Week 2 Marokko, enerverend!

Zondag  30 april      Agadir
Vanochtend versturen we het blog met foto's . We hebben er nogal wat en in eerste instantie heeft dit nogal wat voeten in aarde. We komen er echter achter dat, als we 10 foto's tegelijk doen, het prima gaat. Het reisverhaal gaat makkelijk en is zo verstuurd. Dan ons boeltje bij elkaar pakken en richting Agadir rijden. Mooie rit door de bergen, komen ontzettend veel ezeltjes tegen en rijden door dorpjes met druk bezochte zondagsmarktjes. We zijn vrij laat vertrokken en, nadat we een paar campings voorbij zijn gereden, komen we rond half 4 terecht op camping International in Agadir. Het weertje is heerlijk, lekker zunneke, een strakblauwe lucht en een klein briesje. Frank wil nog wel even fietsen  en naar de binnenstad, maar ik vind het wel oke zo. Lekker de stoeltjes buiten en in de zunne, heerlijk genieten! Frank gaat toch een stukje fietsen, hij kan niet zo lang stil zitten en moet wat doen! Heb ik geen last van hoor. Tegen 7 uur lopen we naar de weg en zoeken een restaurantje. De eerste die we tegenkomen nemen we, eenmaal binnen zien we dat ook hier weer alcoholische dranken te krijgen zijn en dat er net als de vorige keer ook weer veel locals zijn die daar een biertje komen drinken. We eten een pizza, wel lekker, maar een beetje klein voor onze begrippen. Wij zijn van die pizza's als "deurmatten" gewend he! We lopen nog een blokje om terug naar de camping en komen daar een herder tegen en we zien hoe de schapen op zijn fluitje reageren, leuk om dat te zien. We kunnen voor het eerst langer buiten zitten en er nog een bakje koffie drinken. Eenmaal binnen, kan de deur ook nog een poos open staan, prima dag! 

Maandag 30 april.   Tiznit
Frank haalt een heerlijk stokbroodje. De Marokkaanse stokbroodjes zijn iets geler en zachter, maar vanochtend is het een Franse, lekker knapperig! Daarna spultjes bie n'ander pakken en wegwezen. Niet een hele lange tocht, onderweg toch nog even weer naar de auto laten kijken. Er wordt er ondergekeken en de monteur geeft aan dat het oude en nieuwe gedeelte van de uitlaat niet goed aansluiten, in Avignon is de klus niet goed geklaard! Het moet eigenlijk gelast worden, maar dat kunnen ze daar niet doen. Volgens hun is de motor in topconditie, kijken hem verder ook nog even na en de kosten zijn nog geen twee euro. Rijden dan weer verder en komen onderweg tot de ontdekking dat mijn telefoontje niet meer oplaad, volgende probleem(pje) dus.
Voor we het weten rijden we Tiznit al binnen en rijden we de camping op. De camping ligt tegen de stadsmuur, mooi! Lunchen en daarna gaan we de was doen, met de hand handdoeken en spijkerbroeken valt nog niet mee! Aber wir haben das geshaft! Het hangt tegen een uur of drie lekker in de wind op het droogmolentje te wapperen en wij gaan dan op zoek naar een telefoonshop die ons uit het oplaadprobleem kan helpen. Overal worden we vriendelijk geholpen en doorgestuurd en de weg gewezen, een meneer sluit zelfs zijn winkel even om ons naar een telefoonzaak te brengen, erg aardig. Maar al met al komen we niet uit de problemen, de laatste winkelmedewerker vertelt ons dat hij ons niet kan helpen, het ligt aan de verbinding van het oplaadstekkertje met de telefoon, die geeft geen stroom door! Dit is flink balen, deze telefoon is nog geen half jaar oud en speciaal uitgezocht op de recensies wat foto's betreft. We hebben dan ook verder geen fototoestel bij ons, de grote canon hadden we de laatste paar keer al niet mee. Het kleine toestel was weg voor reparatie, anders hadden we die meegenomen. Verder appen we met mijn telefoontje met het thuisfront, is ook belangrijk, en dat valt nu ook weg! Gelukkig heeft Frank mijn oude telefoon bij zich waar we foto's mee kunnen maken, zijn app is verouderd, dus daar kunnen we niets mee. Als we een keer goede wifi hebben probeer ik daar nog nieuwe whattsapp op te krijgen. Verder hebben we gelukkig onze ouwe trouwe IPad nog, die heeft al heel wat doorstaan, heeft internet endaar kunnen we mee mailen. Tis allemaal wat ongemakkelijker en even wennen, maar dat zal zeker lukken. Gelukkig heeft ons humeur er niet onder te lijden en gaan we na de was opvouwen en ons spelletje (Wilmientje) de souk opzoeken en wandelen door de kleine straatjes van Tiznit. Op de terugweg vinden we een restaurantje en eten daar een hapje, terug een bakje koffie en dan is ook deze dag zo weer om! 

Dinsdag 1 mei.   Sidi Ifni.          Dag van de arbeid
Vandaag rijden we naar Sidi Ifni, evenals Tiznit een gewilde overwinterplaats. Vanaf november tot en met maart zijn daar de campings bomvol met vooral Fransozen. Hebben een mooie route door de bergen waar geen boom groeit, alleen maar struiken. Wel wordt er her en der koren verbouwd op kleine lapjes grond en zijn er vaak mensen op het land aan het werk. Niet met machines, maar met de hand en ezelsploegen. Het landschap begint gaandeweg de rit al wat op de Sahara te lijken! De camping in Sidi Ifni is snel gevonden, hij ligt aan zee onder aan een klif naast het dorp. Mooie locatie, we hebben wel gelezen dat er een enkele keer met stenen van boven wordt gegooid en dat er campers door beschadigd zijn. Gelukkig zijn er geen mensen geraakt, maar toch!
Wij bedenken dat we een plekje pakken niet te dicht bij de klif en dat voelt goed! Frank haalt een broodje en als we die op hebben wandelen we via een mooie lange trap in art deco stijl naar boven. Dan wandelen we door naar een vuurtoren ook in art deco. Verder door naar het centrum, daar is alles wel heel erg rustig, winkeltjes dicht en geen kraampjes in de soek. We bedenken dat het 1 mei, dag van de arbeid is, maar daar zal het Islamitische Marokko toch niets mee doen! Terug op de camping zoeken we dat na op het internet. Dan blijkt dat 1 mei een nationale feestdag is in Marokko, iedereen dus vrij! Nou dat weten we dan ook weer, gelukkig hebben we nog een paprika kunnen kopen voor de heerlijke spaghetti van Frank en die laten we ons 's avonds goed smaken. Van JP krijgen we een mailtje dat hij een groep chat heeft gevonden die het doet op de Ipad en op Android. Het heet Kik en ook wij installeren het. Het heeft wat voeten in aarde, maar uiteindelijk hebben we weer een groepsgebeuren voor onze boodschapjes aan elkaar, zo blijven we in contact, super!

Woensdag 2 mei.    Tan Tan plage
'S morgens gooi ik de WhatsApp van Frankies telefoon en installeer het opnieuw, dit gaat prima en we kunnen nu appen en kikken met het thuisfront. Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg, zo'n 185 km. Het eerste deel gaat door de bergen, maar na Guelmim wordt het weer de N1. Het landschap wordt steeds meer woestijn met zo nu en dan zandverstuivingen en waarschuwingsborden voor overstekende dromedarissen. Onderweg halen we in Guelmin Dirhams uit de muur, ondanks dat het leven in Marokko erg voordelig is, willen de Dirhams wel op. We besluiten om naar een camping in Tan Tan plage te gaan. Grote camping waar maar een camper op staat. Bij het inschrijven vragen we gelijk naar een reparateur voor de auto en binnen 10 minuten staat er een monteur bij het kotje, gebracht door de campinghouder achter op zijn brommertje. Het is een erg jong ventje, kruipt onder de auto en komt er onder weg met een deel van de uitlaat waar een fikse scheur in zit. Hij neemt dit mee en komt een uurtje later terug met de gerepareerde, gelaste uitlaat en zet hem er weer onder! Wij zijn weer wat Dirham lichter, niet veel hoor, maar hebben er beide vertrouwen in dat het nu oké is en dat het lawaai nu van de baan is. Ondertussen is het al tegen zessen en wordt het tijd om aan de inwendige mens te denken. We lopen naar het dorp om een restaurantje te zoeken, die zijn er wel, maar nodigen nou niet direct uit om er te gaan eten, nogal onhygiënisch! We gaan dus met een lege maag terug, maar gelukkig hebben we nog wel wat voorraad en verhongeren we dus niet! Verder een rustig avondje met een prachtige heldere sterrenhemel! 

Donderdag 3 mei.      Laayoune strand
Vandaag de Sahara in, wel weer spannend! Niet in de laatste plaats voor wat betreft de auto, we hebben er beide wel een goed gevoel over. De uitlaat is gerepareerd en we gaan er van uit dat we nu verder gaan rijden zonder lawaai! Helaas pindakaas, de prachtige rit wordt toch weer overschaduwd door het lawaai van de auto. Het is helaas niet beter geworden en we rijden door met het plan om in de volgende plaats, Tarfaya, maar weer op zoek te gaan naar een mecanicien! De rit is, zoals al gezegd, prachtig. We rijden over en langs een paar lagunes met flamingo's en de dromedarissen wandelen langs en over de weg! In Tarfaya zoeken we een autoreparatiegedoetje en vinden die ook snel vooraan in het plaatsje. Daar buigt men zich wederom over ons autoprobleem. Frank rijdt een stukje met een monteur en deze geeft aan dat zij het niet kunnen maken maar dat zij een adresje hebben die het wel zouden kunnen repareren. De monteur stapt in zijn autootje, wij er achter aan naar een ander adresje verder het plaatsje in! Ook daar wordt door de mecanicien samen met Frank een stukkie gereden om het geluid te lokaliseren en te herkennen. En ja hoor, ergens onder de auto wordt olie ververst, dit was een deel van het probleem volgens de mecanicien. Daarnaast zegt hij dat de corona (kroon) van het differentieel vervangen moet worden, jaja en dat kan hij niet doen. Maar zegt hij, dat kunnen ze wel in Laayoune, dat is 200 km verder de Sahara in. Op de vraag of ze een goede monteur weten in Laayoune is het stellige antwoord dat er zoveel zijn en dat het allemaal goed gaat komen daar! Wij stappen dus weer in de auto en rijden vol goede moed naar Laayoune, wederom een prachtige rit. Met de Sahara wordt er al snel gedacht dat het een saai landschap is, maar dat ervaren wij niet zo. Vooral langs de kust is het afwisselend met lagunes en zoutvlaktes aan de ene kant en aan de andere kant heeeeeel veel zand. Ook zien we veel vissers en herders met schapen en geiten. De weg is rustig, maar het is wel a long way throug the desert hoor! Uiteindelijk komt Laayoune in zicht, een grote stad met zo'n 200.000 inwoners. Vroeger was het Spaans, maar valt nu al jaren onder Marokkaans beheer. Vinden vlot een bedrijf met mecanicien. We laten de foto zien van de corona die de vorige mecanicien heeft gemaakt. Er wordt bedenkelijk gekeken en er wordt eerst maar weer eens een stuk gereden, nu met Frank als bijrijder. Die komt lijkwit terug en geeft aan dat hij blij is dat hij de rit heeft overleefd. Er word namelijk loeihard gereden in de binnenstad, Marokko he! Maar enfin, de mecanicien kruipt onder de auto en vult het oliereservoir van de versnellingsbak bij, deze was bijna leeg! 
Gaat daarna weer met Frank aan de rit, ze blijven lang weg en ik heb ondertussen een heel gesprek in half Engels, half Frans met Driss, een jochie van 22 jaar! Dan komt het kotje weer in zicht en volgens de mecanicien is het lawaai minder geworden en  zal nog minder gaan worden als de olie goed door de tandwielen is gegaan. Hij kan echter niets met de corona, want die heeft ie niet! Wij zijn weer wat Dirhams lichter en op advies van Driss gaan we naar Foum, 20 km verderop aan zee om daar een plekje voor de nacht te vinden. Komen bij een hotel, vragen of we daar kunnen staan, dit kan wel, kosten 200 Dirham. Wij blij, want het is ondertussen al na zevenen. Zijn net geïnstalleerd als de man er aankomt en zegt dat we in een van de aanwezige bungalowtjes moeten slapen, in de auto mag niet van zijn chef. We moeten dan 300 Dirham bijbetalen en dat doen we niet. Pakken alles weer bij elkaar, de poort gaat open en we gaan op een ernaast gelegen parkeerplaats staan. Volgens ons wel illegaal, maar ze krijgen ons nu niet meer weg! We eten een noedelsoepje en hebben het wel gehad voor vandaag, welterusten!!!!!

Vrijdag 4 mei.   Tan Tan plage.   Dodenherdenking 
Slapen allebei wel goed, Frank wordt wel regelmatig wakker met het kotje in zijn  hoofd. Hij heeft er goed over nagedacht en vindt eigenlijk niet dat we verder met de auto de Sahara in moeten gaan. Stel dat we er stil komen te staan, dan zijn we nog verder van huis dan we nu al zijn. Ik ben het helemaal met hem eens, geen onverantwoorde risico's nemen. We besluiten dan ook om naar Agadir, 650 km, terug te rijden. Gaan dit in 2 etappes doen. De eerste is 300 km terug naar Tan Tan waar we gisteren vandaan kwamen en van daaruit nog 350 km naar Agadir. Dat is een grote stad en we hopen dat we daar iets van Nissan kunnen vinden. Na dit voor ons verstandige besluit ruimen we de boel op. Als Frank naar buiten gaat komt er een man op hem af die hem vertelt dat we op een soort camperplaats staan. Hij laat hem zien waar water gehaald kan worden en waar het toiletje geleegd kan worden. We betalen hem 40 Dirham voor de overnachting en hebben er wel lol om dat we niet in de gaten hadden dat we er legaal stonden. Dan weer aan de rit, iets meer dan 300 km door de zandbak, maar wel de andere kant op! Dat ziet er toch altijd weer anders uit. Onderweg kopen we een broodje in een klein dorpje en verorberen die onderweg. De rit gaat super, met nog wel steeds lawaai onder de auto. We zijn blij als we rond half drie weer aankomen op dezelfde camping als waar we gisterochtend vertrokken. Al met al hebben we het er wel een beetje mee gehad, gelukkig lijdt ons humeur er niet onder en genieten we ondanks alles echt wel van alles wat we zien en meemaken! Als we net zitten komt er een man langs die ons een kreeft wil verkopen, een knots van een beest die nog leeft ook! We kopen hem niet omdat Frank "allergisch" is voor vis! 
Eten een lekker allegaartje met onze laatste knakworstjes en gaan nu aan de koffie! Zijn trouwens ook 2 minuten stil geweest, maar de Imam deed niet mee!!!

Zaterdag 5 mei   Bevrijdingsdag, maar voor ons de 70e verjaardag van Frank!
Lekker geslapen en ik wil natuurlijk Frank een  ontbijtje met een eitje voor zijn verjaardag geven, maar dat zit er niet in deze keer. Ook een bloemetje in de woestijn is geen optie. Frank haalt zelf een stokbroodje en die eten we op met nog wat kaas en marmelade, dan nog een bakje yoghurt en we zijn gereed voor de reis naar Agadir. 353 km, dat lijkt niet echt lang, maar de wegen zijn niet zoals in Nederland. De reis verloopt voorspoedig, in Guelmim zien we een soort garage en gaan daar toch nog even naar toe, je weet maar nooit! Daar worden auto's gecontroleerd, een soortement van APK. De auto gaat door een scan en alles wordt gecontroleerd. De uitslag is dat motorisch alles oke is, voorkant ook helemaal goed. Alleen de back break? is niet oke. Op het scherm komt de waarde niet hoger dan 15 terwijl hij minstens 50 moet zijn. Hij verwijst ons door naar Agadir waar ze er hoogstwaarschijnlijk wel raad mee weten. We rijden dus weer vrolijk verder over Tiznit naar Agadir. Gaan als we daar aankomen eerst langs de Carrefour, Frank wil toch wel een biertje drinken op zijn verjaardag! Dan naar de camping, daar maken we via een politieagent een afspraak voor maandag met een garage. Dan settelen we ons en gaan uit eten! Heerlijk ontspannen zitten met het uitzicht op de straat, het strand en een reuzenrad. Beide nemen we een soepje en samen een tajin, vergezeld door een biertje valt dat er prima in. Zijn beide blij dat we nu hier zijn en wachten maandag rustig af! Terug in het kotje een bakje koffie en met beide kinderen geprobeerd via whatsapp te bellen, maar dat gaat moeizaam. Gewoon bellen is geen optie, 2,30 per minuut is wel een beetje duur! Wel wordt Frank gefeliciteerd via ons blog en voor zo ver mogelijk via de app! Morgen een rustig dagje in Agadir met een nu 70 jarige echtgenoot!

Laifs RiFra