Veel regen, blubber en pech in Mongolie, maar toch genieten!

Moi maar weer, 
Eerst maar even wat reacties op de reacties. 
Wat betreft de slotjes op de kastjes en de rotzooi die we steeds moesten opruimen. We hebben de koelkast en de kastjes nu zo goed gezekerd dat ze niet meer opengaan. De bakken die eerst op bank stonden staan nu achter de stoelen op het bed, worden mee vastgesjord en kunnen ook niet meer voor rotzooi zorgen. De laatste tijd dus geen gepoets meer! 
We hebben ongeveer 35000 km gereden en daar komt nog wel wat bij! 
Er komen inderdaad vaak mannen op brommertjes langs, maar we komen ook heel veel tegen die hun vrouw achterop hebben en soms met kind(eren) of schaap. Het blijven plakken van de mannen, komt ook omdat  we ze een wodka aanbieden, dit doen we nu dus niet altijd meer! Alleen maar als we tijd en zin hebben in een plakkende Mongool.
Genieten van alles doen we zeker, ook van de problemen die we tegenkomen, dat hoort er nu een keer bij! 
Dan onze thuiskomst, zoals het nu lijkt komen we in oktober terug, of dit voor of na de Zuidlaardermarkt zal zijn is nog onduidelijk. Wat wel duidelijk is dat, als alles goed gaat, we  met z'n tweetjes terugkomen.
Als laatste nog, we vinden toch wel erg leuk dat er mensen de moeite nemen om na hun vakantie onze verslagen te lezen en er ook nog op te reageren!

Groet RiFra

Zondag 11 augustus
Hoera, vandaag wordt Sem 10 jaar. Nu hebben we weer een paar maanden 3 kleinkinderen van 10 jaar. We proberen te skypebellen, maar dat lukt niet, later op de dag belt Sem vanuit ons huis en kunnen we hem nog even goed feliciteren. Wij zijn vandaag vertrokken uit Khatgal, een plaatsje 100 km boven Moron, aan het Khovsgol Meer. Daar zijn we gisteren aangekomen, de hele weg er naar toe is geasfalteerd!!!!!  Heerlijk rijden dus. We rijden via de plek waar de 50e lengtegraad en de 100e breedtegraad elkaar precies snijden, het geografische '50/100' punt. Grappig idee!  Het stadje valt wat tegen, maar we vinden er wel een plekje voor de nacht en eten een hapje in een gerrestaurant. Het meer ziet er wel prachtig uit. 
Vanochtend besluiten we om te kijken of er leukere plekjes aan het meer zijn, en ja hoor, die vinden we aan de overkant. Rijden eerst een stuk erlangs en wandelen een stuk. Gaan dan weer wat terug omdat we daar een leuk plekje hebben gezien.  Onderweg komen we een brommertje tegen met 2 volwassenen en een kindje van 3 jaar. We maken een handen en voetenbabbel en we begrijpen dat het mensen uit China zijn die onderweg zijn naar Rusland, nog zo'n 200 km. Het kindje zit gewoon voorop of tussen hen in. Dat zie je veel vaker, soms wel met 3 kinderen of met 2 kinderen en een schaap. Bij ons zou dit niet mogen, levensgevaarlijk! We maken nog een wandeling door de taiga, erg mooi!  Het plekje waar we staan is prachtig. We staan aan het meer en krijgen al snel buren,  even later nog meer. Groepen van wel  wel 6 volwassenen met 4 kinderen en 1 tweepersoonstentje en een personenauto waar ook in geslapen wordt. Er worden vuurtjes gemaakt en gekookt met water uit  het meer. We krijgen kinderen op bezoek en laden telefoontjes van de families op. Frank doet op verzoek nog een partijtje voetbal mee en iedereen roept steeds Frankie!!! In de middag komen er 2 Franse backpackende wichter langs,  Lorraine en Audrey, die we een biertje aanbieden. Verder hebben we de was sinds tijden gedaan met water uit het meer, er is al een heleboel droog, op het rekje en op de bleek! Morgen de rest. Frank neemt ook een duik in het meer, ik wacht op een smsje en ga morgen. Het waswater hebben we overigens niet teruggegooid in het meer, maar op het land gegooid!!!

 Khövsgöl Nuur
Het Khövsgöl Nuur meer zou zo in een Alpenlandschap passen. Bijna honderd kleine riviertjes uit de omliggende bergketens komen samen in het kristalheldere water. Terwijl slechts één rivier, de Egiin Gol, vanuit het meer wegstroomt richting het Baikal meer in Siberië.
Taigabossen
De Russische grens in het noorden van Mongolië kent een heel ander leven dan de Gobi woestijn in het zuiden. In Khövsgöl zijn de steppen eindeloos en tekenen zich af tegen grillige bergen met sparrenbossen.  De kamelen uit het zuiden zijn hier vervangen door rendieren. 
Diepste meer
De hoofdattractie van Khövsgöl is het 136 km lange meer met dezelfde naam. Het water is zo puur dat je het zo uit het meer kunt drinken. Het is het diepste meer van Centraal-Azië en zou twee procent van al het zoete water op aarde bevatten. In de zomer valt er behoorlijk veel regen, maar dat levert doorgaans de meest mooie kodak momenten op. Reusachtige regenbogen verschijnen aan de oevers van het meer.

Maandag 12 augustus
We hebben besloten om hier nog een nachtje te blijven en slapen een beetje uit. Een bakje koffie en dan lekker rustig aan doen.  Frank gaat de fietsen schoonmaken, dat is wel nodig. Ze hebben het nodige te verduren gehad en zitten onder het zand. Vooral de derailleur moet schoon gemaakt en geolied worden. Hij  krijgt daarbij hulp van een van de kinderen. Dat lukt goed en hij gaat op de fiets, samen met zijn hulpje,  richting dorp. De jongen is eerder terug dan Frank, ti's hem te ver. Frank rijdt door naar de supermarket. Ondertussen orden ik de foto's wat op de Ipad. Normaliter heb ik alle foto's per dag op de laptop staan, maar deze is al een tijd niet opgeladen. Vandaag wil ik toch nog weer eens proberen om hem met de omvormer op te laden, zodat ik het spul weer op orde heb. Heb mijn haar even lekker gewassen. Het is wat frisjes en er staat een flinke bries. We staan midden tussen de yaks, die briesen heel wat af en staan zo nu en dan ook even te pootjebaden. Er wordt ook water gehaald in melkbussen die op een kar worden vervoerd getrokken, door een yak. Frank heeft even lekker gefietst en ik wandel in de middag naar een ovoo op een heuvel. Op de terugweg begint het te onweren, maar gelukkig blijft het droog tot ik bij het kotje terug ben. Frank doet nog weer mee met een partijtje voetbal en gaat daarna een partijtje sumoworstelen met een sumoworstelkampioen en later een partijtje vrij worstelen met een andere man. Jammer dat ik er niet bij was met het fototoestel. Wat toch een sportieve dag! Het is in de loop van de middag kouder geworden, er is wat regen gevallen en er staat een behoorlijke wind. Onze buren gaan dan ook morgen al naar huis in plaats van vrijdag. Wij trekken morgen ook weer verder. Eerst gaan wel naar Khatgal waar wat souvenierswinkeltjes zijn. Deze hebben we verder nergens gezien en we hebben dan, behalve sjaaltjes en stenen, nog niets voor de kinderen. Ga dus even shoppen. Dan blijft Ulaan Bataar nog over, daar zijn ook wel winkeltjes.  Ik bel 's avonds met mijn moeder, wel duur, maar ik had haar  stem al een week niet gehoord en vond dat lang genoeg. We bellen niet lang, maar genoeg om te horen dat het goed met het gaat. 

Dinsdag 13 augustus
Doen het ook vanochtend lekker rustig aan en nemen rond 10.00 uur afscheid van onze buurtjes die ook vandaag vertrekken. Onderweg naar Khatgal komen we een vrouw en kind op brommertje tegen. Ze houdt ons aan en laat ons een aantal souvenir dingen zien die ze zelf heeft gemaakt. We kopen een aantal dingen bij haar en rijden dan door naar het dorp om geld te halen en eventueel nog wat inkopen te doen. We kunnen echter geen geld uit de muur trekken en rijden dan door naar Moron. Doen daar boodschapje en halen geld. Dan rijden we door richting Bulgan. Dit doen we via een andere route dan de heenreis. Hebben ook nu weer eerst fikse  pistes, maar daarna een stuk asfaltweg en dan een afslag. Als we de afslag hebben gehad meten we vrij  snel een rivier, de Selenge, oversteken. Dit moet over een erg gammele  brug en gaan dan aan de overkant van de rivier staan. Een heerlijk plekje, maar wel wat druk. We hebben dan ook wel wat aanloop die het kotje van binnen willen zien! Er komen daarna Mongoolse Fransozen langs die bij Geneve wonen en hier vakantie houden. Dan passeren ons 3 Russen die uit Wladiwostok komen en over de rivier met een soort vlot reizen, erg leuk! De brug wordt veel gebruikt en niet alleen door personenauto's. ook bussen en vrachtauto's rijden er over heen en soms blijft er eentje steken. Wij merken dat we steeds verder met het kotje in het water komen  te staan, maar verkassen niet, dan morgen maar natte voeten! 

Woensdag 14 augustus
Het water is wel dichterbij gekomen, maar we staan nog droog. Maken een filmpje en foto's van de brug en krijgen nog even bezoek. Dan pakken we in, zorgen dat alles stabiel is en vertrekken dan. We volgen de weg die onze GPS aangeeft, het is deze keer allemaal wat onduidelijk. We rijden eerst over een gewone piste, dan verandert dat in een heel smal pad, met geulen en gaten, omhoog. Rampje, rampje, rampje, we rijden eerst nog door, maar op een gegeven moment blijven we steken!!! We kunnen niet verder en staan hartstikke scheef op een smal pad. Ik ga de auto uit om te kijken hoe het pad verder is, ook rampje, rampje. Frank  gaat dan keren op de steile smalle weg met gaten. Ik sta duizend en een angsten uit, want het kotje helt een paar keer vervaarlijk naar een kant. Ik sta nog steeds buiten de auto en durf ook niet naast het kotje te gaan staan, doodsbenauwd dat hij om zal kieperen. Gelukkig gaat het allemaal net goed en we zijn beiden opgelucht als we weer op een wat betere piste zijn beland. Dit was behoorlijk heftig en we hebben beiden de schrik behoorlijk te pakken. Nemen dan een andere weg, maar als dit ook weer wat steiler wordt besluiten we om terug te gaan, wij, de auto en het kotje moeten nog langer mee dan vandaag! Rijden dus terug naar de brug en na overleg besluiten we om terug te gaan naar de hoofdpiste. Komen dan terecht op een plekje waar we eerder hebben gestaan en komen daar bij van de schrik! 
We durven en kunnen heel wat, maar er zijn grenzen! In de buurt  van ons plekkie horen we ineens trommels slaan en als we de verrekijker er bij pakken, zien we dat er een Sjamanistisch ritueel aan de gang is.  Het is weer een heel gedoe en we kunnen natuurlijk niet alles volgen. Het is vandaag prima weer geweest en ik heb nog even lekker in het zonnetje gezeten. Nu , 11 uur 's avonds regent het!

Donderdag 15 augustus
Vertrekken naar Ih-Uul, een dorpje 10 km verderop, het is een leuk dorp met een paar supermarkets. We doen daar onze boodschappen en als we verder rijden zien we een vrachtautootje met groenten te koop. Er worden de Mongoolse groentes verkocht: kool, wortel en rode biet! Wij kopen een kooltje en 3 rode bieten. Er worden ook aardappels verkocht, die nemen we ook. We hoeven niet zo veel, maar er wordt wel 10 kilo in een zak gedaan. Nemen het maar mee! Komen op een gegeven moment weer op de hoofdpiste terecht  en rijden dan weer verder. Het is een slechte piste en op een gegeven moment komen we uit op een plek met een vreselijke blubberpartij met diepe gaten. Het is dezelfde plek als die we een week geleden hebben gehad, maar door de regen is de blubber nu nog erger geworden en de gaten groter en dieper. We twijfelen dan ook of we er door zullen gaan. Blijven staan en kijken hoe andere auto's er door komen. De een gaat er zo door, de ander moeizaam of blijft vastzitten. Een optie is de weg die paralel loopt, maar erg scheef is. Toen ik die kant op keek zag ik hoe een vrachtwagen op zijn kant ging. Gelukkig klauterde de chauffeur ongedeerd uit de cabine. We gaan er dan sterk over denken om de gok niet te nemen, maar een andere route te pakken, deze is wel 1250 km lang  en geen 650 zoals de bedoeling was. Dit is ook maar een optie, want naar alle waarschijnlijkheid is die weg ook voor het grootste deel piste en dan kunnen we dezelfde problemen toegekomen. We besluiten even later dan ook om dat niet te doen. Zetten de auto op een plekje voor de nacht en gaan morgen wel weer zien. Frank  verkent de route wel 6 keer en helpt mensen die vast zijn komen te zitten in de blubberpartij. Ook ik glijd uit en lig op mijn kont in de blubber, getverderrie. Dat wordt schoonmaken en andere kleren aan doen. De ellende is dat we niet veel wasgelegenheden hebben, moeten maar even zien hoe we het schoonkrijgen. Nadat Frank de boel goed heeft verkend, zegt hij dat hij vannacht afwacht, stel dat het nog weer gaat regenen. Krijgen nog bezoek van wat mensen uit de omgeving en van wat jeugdige paardrijders. Ik maak foto's en een filmpje van roofvogels. 
,
Vrijdag 16 augustus
Slapen beide niet flitsend, maar Frank slaapt echt slecht. Rond 5 uur begint het te regenen en dat is vreselijk balen! Om kwart over 5 springt Frank uit bed en zegt dat hij gaat kijken hoe de wegen er bij liggen. Ik sta 5 minuten later ook naast het bed en kleed me aan en ruim de boel alvast wat op. Ondertussen regent het maar door en de blubberpartij voor ons is alleen maar erger geworden. Ik zoek Frank met de verrekijker, maar zie hem nergens. Straks ligt hij ook in de blubber! Tegen 7 uur komt hij er weer aan, hij heeft beide routes verkent en is tot de conclusie gekomen dat de scheve weg toch de beste optie is. Hij is nog bij de gekantelde vrachtauto geweest en heeft onderweg nog meegeholpen een auto uit de blubber te duwen. Ti's mie wel wat!!!! Terug krijgt hij een bakje koffie van me en loopt dan naar buiten. Dan hoor ik hem tot mijn grote schrik roepen dat we een lekke voorband hebben. Het kan niet op de laatste dagen! We staan er alleen voor, er is in de wijde omtrek geen mens te bekennen. Het Nissanboekje wordt tevoorschijn gehaald en het hoofdstuk: "bij nood" wordt opengeslagen. Samen aan de slag, ik lees voor en Frank volgt de instructies. Eerst het reservewiel er onderweg, dat was zo gepiept. Het krikpunt opgezocht en de wielmoeren een slag losgedraaid, plankjes onder de krik voor de stabiliteit en alle veiligheidsvoorschriften opgevolgd. Dan de auto opkrikken, maar als de krik op zijn eind is, is het wiel nog geen millimeter van de grond. De auto is te hoog of de krik te klein!!! Hoe gaan we dit oplossen, op dat moment komt er een vrachtauto met aanhanger. Helemaal volgepakt en in de cabine wel 6 volwassenen en 4 kinderen, en boven op de lading nog een vrouw en 3 grotere kinderen. De chauffeur stapt uit, komt naar ons toe en neemt gelijk het heft in handen. In een mum van tijd staan de hele familie in en om ons kotje. Er wordt om een grote krik geroepen en die komt snel en binnen een paar minuten is de band verwisseld. Wij blij en we geven ze een zak met ongeveer 20 verschillende noodlesoepjes (ons noodrantsoen). Het is ons wel duidelijk dat het geen rijke familie is en ze zijndan ook erg verguld met de zak soepjes. Ze zijn met hun hele hebben en houwen op weg naar Ulaan Bataar om daar hun geluk te beproeven. Frank wijst ze nog even de weg die ook wij gaan rijden en dan zwaaien we ze uit! Frank ziet er niet uit, hij zit onder dê blubber en frist zich eerst wat op. Dan pakken we in en vertrekken  richting scheve route. Beiden zijn we wel gespannen hoe het zal gaan, gelukkig valt dit ons mee. Als we langs de gekantelde auto rijden zijn ze daar net de lading, schapenvellen, aan het overhevelen op een andere vrachtauto. Een half uurtje later hebben we, denken we het ergste achter de rug. Dit blijkt echter een utopie, het heeft overal geregend en het is overal een blubberzootje. Iedereen rijdt zijn eigen route en er zijn kweetniet hoeveel paden die naar Rome cq Ulaan Bataar lei(ij)den. Uiteindelijk belanden we na 4 uur en 65 km verder op de camping bij de spabronnen. We hebben het beide wel gehad en besluiten dat we na morgen, nog 25 km piste, de verharde weg aan blijven houden en geen pistes meer gaan doen zoals eerder het plan was. Dinsdag moeten we bij Ulaan Bataar zijn om woensdagochtend de visa Russia op te halen.  O ja, er wordt voor onze neus een schaap geslacht, ik wil wel wat foto's maken maar de slachter vindt dat geen goed idee.

Zaterdag 17 augustus
Krijgen bezoek van de campinghouder en hij is zelfs zonder een wodka niet weg te slaan, zit vol belangstelling ons boekje over Mongolië te bestuderen. Pas als we aanstalten maken om weg te gaan vertrekt hij. De piste is wisselend goed en slecht en na zo'n anderhalf uur hebben we de laatste  25 kilometer piste gehad! De verharde weg rijdt toch wel erg lekker nu en we kunnen lekker doorgaan richting Bulgan. Helaas, helaas, al na een paar kilometer verharde weg begeeft de versnellingsbak het. Daar staan we dan, geen ANWB en, Jan Paul, geen kameel in de omtrek die ons naar de dichtstbijzijnde plaats, 12 km  verderop,  kan brengen. Een rampje dus, maar het erger kunnen zijn. Stel dat het midden in de Gobi woestijn of in de vreselijke blubberpartijen was gebeurd, dan was het nog veel beroerder geweest. Dan is het wachten op hulp, al vrij snel stoppen er 3 volle busjes! De chauffeurs kruipen gelijk onder de auto en komen tot de diagnose dat er iets met de disk is. Zij  kunnen geen hulp bieden in de vorm van slepen en raden ons aan om een klein vrachtautootje of een terreinauto te charteren. Er is een meisje bij die goed Engels spreekt en zij schrijft even voor ons op wat het probleem is met de auto en dat we gesleept moeten worden. Geeft ook haar telefoonnummer voor het geval we er morgen nog staan. Dit is gelukkig niet nodig. Al vrij vlot komt er een personenauto met een chauffeur, Muugii, die goed Engels spreekt. Hij zegt ons toe dat hij voor een sleepauto zal zorgen en hij maakt zijn belofte waar. Binnen een half uur komt hij er aan met een vrachtautootje met chauffeur. Deze woont in de buurt in een Ger en wil ons wel naar Erdenet brengen, hij moet dan ook weer terug rijden. Vervolgens komt er een vrachtautootje die rechtstreeks  naar UB rijdt en ons wel mee wil nemen tot Erdenet, wij blij!!! Wel blijkt dat we een te korte sleepkabel hebben, een standaard kabel, maar met wat kunstgrepen gaan we op pad. We zijn nog niet lang op weg of er wordt gestopt, eten! We komen in een Ger terecht waar veel mensen zijn en waar gegeten wordt, wij nemen beide een bak schapensoep en rijden dan weer door. Rond half 8 komen we in Erdenet aan. Dan blijkt dat de enige goeie garage te lage deuren heeft voor ons kotje en er ook geen belang bij heeft om ons te helpen. Goede raad is duur, wat nu! Tot onze verrassing biedt onze sleper aan om ons door te slepen naar Ulaan Bataar, dat is 400 km verder! Zijn Engels sprekende zoontje rijdt met hem mee. Dan gaan we om even over 8en op pad, we zijn net Erdenet uit of de Skype gaat over,  buurman Sieds  aan de lijn! Hij kan nog net zien hoe we in de schemer worden gesleept. Esther en JP ook gevraagd of ze konden skypen en Esther ziet samen met Sem nog even hoe we gesleept worden. JP is op Lowlands en daar hebben we morgen wel contact mee. 

Zondag 18 augustus
We rijden de 400 km met 2 x een slaaponderbreking van 2 uur en komen zondagmorgen rond 11.00 uur aan bij een garage in Ulaan Bataar. Ook daar is de deur te laag en moet de auto onder het kotje weg worden gereden. Met wat moeite en hulp lukt dat en nu staan we midden in een miljoenenstad bij een garage! Er is een troost, ze hebben toegezegd dat de auto morgen klaar is. En kinderen,  de gereedschapskist komt nu  prima van pas, gereedschap is hier schaars en de kist met gereedschap wordt dan ook door hen gebruikt. We hebben hier internet en gaan vandaag het verslag versturen, gaan wat skypebelletjes plegen en dan is het afwachten! 

Wordt vervolgd
RiFra