Onze vierde week in Roemenië, genieten!

Hallo allemaal,

Hier weer een verhaaltje van ons. We hadden even geen goed internet en dan lukt het niet om het blog te versturen! We zijn nu bijna vier weken in Roemenië en we genieten nog steeds van alle moois. Roemenië is een erg veelzijdig land met erg vriendelijke gastvrije mensen, een land om aan te raden!

Liefs RiFra

Maandag 12 juni              Manastirea Humorului,

Even lekker uitgeslapen, dat kan want we gaan geen rit maken vandaag. Doen het lekker rustig aan en bekijken wat we vandaag gaan doen. Er zijn twee kloosters in de buurt, eentje een kilometer terug en de andere 11 km verder. We bedenken dat we eerst op de fiets naar de verste gaan en op de terugweg de andere gaan bekijken. Zo gezegd zo gedaan. We ontbijten, Frank haalt de fietsen van de drager en even na tienen zitten we op het fietsie richting Voronet. De rit gaat de hele tijd wat neerwaarts en  dan een stukje langs de grote weg, dit is geen probleem, want er is een mooie stoep waar we op kunnen rijden. Daarna is het afslaan  en rijden we over een rustig weggetje naar het klooster Voronet. Even voor het klooster is het weer kermis, stalletjes met van alles en nog wat! Het klooster zelf en dan met name de kerk is prachtig. Mooie fresco’s in  blauwe tinten. Bekijken het kerkhof nog even en rijden dan terug. In het plaatse Gura Humorului kopen we een lekker broodje, een stuk pizza en wat te drinken. Eten dit op in een parkje, valt er goed in. Dan verder terugrijden, dat is behoorlijk omhoog! Het is ondertussen knap warm geworden en dus een beetje afzien, vooral voor mij! We arriveren bij het klooster Humorului en gaan ook daar naar binnen. Ook mooi, maar in rode tinten. We  komen tot de conclusie dat het eerste klooster mooier was!  Maken wat foto’s en willen dan terug naar de camping. Helaas pindakaas, de ketting van de fiets van Frank is geknapt. Gelukkig is het maar een kilometertje en ik fiets vooruit om de stoelen buiten te zetten en een biertje voor Frank uit de koelkast te halen. Ik ben net zo ver en daar is het mannetje er al, even lekker bijkomen en dan is onze Oostenrijkse buurman er weer met een Riesling, wel gezellig! Ondertussen komt er nog een campertje bij uit Spanje. Het blijkt een vrouw te zijn, geboren in Roemenië met een Spaanse man. Zij komen een kindje halen die ze geadopteerd hebben, een jongetje van 2 jaar. De ouders leven nog, maar kunnen niet voor hem zorgen. Maken tegen zevenen macaroni zonder vlees maar met veel groente, lekker!

De streek Bukovina (Land van de beukenwouden) in noord-oost- Roemenië is bekend door de kloosterkerken die binnen en buiten van onder tot boven beschilderd zijn met fresco's.

Voronet klooster

 De Sixtijnse Kapel van het Oosten' - zo wordt de ommuurde Voronet-kerk uit 1488 wel eens genoemd. Die betiteling is niet overdreven, want de fresco's op de buitenmuren, aangebracht rond 1550, zijn indrukwekkend. Op de zuidelijke wand van Voronet is de boom van Jesse, de stamboom van Christus, afgebeeld. Het meest monumentale fresco-tafereel is te vinden op de westelijke muur en stelt het laatste oordeel voor. Het kunstwerk staat niet los van zijn tijd : onder de verdoemde zondaren die eeuwig in de hel moeten branden, zijn opvallend veel Turken, herkenbaar aan hun tulbanden. Het is bijna niet te geloven dat er in 1488 maar drie maanden en drie weken nodig waren om Voronet te bouwen. Stefan cel Mare, de stichter van de kerk, is aan de binnenkant afgebeeld op een fresco. De kerk is vooral beroemd om de gebruikte blauwe kleur. Voronet-blauw is een begrip in Roemenië. Het klooster staat samen met de andere beschilderde kerken in de Boekovina op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Humorului klooster

Vorst Petru Rares stichtte in 1530 het klooster Humor, bij de gelijknamige rivier, dat een belangrijk centrum van kalligrafie en miniatuurkunst zou worden. De kerk, omringd door een muur, is een klein gebouw, aan de buitenkant van onder tot boven bedekt met fresco's. Aan één zijde hebben weer en wind hun werk gedaan en zijn de uit 1535 daterende schilderingen verbleekt of verdwenen. Voor de rest zien de blauwe, rode en gele kleuren er fris uit. Hoogtepunten van de buitenschilderingen zijn de voorstellingen met betrekking tot Maria, die in het jaar 626 Constantinopel zou hebben gered van de oprukkende Perzen en Avaren. De aanvallers zien er Turks uit : de Turken vormden een niet aflatende bedreiging voor de Boekovina en Moldavië. Bovendien leefde nog de herinnering aan de inneming van Constantinopel door de Turken in 1453 - ook daaraan refereert dit fresco.

Dinsdag 13 juni                 Sucevita,

Doen het ook vandaag bij het opstaan lekker rustig aan, geen haast want we willen de komende tijd korte stukjes rijden. Wel even lekker op tijd douchen, er is maar 1 douche voor 8 mensen en ik heb geen zin om op mijn beurt te wachten. De douche is heerlijk, harde straal en lekker warm. Daarna een broodje en een kopje koffie en dan weer op pad. We gaan vandaag naar ons volgende klooster in Sucevita. Ik heb de route niet goed bekeken en we rijden wel de goede kant op, maar de weg loopt over in een zandpad. Gaan dus weer terug en rijden een heel andere route die ook langer is, 60 km en de eerste was 30! Wel weer een mooie rit en we komen rond half een aan op de camping. Onderweg doen we boodschapjes, deze keer niet bij de Lidl, maar bij een kleine supermarket. Leuke camping aan een riviertje, de eigenaar vraagt ons gelijk of we vanavond ook willen dineren. Dat willen we wel, want we hebben gelezen dat er een goed driegangen menu wordt geserveerd voor 8,50 euro. We gaan het beleven! Het weer is vandaag niet flitsend, niet koud maar behoorlijk bewolkt en zo nu en dan een spatje. In de loop van de middag wandelen we naar het klooster van Sucevita. Een met dikke muren ommuurd klooster. Wij vinden beide dat dit klooster de mooiste is van de drie die we nu hebben gezien. Het driegangenmenu is heerlijk, eerst een soepje, dan polenta met sarmale = in witte en rode kool gewikkelde rijst en gehakt, lekker gekruid, na een pannenkoekje gevuld met kaas en een soort jam. Was heerlijk, we zaten aan tafel met een Frans stel. Gelukkig sprak zij een beetje Duits, opgegroeid in de Elzas. We konden dus redelijk communiceren.

Sucevita

Tijdens Turkse invallen zochten orthodoxe geestelijken hun heil in versterkte kloosters in de Karpaten, onder de bescherming van Moldavische vorsten. Een van hen is de kerk van het (nonnen)klooster van Sucevita, dat door de muur er omheen nog veel weg heeft van een vesting. Dit klooster is vooral bekend door het fresco van de Ladder van de Deugd. Monniken proberen de ladder te beklimmen en worden boven aangemoedigd door Christus, terwijl onderaan de ladder zwakkere broeders bezwijken voor de verleidingen van de duivel. De overheersende kleur van de fresco's in en op deze kerk is zeegroen, van het malachiet dat in de verf werd gebruikt.

Woensdag 14 juni            Fundu Moldevei,

Vandaag was de verjaardag van mijn overleden moedertje. Zus Tineke en zwager Ton hebben deze week het urnengrafje van mijn ouders weer mooi gemaakt en zetten  er een mooie bos rozen neer, ziet er prachig uit. Vertrekken en gaan over een weggetje met veel rikkies (ubochten) mooi! Doen boodschapjes en halen geld in Campulung Moldovenesc. Zoeken er ook naar een fietsenzaak om een ketting voor de fiets van Frank te kopen, helaas niet gelukt! Dan rijden we door naar camping de Vuurplaats. Hier zijn we twee keer eerder geweest en beide keren was het erg gezellig met de eigenaren John en Engeline, de laatste keer was in 2011. Als we de camping oprijden komt John er aan en herkent ons meteen, we worden hartelijk door hem begroet. Engeline is niet aanwezig, zij is met een groepje met paard en wagen naar een kaasboerderij in de bergen. We kletsen even bij met John en settelen ons dan. Onze Oostenrijkse Gunther staat er ook weer, gezellig! In de loop van de middag wandelen we naar het dorpje en daar zien we veel herkenning, we hebben er vaker gewandeld. Frank en Gunther proberen met z’n beidjes de ketting van de fiets van Frank te repareren, lukt niet. ‘s Avonds koken John en Engeline voor ons en voor nog een Nederlands stel, Alie en Adie,  heerlijk! We weten nog niet of we morgen nog blijven of doorrijden naar ons volgende plannetje, een ritje met een smalspoortreintje!

Donderdag 15 juni           Viseu de Sus,

Voor we vertrekken heb ik nog een heel gesprek met Engeline,  alles gaat goed met haar en de familie. Het is raar, we zien elkaar maar amper, maar kunnen het prima met elkaar vinden. We nemen afscheid  en rijden naar onze volgende bestemming. Dit doen we via een flinke omweg over Bistrita, 100 km om. De kortere route over de Prisloppas wordt ons door John ontraden. Er wordt daar aan de weg gewerkt en er zijn erg veel opstoppingen.de lange route is ook mooi en gaat over goede wegen. In Bistrita doen we boodschappen en kijken wederom of er ergens een fietsenzaak te bekennen is, weer niet! Komen aan op de camperplek, superleuk! Het is bij een oud stationnetje en er staan oude stoomtreinen op smal spoortjes. We schrijven ons in en kopen kaartjes, Mocanita speciaal,  voor een ritje met een smalspoortreintje. Dat is een dag vullende rit. ’s Ochtends om 9 uur vertrek en ’s middags om een uur of 3 terug.  De prijs is pp 87 lei = 19 euro. Inbegrepen is een bakje koffie met een soort gebak, een grilmaaltijd en frisdrank. Er staan nog een paar campers en tot onze verrassing komt na een uurtje ook Gunther er aan kachelen. Tegen de avond hebben we een gezellige zit met de Oostenrijkse Tony en zijn Nederlandse vrouw Joke, Gunther en het Duitse stel Lars en Dagi, die hebben we ook al een keer eerder op een camping ontmoet. Het is een stel oude hippies, die wel netjes vragen of ze een joint mogen roken. Wij hebben geen van allen bezwaar, maar hoeven ook geen een van allen een hijs!!! Al met al wel een gezellig internationaal  samenzijn.

Vrijdag 16 juni                   Viseu de Sus,

Niet al te laat op, want we moeten  om half 9 het treintje in. Dat wordt later en het treintje rijdt zonder ons weg. Gelukkig komt er al snel een tweede en deze zit gelukkig niet half zo vol als de nummer een. We zitten in een hele oude wagon, helemaal van hout van binnen, er zit zelfs een kachel in met een bak met stookhout! Het wordt half 10 dat wij wegrijden. Het is maar 21 km naar het eindpunt en daar doet het treintje ongeveer 2 uur over, een bijzondere rit. Onderweg stoppen om de olie bij te vullen en later nog een koffiestop, alles heel gemoedelijk. Het eindpunt is in Paltin, gewoon een plek waar niets is. Wel ruiken we het al van verre, er wordt vlees gegrild. De mensen uit de eerst trein zijn er ook nog allemaal, zodat het een drukke boel is. Met onze Mocanita kaartjes kunnen wij al heel snel onze happen halen, ter plaatse wordt het klaargemaakt en bestaat uit: rijst, koolsalade, een broodje, 2 gegrilde worstjes en 2 stukken gegrild vlees. Prima te eten en zeker genoeg! Dan vangt de terugreis weer aan, het is warm in het treintje en een aantal mensen zit wat te dutten, inclusief ikzelf een poosje. De meeste tijd kijk ik echter naar buiten en maak foto’s, tis prachtig! Om kwart over drie zijn we terug, eerst wat drinken, want tis dorstig weer, dan ga ik foto’s sorteren voor het blog en begin met schrijven. Ik heb een achterstand van 3 dagen  dus moet nodig weer aan de bak! Warm eten hoeft vanavond niet meer, we doen het met een bakje soep en een broodje en een bordje aardappelsalade. In de avond begint het te regenen, niet hard en houdt ook zo weer op!

Zaterdag 17 juni               Sapanta,

Vanochtend vertrekken er weer treintjes en omdat het weekend is , is het nog drukker dan gisteren. Ik maak een filmpje van een vertrekkend treintje en we aanschouwen de drukte. Onze medecamperaars vertrekken, Alie en Adrie, die we twee keer hebben ontmoet en Gunther die we al vier keer zijn tegengekomen. We nemen afscheid en wisselen adressen uit. Dan maken wij ons ook klaar om te vertrekken en tegen 11 uur reizen we af. Ons eerste doel is Sighetu Marmatei, waar een museum is over het communisme en het bewind in Roemenië. Het museum is snel gevonden  en we krijgen een Duitse handleiding. Het blijkt een oude gevangenis te zijn met 87 cellen die ieder hun eigen tentoonstelling op thema hebben. Heel erg interessant, maar voor ons als buitenlanders en buitenstaanders te ingewikkeld en te veel tekst. We wandelen er dan ook doorheen en bekijken wat we willen zien. Daarna halen we geld en een paar boodschapjes en rijden we door naar Sapanta. Hier komen we langs het vrolijke kerkhof en die gaan we meteen bekijken voordat we de camping opzoeken. Hartstikke leuk en interessant , als we weg willen rijden komen Alie en Adrie de bocht om rijden, kunnen mooi op ons parkeerplekkie staan. De camping is zo’n 3 km verderop. We zetten ons kotje neer en het begint een ietsje te regenen. We zijn net op de plek als Alie en Adrie er ook aan komen en ja hoor, nog even later ook Gunther nog. In de avond gaan we met elkaar uit eten, erg lekker en met begeleiding van een Roemeense muziek en dansgroep. Heel gezellig allemaal! 

Het vrolijke kerkhof

"The Merry Cemetery" (Het Vrolijke Kerkhof) Het bergdorp Sapanta telt 1500 zielen. Het gehucht is buiten Roemenië  alleen bekend dankzij de Merry Cemetery. Het Vesel-kerkhof is een begraafplaats waar je als toeschouwer vrolijk van wordt. De orthodoxe kerk wordt omringd door een vrolijk tafereel van blauwgeschilderde eikenhouten graven waarop de levens van meer dan achthonderd mensen voor de eeuwigheid zijn bewaard gebleven. Ioan Patras Stan heeft in 1935 de eerste zerk ter hand genomen om met snijmes en penseel de dode te eren. De geschiedenis van het dorp heeft hij zo tot zijn dood in 1977 op poëtische wijze vastgelegd. Daarna nam zijn leerling Dumitru Pop (46) het van hem over. Deze boer, houtsnijder is als dichter en schilder een autodidact. Wat op de zerk staat is de waarheid. Hier kennen we geen geheimen voor elkaar.’ De afbeeldingen zijn altijd rudimentair: vrouwen die garen spinnen, boeren met hun tractors, een slager die pijprokend een lam doorkliefd, een leraar achter zijn bureau, of een muzikant die een cello met drie snaren bespeeld.

Oja, het vrolijke kerkhof is erg leuk en inderdaad erg vrolijk!

RiFra