dus kopen we hem! Daarna toch maar doorgereden naar Barbullush in Albanië. Staan nu op camping Albanië bij de familie Wesseling. Zij zijn deze camping een paar jaar geleden gestart en doen hier veel voor de oudere en arme mensen in de streek. Momenteel bakken ze op de camping 700 broden per dag voor de allerarmsten. Klasse! 
Het weer is vreselijk en we staan op de parkeerplaats, niet direct een fijn plekkie, maar het veld is te nat om op te bivakkeren. We hebben wifi en dat is wel prettig, bellen met mijn moeder en kunnen RTV Noord ontvangen. 

Zaterdag 9 februari
De hele nacht erg slecht weer, hagel, sneeuw, regen, onweer, koud en een harde wind. Ook de hele ochtend blijft dit doorgaan. Er is een wasmachine op de camping en we doen onze eerste was erin en gaan daarna naar Skoder om geld en boodschappen te halen. Geld halen lukt niet, dus wisselen we Euro's om voor Leks. Daarna doen we de boodschappen en rijden terug naar de camping. Onderweg zien we veel bermmonumentjes en dat is niet verwonderlijk gezien de rijstijl van de Albanezen. Ze rijden vreselijk hard en halen in op de onmogelijkste plaatsen. Terug op de camping hangen we de was op ons rekje en zetten die in het toiletblok en hopen dat het daar een beetje droogt. Het regent dan even niet en we wandelen naar het dorp, kijken daar wat rond en lopen weer terug. Onderweg begint het al weer te sputteren en daarna wordt het niet meer droog. Doen onze 2e was in de machine en blijven de rest van de dag in ons warme kotje. Proberen de schapenpoot en dit blijkt een succes te zijn, heerlijk! Als Frank te bedde is, kijk ik RTV Noord uitzending gemist, levenslang en Dam op, beide uit Oude Pekela. Mijn moeder is daar geboren, dus altijd interessant. Daarna kijk ik nog naar het Schaep in Mokum en dan is het zo maar half 1.

Zondag 10 februari
Zonnetje schijnt bij opstaan, maar dat is van korte duur. Betalen en vertrekken naar Kavaje, camping Pa Emer (betekent naamloos). Hier zijn we al een keer eerder geweest. De wegen zijn over het algemeen, zoals we dit altijd noemen, van een hoog Albanië gehalte. Er is eigenlijk maar 1 doorgaande weg in Albanië en daar moet alle verkeer over, ook schoolgaande kinderen, fietsers, paard en wagens en mannen die hun koe uitlaten! Soms een goed stuk en dan ineens weer een stuk weg met ongelofelijk veel en diepe gaten. Vanaf de grens zijn we zeker een honderdtal bermmonumentjes tegen gekomen. Komen rond 2 uur op de camping aan in de stromende regen. Stappen het restaurant binnen en Frank wordt gelijk herkend door de eigenaar. Pa is ook aanwezig en beide zijn erg aardig, we worden onthaald op een lekker bakje koffie. Als we het er over hebben wanneer we hier voor de eerste keer waren, pakt de zoon het inschrijfboek erbij en na wat zoeken vinden we onze gegevens. We kwamen hier aan op 20-04-2010 en bleven 2 dagen, leuk om te zien! Dan blijkt dat we ook hier de eerste gasten van 2013 zijn en we zetten onze naam dan ook als eerste in het boek. Maken daar een foto van en langzamerhand komen er meer herinneringen naar boven. Het eilandje dat nu klaar is en waar toen vrachtwagens vol stenen naar toe gingen en de zoon die toen in Italië werkte om de camping te kunnen verbouwen. Wandelen naar het eilandje en er moet wat over stenen worden gesprongen. Als we terug zijn blijkt dat Frank de sleutelbos van ons kotje kwijt is, hoogstwaarschijnlijk is het bij het springen uit zijn zak in zee is gevallen. Gelukkig kan Frank de deur zonder veel schade forceren, want daar  liggen de de reservesleutels. We gaan op zoek naar iets om de sleutels aan de broek te bevestigen en gaan sleutels bij laten maken.

Maandag 11 februari
Vertrekken uit Querret  (Kavaje) en rijden tot even voor Vlore met slecht weer over een nog slechtere weg! Dan krijgen we ineens een prachtige vierbaanssnelweg waar niemand, behalve wij, over rijdt. Sarande, de plaats waar we naar toe willen staat ook op het bord. Helaas gaat de weg maar 30 km Vlore en verzandt dan wederom in een echte Albanese weg. We rijden dan langs de kust in de bergen met een dik pak sneeuw! Als we daar weer uit zijn belanden we op een prachtige kustweg, langs mooie dorpjes en prachtige uitzichten. Op een gegeven moment op zoek naar een aangegeven camping en vragen dan de weg aan een oude vrouw, met hoogstwaarschijnlijk haar dochter en een ezel met takken op de rug. We krijgen dan gelijk een hand en dan voel je de werkhanden van de vrouwen. Ze wijzen ons de weg, maar deze camping is dicht. Dan maar een dorp verder, Himare. Daar hebben we meer geluk, een open campinkje aan zee. We worden ontvangen door Denis, de eigenaar van de camping. Hij woont naast de camping en we zijn ook hier weer de eerste gasten. Dit is zijn 2e jaar en hij is nog druk bezig om alles op poten te zetten. We doen boodschappen, tanken en halen geld. Dan is het ook al weer 5 uur, we doen het verder deze dag lekker rustig aan. Het regent weer eens!

Dinsdag 12 februari,
Even lekker douchen en wandelen over het strand. Maken wat foto's van eenmansbunkertjes die daar nog staan. De naar schatting 700.000 paddestoelvormige bunkertjes zijn gebouwd tussen 1974 en 1986 in opdracht van dictator Hoxha. In geval van een invasie moest iedere mannelijke inwoner naar zijn eigen bunkertje gaan met zijn geweer en hij mocht deze pas weer verlaten als het sein veilig werd gegeven. De meeste bunkers zijn nog niet opgeruimd omdat ze onverwoestbaar zijn. De architect is er zelf in gaan zitten en heeft er raketten op laten afvuren om dit te bewijzen. Boze ouderen zeggen nu nog steeds dat van de vele tonnen beton die voor de bunkers zijn gebruikt, ook iedere Albanees een woning had kunnen krijgen. Gezegd wordt dat meeste Albanezen er hun maagdelijkheid in hebben verloren! Het Is in ieder geval een maf gezicht in het landschap, aan zee, in de bergen, in dorpjes, op landerijen, overal kom je ze tegen. Rekenen af en krijgen op de vroege morgen ter afscheid een raki. Toosten met z'n drietjes en we vertrekken naar Ksamil, een schiereilandje helemaal in het zuiden. Nog steeds een prachtige route, maar met een vreselijk slechte weg, het blijft oppassen geblazen en dan te bedenken dat dit een van de doorgaande wegen is naar Griekenland. Doen boodschappen in het dorp en vragen aan de winkelier of er een camping in de buurt open is. Hij zegt dan, ja hoor om de hoek, loop maar even mee. Dat blijkt zijn plaatsje achter de winkel en huis te zijn. Daar mogen we gratis gaan staan,met gebruik van stroom en wc. Douchen mag bij hem boven, een erg aardige man. Babbelen over Albanië en hij vertelt dat het er slecht is, weinig geld, weinig werk en dat er veel mensen emigreren. Er wonen volgens  hem nog 2.000.000 mensen. We installeren ons en het regent weer eens met een harde wind. Lopen naar het dorp, de schoenen van Frank hebben het begeven en we zoeken naar een schoenenzaak. die is niet te vinden en Frank besluit dat hij in Griekenland schoenen gaat kopen, echte Griekse met een puntje omhoog en een balletje op de wreef. 's Avonds onweer!